Oorlogsretoriek
De EU pretendeert dat zij, en zij alleen, in staat zal zijn de eeuwige vrede in Europa te garanderen. Niet alleen kan ze dat nooit waarmaken, maar zelf zijn de huidige leiders zo op het oog niet eens in staat te onderkennen dat zij zelf de ergste aanjagers van een aanstaand groot conflict zijn.
Het is een understatement om te zeggen dat men in Brussel in dolle paniek verkeert. Dat men voortdurend de kop in het zand steekt voor het miljarden kostende europroject dat nooit zal werken -soit. Dat kost allen geld en heel veel welvaart. Maar de angst dat de EU zèlf uit elkaar dreigt te donderen is de bezegeling van alle goede voornemens gebleken. De oorlogsretoriek van de afgelopen weken aan het adres van het Britse volk als het donderdag 23 juni Leave zou stemmen is afdoende bewijs.
Wie even een klein stapje achteruit zet – of zijn geschiedenis kent – zal inzien dat oorlogen nooit zomaar ontstaan. De gedachte dat iemand – een dictator is de heersende gedachte – van het ene op het andere moment besluit met een leger de grens over te steken is een illusie. Altijd waren er spanningen, altijd was er een dwingende reden. De Duitse aanval op Rusland deze maand precies 75 jaar geleden was een verrassingsaanval, maar de spanningen tussen beide systemen maakten op termijn een oorlog onvermijdelijk. De Japanse aanval op Pearl Harbor was net zoiets. Door een olieboycot tegen Japan te organiseren wist de USA dat het land zou moeten kiezen tussen buigen of breken – maar niemand had een aanval op Pearl Harbor verwacht.
Oorlogen ontstaan gemeenlijk na een aanloop van hoog oplopende retoriek over en weer. Dreigementen worden gepareerd met steviger dreigementen, totdat oorlog onvermijdelijk blijkt. Oók, zoals tijdens de zomer van 1914, als men min of meer per ongeluk in een oorlog verzeild. Dat is met de kennis van achteraf eenvoudiger vast te stellen dan tijdens, juist door de middelmatigheid van leiderschap die lange perioden van vrede genereert. Vrede brengt nooit de meest briljante figuren aan de top, vrede is een bureaucratische aangelegenheid. En bureaucratieën brengen middelmatige types boven. Het huidige leiderschap van de EU is een point in case.
Als we even kijken naar recente uitspraken van belangrijke EU-figuren ziet U direct wat ik bedoel.
EC-voorzitter Jean-Claude Juncker: ‘Deserters not welcomed back’ after Brexit.
Wolfgang Schäuble, Duits minister van Financiën: No single market access for UK after Brexit.
EU-voorzitter Donald Tusk: Brexit could threaten western political civilization.
Zelfs mede-Nobelprijswinnaar (ook de EU kan bogen op die steeds idioter geworden prijs) Obama, de Amerikaane president mengde zich in dit gehits: Brexit zet Verenigd Koninkrijk achter in de rij.
Angela Merkel ontbreekt nog, maar als Schäuble niet als spreekbuis van Duitsland kan gelden in deze, wie dan wel? Obama’s belang is overigens ook de EU in stand te houden, Amerikaanse presidenten hebben daar sinds de jaren vijftig een hoeksteen van hun beleid van gemaakt.
Dit zijn vrijwel alle uitspraken die verder gaan dan verkiezingsretoriek, verder dan inmenging in de binnenlandse aangelegenheden van een lidstaat. Het is moeilijk voorstelbaar dat als Boris Johnson (als nieuw Brits premier) op 24 juni Donald Tusk zou bellen met de mededeling: We zetten vanaf nu Artikel 50 (de uittredingsclausule van de EU) in gang, doe verder iedereen mijn groeten dat dit alles vergeten zal zijn. Vergeten zal kunnen worden. Leiders, ook hoogst middelmatige, laten zich niet graag confronteren met hysterische uitspraken van henzelf zonder er niet tenminste al enige uitvoering aan te hebben gegeven. Dat de euro nog steeds ten koste van alles in stand gehouden wordt moet, is daarvan niet het enige, maar mogelijk het meest treffende voorbeeld.
Retoriek die niet kan worden teruggenomen zonder gezichtsverlies leidt onveranderlijk tot oorlog, of iets dat daarop teveel lijkt om wenselijk of comfortabel te zijn.
Linkjes naar de uitspraken zijn beschikbaar gesteld door Jean Wanningen van FTM.
De EU is door zelfingenomenheid levensgevaarlijk geworden voor de bevolking. Ze zijn Rusland aan het jennen denkend dat bij evt. escaleren de Europese bevolking vol overgave zal vechten voor Europa met zijn leiders. De Europeanen worden in een hoek gedreven.
Onder leiding van Hillary zullen het de Amerikanen zijn die ons moeten verdedigen. Onder leiding van Trump zullen wij onze eigen boontjes moeten doppen. De autochtone Europeaan is niet gemotiveerd genoeg om een oorlog te winnen. De allochtoon wil al niet voor hun thuisland vechten laat staan voor Europa. En diegene die willen vechten kunnen weleens de vijand van de autochtoon worden, maar dan in de rug.
Mocht het zover worden dat Rusland pislink wordt, dan is EU in notime onder regiem van Poetin.
“Why is it so dangerous? Because no one can foresee what the long-term consequences would be,” Tusk said. “As a historian I fear that Brexit could be the beginning of the destruction of not only the EU but also of western political civilization in its entirety.” (Tusk)
Nou ja, blijft koffiedik kijken, nietwaar meneer Tusk. Maar stel dat wat hij zegt een de uitkomst zal zijn, is dat misschien vanwege de ietwat infantiele houding van de mensen voor wie de EU een ego-projectje is?
Als de EU, in zijn optiek, model staat voor wat hij bedoelt met “de Westerse politieke beschaving” dan lijkt me het niet eens zo’n verschrikkelijk gevolg.
“Retoriek die niet kan worden teruggenomen zonder gezichtsverlies leidt onveranderlijk tot oorlog, of iets dat daarop teveel lijkt om wenselijk of comfortabel te zijn.”
Mag ik dan even herinneren aan de uitspraak van Konrad Adenauer “Was interessiert mich mein Geschwätz von gestern.” ?
@G.Gonggrijp
Maar spreekt uit die woorden van Adenauer niet de ultieme bereidheid zijn woorden terug te nemen als daarvoor redenen zijn? Het is een houding die in het moderne politieke debat node wordt gemist. Dat is juist deel van wat ik hier bespreek, al kan ik niet alles uitputtend met voorbehouden omkleden op straffe van onleesbaarheid.
Overigens kende ik deze niet. Mijn dank.
Die [EeG] “EU” pretendeert, na WO II, oorlog in Europa te hebben voorkomen.
Maar na 1945 hadden Duitsland, Frankrijk, Engeland sowieso al geen enkele reden / aanleiding / motief tot onderlinge conflicten; integendeel.
Het is dan ook een DROG-REDEN, en in wezen een vervalste geschiedenis-projectie.
Het is vooral de Marshall Hulp uit de USA geweest, die heel Europa [ minus het latere Oost-Blok ] weer op de been gebracht heeft en in staat gesteld heeft zich te ontwikkelen tot welvarende landen.
Helaas, zien we nu, door die “EU”, het tegendeel:
Deze “EU” heeft DE BESCHAVINGS-OORLOG naar Europa gebracht:
de oorlog van het agressieve en destructieve mohammedanisme
tegen de Westerse democratieën, elk seculier recht, De Rechten van de Mens,
de rechtstaten , de humanistische samenlevingen, de Westerse cultuur …………………………