Naar aanleiding van de gerechtvaardigde vraag waarom het ditmaal anders zou zijn met de EU, schrijf ik hier een korte verantwoording van mijn stukken er over. Speciaal over dat van vandaag en de huidige situatie, maar ook in zekere zin voor de lezers van mijn eerdere stukken dit aangaande.

Het oudste stuk over de ellende met de EU dat ik nog in mijn archief hier op VoL heb stamt van vijf jaar geleden. De ondergang van het eerste stabiliteitspact was er al een voetnoot in, maar desondanks heb ik nog jarenlang geloofd dat men zich aan de eigen opgestelde regels houden zou. De fundamentele dan toch in ieder geval.

Daarvoor bleek geen enkele rechtvaardiging.

Met ook voor mijzelf gekmakende regelmaat heb ik circa twee jaar lang op Dagelijkse Standaard het einde van respectievelijk de euro en de EU voorspeld. Er van uitgaande dat in ieder geval enkele mensen op regeringsniveau het verstand zouden hebben om te beseffen dat de regels – die met een nog grotere intensiteit en een nog hoger tempo dan ik schrijven kon – werden aangepast om de realiteit het hoofd te bieden, niet voor niets waren opgesteld als ze waren. Zoals u weet hebben we euro en EU nog steeds, en schreef ik vanmorgen opnieuw een stuk waarin ik het einde van beide opnieuw in het vizier meen te hebben.

Ik voel me al wat langer genoodzaakt daarover eens verantwoording af te leggen. Dit is een goed moment, en het tweetje hieronder formuleerde kort en bondig waarom mijn eerdere voorspellingen geen bewaarheid werden.

Redeloze emotie is precies de omschrijving van wat de EU afgelopen jaren bewezen heeft te zijn. Dat hebben we gezien bij de hysterische voorstelling tijdens het Brexit-referendum. Dat is de afgelopen jaren bij herhaling bewezen met de voortdurende aanpassingen aan de regels van prudentie waarmee zowel EU als euro van start gingen. Wie luistert naar Frans Timmermans over de toekomst van de EU kan zich niet onttrekken aan het beeld van Fransie’s krokodillentranen bij de VN over MH17, waaraan hij uiteindelijk zijn baantje in de EC dankt. De EU is redeloze emotie, want we willen het allemaal zo graag: één munt voor iedereen (iemand die aan Tolkien denken moet?), één staat voor iedereen, en onderdak voor alle vluchtelingen en nog een paar die bij ons aankloppen om hulp. De EU scharrelde er een NobelPrijs voor de Vrede mee bij elkaar. En genereerde een bestorming van de grenzen van dit continent die tot op de huidige dag voortduurt.

De EU heeft zichzelf benoemd tot de belichaming van het Paradijs op Aarde en Luilekkerland in één.

En omdat dat niet kan, maar het een te mooi beeld is dat niet te willen, kunnen hordes redeloos emotioneel aangetaste Eurocraten niets anders dan proberen de realiteit aan te passen aan die realiteit die ze voor ogen hebben. Die hun blik fixeert terwijl de afgrond nadert. En zoals het spreekwoord zegt: die kruik gaat te water tot-ie barst. En de kruik zit ondertussen inderdaad barstensvol ellende. De EU-leiders van de afgelopen twintig jaar hebben een grote erfenis er binnen korte tijd doorheen gejast met de gedachte dat het niet op kon. Het is een proces waarover sprookjesboeken vol geschreven zijn. Grimm en grimmige.

Ter mijner verdediging kan ik dus weinig anders zeggen dan dat ik niet geloofde in het sprookje, maar voor mijzelf het sprookje schiep dat er voldoende verstandige mensen rondliepen die ook zagen dat het fout moest gaan.

Waarom zal het dit komende jaar anders gaan? Naar mijn gevoelen, omdat de problemen waartegen de EU nu oploopt door eenzelfde soort redeloze emotie worden aangestuurd als die haar aanhangers sinds jaren bevangen heeft. Een brandende oliebron kun je alleen doven door de vlam er met een explosie af te blazen. Het is iets dergelijks dat ik voorspel – een zege van het gezond verstand op regeringsniveau heb ik definitief opgegeven.