Niet-bestaande terreur is dubbel bedreigend. Zeker als het de overheid is die haar ontkent, en pertinent weigert iets te doen.

De aanslag op het Amsterdamse stationsplein in 2017 wordt definitief niet beschouwd als terroristische daad. Dat had de Amsterdamse politie ook na herhaald onderzoek al vastgesteld, maar er kwam nog een Artikel12-procedure overheen van twee Spaanse toeristes die gekwetst raakten door het uit het spoor vliegen van Khalid K.

De manier waarop dreigingsniveaus werken is ook zoiets dat aangeeft dat de Nederlandse overheid vooral met de mond belijdt dat zij waakzaam en reactief is, maar in de praktijk weigert ook maar iets te doen dat de samenleving het idee zou kunnen geven dat islamitisch terrorisme een groot probleem is. Er zijn officieel vijf dreigingsniveaus, maar sinds jaar en dag staat de wijzer vastgeroest op niveau vier, het één-na-hoogste. Dat betekent in de praktijk dat er nog maar twee niveaus zijn: wel of niet dreigend. Hoe dat echt werkt zagen we vorig bij de moordpartij in de Utrechtse tram. Het zal door veel mensen gemist zijn, maar ik vond opvallend dat in de marge ook bestuurlijk een discussie werd gevoerd of de tijdelijke verhoging naar niveau vijf wel gerechtvaardigd was in verband met één eenzame schutter. Dat op een bepaald moment sprake leek van meerdere daders die zich verspreidden bleek de reden te zijn geweest. De actie van Gökmen T. zelf rechtvaardigde de afkondiging van niveau vijf onvoldoende.

Hoeveel meer wil je weten? Dat komt neer op een definitie van niveau vijf als een oorlogssituatie. Alsof onze politiemacht daarop op enigerlei wijze is voorbereid. En inderdaad zagen we dat in het geval met Gökmen T. in veel opzichten mis lopen, al zal dat voor veel mensen door zijn vlotte arrestatie er anders uit zien.

Enfin, de genoemde Artikel12-procedure werd gisteren doorgenomen door Van Rossum op GS. Hij wees op een aantal nog onbekende vreemde verschijnselen binnen het justitie-apparaat, waarmee hij mijns inziens voldoende onderbouwde dat er in Amsterdam geen wil bestaat  die ‘gebeurtenis’ op het Stationsplein alsnog te erkennen als terrorisme. Terrorisme in Nederland? Hè? Nee. Bah! Elke andere verklaring wordt hooghartig genegeerd, omdat het het beleid van de Nederlandse overheid doorkruist:  pappen en nathouden tot alles een brei is. Het vertrouwen in de overheid? Nu ja, dat rammelde toch al. En het traumatische wantrouwen van het huidige gezag in de hoofdstad tegenover de politie maakt dat het zich geen rekenschap geeft van wat men aanricht, zolang het die politie maar klein houdt.

Dit is dus de terreur van de niet-bestaande terreur. Niet alleen weten dat je risico’s loopt, maar ook dat indien je er onverhoopt het slachtoffer van wordt, je eigen overheid zich het drukste maakt met het wegpoetsen van de feiten teneinde de sociale cohesie te handhaven. Welke sociale cohesie?? Uh, nou ja, u weet toch wel? De twee Spaanse toeristes die eergisteren hun Artikel12-procedure verloren zullen nu wel verbijsterd zijn; de zes Israëlische slachtoffers van Khalid K. wisten wel beter dan masochistisch te pogen onze overheid te overtuigen van wat zij pertinent niet weten wil. Dat dat impliceert dat onze overheid al bekend staat als de bonte hond, willen we ook al niet weten. Lálálálálá roepen met al je vingers in je oren. Justitie past zich wel aan.