Van oude journalisten, en mensen die hun tijd voorbij zien gaan. Het evenementisme vierde weer hoogtij deze week.

Nu is evenementisme op zichzelf al erg genoeg, maar als het wordt vermengd met het gejank van oude sentimentele journalisten die hun eigen einde zien naderen wordt het onverdraaglijk. Neem nu dit weekeinde, en haar nasleep vandaag: heel Nederland beweent de dood van Muhammed Ali. De Volkskrant wijdde circa 7 pagina’s aan de dood van deze bokser.

Niet alleen is dit een klassieke uiting van idioot sentimenteel gejank, maar ook straalt het de angst uit ergens niet bij te horen. Kranten die elkaar overschreeuwen in hun pogingen hun lezers te laten weten dat ze meeleven, meer nog dan hun concurrenten. Pathetisch is een te lichte term voor dit soort gedoe. Wat zijn nu eigenlijk de redenen waarom Muhammed Ali herinnerd zou moeten worden?

Zoals Hans Moll vanmorgen al laconiek opmerkte was Muhammed Ali een racist van de bovenste plank, maar dat zal in al die necrologieën die we vandaag te verwerken kregen wel ontbreken. Verder was hij de eerste bokser in een spectaculaire klasse van wie – als ik me goed herinner tenminste – de gevechten op TV werden uitgezonden. Weliswaar midden in de nacht vanwege het tijdsverschil, maar toch. Ondanks diverse herhalingen van dergelijke nachtelijke uitzendingen is het boksen na Ali’s afscheid nooit meer zodanig in de belangstelling geweest dat de TV er een gerechtvaardigde interesse voor had. Het derde puntje lijkt me het voetenwerk waarom Ali beroemd was.

Misschien was het dat wat ooit mensen gedreven heeft er ’s nachts naar te kijken? Al dan niet daartoe aangespoord door journalisten die er enthousiast over schreven. M. Ali zelf was geen bijster interessante man, en dat hij een dansende antireclame voor het boksen was maakte dat niet beter. Maar hoe anders moet je iemand omschrijven die in zijn leven zoveel klappen op zijn hoofd kreeg dat op vrij jonge leeftijd Parkinson kreeg?

De journalisten die er nu hun krant over vol penden, inclusief het sentimentele gejank van de man die het met Ria Visser deed, laten vooral een generatie scribenten en verslaggevers zien die hun fysieke einde zien naderen, en zich dat bewust zijn. Hun sentiment net zo goed óók henzelf als het onderwerp waarover ze nu schrijven. Net zo goed als dat ooit het geval was met Elvis Presley en noem ze maar op: al tientallen jaren oninteressant, maar vroeg genoeg overleden opdat hun vroegere fans en groupies – die zich ooit met hem identificeerden – er nog over kunnen schrijven.

Zouden ze hopen dat er na hun verscheiden ooit zo over henzelf geschreven zal worden? Ik zie nog geen gejank over Mart Smeets in het verschiet. Zelfs niet van Ria Visser, die vermoedelijk al heel gelukkig zijn zal als men vergeet dat zij ooit…