De grootste fout die men in het UK kon maken tegenover Duitse toeristen was altijd: “Don’t mention ze wahr!” Niet beleefd. Gisteravond deed Angela Merkel precies dat tijdens een speech op een NATO-bijeenkomst.

De Duitsers zijn wellicht altijd wat overgevoelig als het gaat om de Tweede Wereldoorlog, maar de Britse germanofobie stamt uit dezelfde tijd, of wellicht van juist ná die oorlog: Duitsland deed het tenminste tot 1980 economisch zoveel beter dan het UK dat veel Britten zich afvroegen wie die oorlog nu eigenlijk gewonnen had.

Dat inmenging in het Brexit-debat niet handig is was al voorspeld, en tot op heden heeft Merkel zich er voorbeeldig buiten gehouden. Maar gisteren – met nog drie weken te gaan tot de datum dat de uiteenval van de EU zou kunnen beginnen – werd het haar te machtig. Mogelijk ook veroorzaakt door een plotseling stijgende kracht van het Leave-kamp kon ze het niet laten voorzichtig vermanend te roeren in dat, waarin niet geroerd mocht worden.

Merkel said countries outside the EU “will never get a really good result in negotiations”.
She added: “Obviously, it is up to the citizens of the UK themselves how they wish to vote on the upcoming referendum. I’ve said repeatedly before that I personally would hope and wish for the UK to stay part and parcel of the EU. We work well together with the UK particularly when we talk about new rules for the EU.
We have to develop those together with the UK and whenever we negotiate that, you can much better have an influence on the debate when you sit at the bargaining table and you can give input to those negotiations and the result will then invariably be better rather than being outside of the room.”

Tja, objectief gezien niets of weinig op aan te merken. De realiteit heeft echter al vaker anders getoond, en dat deze EU niet meer vertrouwd kan worden is een steeds breder gedragen gevoel binnen de EU. Dat geldt op eenzelfde manier voor deze bemoeienis met dit debat. Voor mensen als Merkel geldt dat zij vinden dat we allemáál Europeanen zijn, zodat we allemaal gerechtigd zouden moeten zijn er iets over te zeggen.

Theoretisch klopt dat. Wie wil zien waarom het niet waar is hoeft alleen EP-voorzitter Martin Schulz drie weken op campagne in het UK te sturen en de resultaten te analyseren. Zelfs als hij zinnige dingen zegt en zich gedraagt zoals we dat het liefst zien van een democratisch gekozen trekpop, zal het nog altijd niet meevallen geen aversie tegen de man op te vatten.

De reactie liet niet lang op zich wachten.

The Labour MP Kate Hoey told the BBC Ms Merkel would be “well advised to stay out of what is a very, very important vote for British democracy”.
“I really don’t think that Angela Merkel telling the British people how they should vote in a democratic referendum in three weeks time will affect anyone’s vote,” she said.
“We can do extremely well outside the European Union ‒ we don’t need to be in the single market, other countries trade with the European Union and are not in the single market. We are the fifth largest economy (in the world, Ha.), we can look outwards.”

Ik heb over Brexit woensdag al vastgesteld dat de uitslag vermoedelijk zal worden bepaald door een strijd tussen het Britse sentiment en angst voor het onbekende buiten de EU. Laat ik hier nogmaals benadrukken dat als de peilingen aangeven dat het vlak voor de stemdatum min of meer in evenwicht is, ik er van overtuigd ben dat het een Leave zal worden. Met 54-46 of daaromtrent. Omdat het bombardement dat de Britse kiezer naar een Remain moet drijven met zulk grof geschut heeft gewerkt, is die angst daardoor afgestompt. Die kiezers beginnen van de weeromstuit nu bokkig te worden. “We’ll show them” is een oer-Brits sentiment, en via een omweg is dit feitelijk waarop de Remain-campagne steeds hamert. Het Leave-kamp wordt zo op haar wenken bedient, en moet er alleen voor waken nu zich nu op haar beurt niet te gaan overschreeuwen.

Wat ook veel Britten nog niet vergeten zijn is hoe vorig jaar de issues van het Schotse referendum werden behandeld nadat de stemming voorbij was. Alle heilige toezeggingen bleken vergeten, en met de kennis van nu zouden veel Schotten daarom alsnog graag voor een Schotse onafhankelijkheid hebben gestemd. Het ziet er niet naar uit dat de Engelsen die fout zullen willen maken.