De veranderingen in Europa
Niet alle veranderingen in Europa zijn verbeteringen gebleken. De EU is een teleurstelling, ook dankzij hen die haar moesten propageren.
Juncker gaat een ontwenningskuur doen en Frans Timmermans volgt hem als voorzitter van de Commissie op, als het lukt. Misschien herinnert U zich nog dat we ooit mensen als Hallstein en Delors gehad hebben als voorzitter van de Europese Commissie, maar tegenwoordig zijn het dus mensen als Juncker en Timmermans.
Wat dit betekent is dat het enthousiasme voor de EU als overkoepelend orgaan aan het verdwijnen is. In plaats van de Commissie is het nu de Vergadering van Regeringsleiders die het in Europa voor het zeggen heeft. Die regeringsleiders steunen op hun eigen ambtenaren en het apparaat in Brussel wordt steeds vaker genegeerd.
Het wordt tijd dat we de EU in zijn bestaande vorm afschaffen en vervangen door een serie aparte en doelgerichte organisaties. Daarvan hebben we er al een paar, zoals de Europese Centrale Bank in Frankfurt en het geneesmiddelenbureau, dat nu uit Londen naar het vasteland van Europa gaat verhuizen. Maar niet alle agentschappen en organisaties van de EU zijn even goed. Van de meesten heeft U waarschijnlijk nog nooit gehoord en er zitten er beslist ook tussen, die zonder bezwaar zouden kunnen verdwijnen.
De belangrijkste oorzaak van de stilstand in de EU en van de achteruitgang in kwaliteit in een aantal van haar onderdelen is het verdwijnen van de overtuiging dat er ooit nog een verenigd Europa gaat komen. Daarnaast speelt een rol dat een van de belangrijkste redenen voor de oprichting niet meer als belangrijk wordt aangevoeld. Dat was, zo kort na de Tweede Wereldoorlog, het vermijden van nieuw gewapende conflicten in Europa.
Tenslotte is gebleken dat een organisatie met 28 of straks 27 leden, met zulke verschillende economieën en culturen geen federatie of confederatie kan vormen. Dat had misschien gekund met de eerste zes, maar niet met de acht en twintig van nu. Een poging tot veranderingen in die richting is voor alle betrokkenen schadelijk. De samenwerking moet er wel blijven maar zal heel anders georganiseerd moeten worden. Veel meer regionaal en gebaseerd op de gemeenschappelijke belangen en culturen van buurlanden.
Dit artikel verscheen eerder op het Blog van Toon Kasdorp
Alsof de ECB nou zo’n succes is. De euro is gered, maar de kosten worden afgewenteld op Nederlandse pensioenfondsen. Afslanking van de EU is absolute noodzaak. De legalistisch-centralistische franse aanpak creeert een steeds strakker aangetrokken keurslijf. En de fransen zorgen er wel voor dat ze er zelf het minste last van hebben. Franse diplomatie heeft eeuwenlang gebruik gemaakt van de achterlijkste allianties in allerlei wisselende samenstellingen voor de benodigde hefboomeffecten en zal dus nooit een voor Nederland gunstig resultaat opleveren, tenzij we tien keer zo rijk en/of machtig worden. Tegenwoordig wordt de hefboom gevormd door Duitsland (exporteren) en Spanje (netto ontvanger). Nederland speelt dat spel niet mee en wordt dus gezien als een concurrent, die zoveel mogelijk benadeeld moet worden.
Voor Nederland en Vlaanderen zou een fusie mijns inziens geen slecht idee zijn. 24 miljoen inwoners, een robuuste economie. Uiteraard blijven Frankrijk en Duitsland substantieel machtiger, toch denk ik dat in dit geval 1+1 meer is dan 2. Het Nederlandse taalgebied zou niet te negeren zijn.