Scheuring in de Amerikaanse maatschappij – John Walker Lindh
De scheuring in de Amerikaanse maatschappij wordt door weinig zo goed verbeeld als het verhaal van John Walker Lindh, een bekeerd islamiet. Aldus Toon Kasdorp.
Terre Haute is een stadje in de Amerikaanse staat Indiana, dicht bij de grens met Illinois. Het is een provincieplaats van rond de zestigduizend inwoners aan de rivier de Wabash. Het heeft een haven maar geen erg drukke. Het ligt aan een knooppunt van wegen. Wie Route 41 uit Chicago neemt komt er doorheen op weg naar Florida. Het aantal inwoners groeit niet, maar neemt af.
In de buurt van de stad staat een grote federale gevangenis, waar John Walker Lindh wordt vast gehouden, die zich in Afghanistan bij de Taliban had aangesloten en daarvoor tot twintig jaar is veroordeeld. Hij is een kind van gescheiden ouders van de Woodstock generatie, het soort dat democratisch stemt en hun kinderen de ruimte geeft om de meest idiote dingen te doen. Daartoe hoort naar het Midden Oosten trekken, naar Jemen of all places om daar moslim te worden. Die ouders wonen zelf in Marin County, aan de overkant van de Golden Gate Bridge, ten Noorden van San Francisco. West Coast mensen pur sang dus. Als ze hun zoon willen bezoeken in de gevangenis, wat de vader iedere twee maanden doet, dan kost dat twee dagen reizen.
Die twintig jaar lijkt wat veel als je in aanmerking neemt dat hij nooit met de Taliban heeft mee gevochten. Maar hij werd berecht vlak na de aanslagen van 11 september en hoorde om die reden een tijd lang tot de meest gehate Amerikanen ever.
Hij zit daar nu in het gevang, tezamen met een groep andere moslims en voelt zich daar veiliger dan buiten in de vrije wereld. Als hij ooit vervroegd uit de gevangenis wordt ontslagen, wat zijn vader hoopt en wat me redelijk lijkt, dan gaat hij waarschijnlijk naar het buitenland. Misschien wel naar Amsterdam. Daar heb je meer moslims en ultraprogressieven, meent zijn vader en daar zal hij zich thuis voelen, hoopt hij.
Eelco Bosch van Rosenthal schreef dit verhaal bij zijn afscheid als correspondent in Amerika.
Ik denk dat hij er zijn visie op Amerika mee wilde illustreren, met name de scheiding tussen doorgedraaide democraten aan de ene kant en de gewone Amerikanen aan de andere. Tussen die twee groepen bestaat nauwelijks meer communicatie. Aan de ene kant een linkse democraat als de vader van John Walker Lindh. Die is intussen met een andere man getrouwd maar bewaart met de moeder van zijn kinderen de beste verstandhouding. Dat is niet te volgen voor een boer uit Iowa, die republikein is of voor een bouwvakker uit Portland (Or), die wel democratisch stemt, maar even conservatief is als een boer uit Iowa.
Ouders die hun kind de gelegenheid geven om in Jemen een moslimopleiding te volgen. Die er dan zo weinig zicht op houden dat hun zoon zich bij de Taliban in Afghanistan aan kon sluiten vlak voor Bin Laden de aanslagen in de VS organiseerde, dat begrijpt een gewone Amerikaan niet. Eigenlijk vinden conservatievere Amerikanen dat de vader in het gevang thuis hoort, meer misschien wel dan de zoon. Wie zijn kinderen zo on-Amerikaans opvoedt en zo de mist in laat gaan, die zou niet ongestraft horen te blijven. Maar dat is hij goed beschouwd ook niet. Ook malle mensen houden van hun kinderen en twintig jaar in een Amerikaanse federale gevangenis is toch wel erg veel.
Dit artikel over de scheuring in de Amerikaanse maatschappij verscheen eerder op het Blog van Toon Kasdorp. Meer van Toon Kasdorp vindt u hier.
“Twintig jaar in een Amerikaanse federale gevangenis is toch wel erg veel.” Afgaande op wat we in het stuk van Eelco Bosch lezen valt dat erg mee: “Hij zit daar nu in het gevang, tezamen met een groep andere moslims en voelt zich daar veiliger dan buiten in de vrije wereld.”
De scheuring waar het hier feitelijk om gaat is die van de hoeksteen van de samenleving: het gezin. Dit proces is al een halve eeuw aan de gang en in essayistische romans scherp aan de kaak gesteld door Houellebecq. De drang naar persoonlijke vrijheid gaat bij links te vaak gepaard met een afkeer van economische vrijheid (en daarmee zelfredzaamheid). En daarmee een afkeer van alles wat nodig is om die te handhaven, dat is namelijk allemaal kleinburgerlijk: een baan, een gezin. een rijtjeshuis. Toch laten ze die groep maar wat graag de rekening betalen.
De kern van rechts is eigen verantwoordelijkheid. De kern van links is het ontkennen ervan.
Wij zien moslims radicaal of minder radicaal als een gevaar voor de westerse samenleving. Hoe zij zich als groep beschouwen is meer een soort “ongezellige” gezelligheidsvereninging. Ik was 40 jaar geleden als rugzaktoerist in het Koerdische deel van Turkije in Dyarbakir. Een man in een winkel waar ik regelmatig een praatje ging maken nodigde me uit om te komen eten. we gingen naar een huis in een rij en daar binnen zaten in een kamer 20 mannen en 1 man op een stoel, hij was de voorganger in hetgeen zou volgen nl. een islamitisch gebed. Er werden allerlei gebeden opgezegd die door de mensen beantwoord werden. Ook ging af en toe het licht uit. Op een gegeven ogenblik begonnen ze allemaal met hun hoofd te shaken alsof ze gek geworden waren Ook streken ze bij elkaar over de rug. Ze waren compleet in trance. Daar werden ze door kalmerende liederen weer langzaam uitgehaald.
Het was eigenlijk zeer angstaanjagend om mee te maken hoe ze zich konden laten gaan.
In feite was het een soort sessie waarbij ze een enorm samenhorigheidsgevoel kweekten. Ze worden door dit soort bijeenkomsten een soort leger namelijk het leger van Allah.
Die Amerikaan heeft dergelijke rituelen wellicht meegemaakt en is meegesleurd naar het leger van Allah.
20 Jaar lijkt mij nof zeer kort, de vraag is waarom niet levenslang en een dag, dit soort figuren wil je helemaal niet vrij hebben in je samenleving, en het is schrikbarend dat deze figuren die de islam willen beleven zoals hij bedoelt is allemaal de weg weten naar Amsterdam, kan je nagaan wat een zooitje daar wel niet moet wonen, en wat straks gierend uit de klauwe gaat lopen.