Arabische democratisering, dat loopt nooit goed af
Dat aan Arabische democratisering meer eisen te stellen zijn dan algemeen stemrecht voor iedereen, begreep Toon Kasdorp beter dan veel media.
In de Volkskrant[1] stonden twee interessante artikelen. Een van onze eertijdse minister van buitenlandse zaken Uri Rosenthal[2], en een van opiniepeiler Maurice de Hond.
De Hond legde nog eens geduldig uit dat peilingen geen verkiezingen zijn maar dat ze wel de publieke opinie van een moment weergeven en daarom een kompas zouden horen te vormen voor journalisten. Journalisten blijken meer geïnteresseerd in wat er leeft in de Haagse vierkante kilometer dan onder de mensen in Nederland en dat is dom.
Rosenthal straalde een soort wanhopig optimisme uit over de Arabische lente die toen net aan de gang was. De demonstranten die elkaar afmaakten in Port Said lieten volgens hem een roep om vrijheid, waardigheid en werk horen. Ze stonden op tegen dictatoren om uitsluiting, uitzichtloosheid, werkloosheid en corruptie aan de kaak te stellen. Terwijl ze elkaar vermoordden bedoelden ze eigenlijk aan hun kinderen een betere toekomst te geven dan het leven dat zij zelf hadden. Dat democratie in Arabië tot gevolg heeft dat de islamisten aan de macht komen is niet zo erg meende hij, zolang ze zich maar daadwerkelijk committeren aan democratie, rechtsstaat en mensenrechten, waaronder rechten voor vrouwen en religieuze minderheden. Een paradoxale en kronkelige gedachtegang.
Rosenthal weet net als U en ik dat in de politiek, ook de internationale politiek, woorden geen weergave zijn van een oprecht aangehangen opinie. Ze worden gesproken met het oog op hun effect. Dat bedoelde effect is in dit geval waarschijnlijk een diplomatieke waarschuwing aan de Arabische landen en hun islamistische leiders.
Maar dat is een waarschuwing die aan dovemans oren is gericht. De nieuwe leiders van Egypte en de opvolgers van Assad straks in Syrië worden niet afgerekend door de westerse machten of door Israël, maar door Allah in het hiernamaals. Wat Rosenthal graag had gewild gaat niet gebeuren. We moeten ons nu maar vast voorbereiden op wat we gaan doen als het onvermijdelijke conflict tussen de diverse soorten islamisten onderling en tussen de islamisten en Israël uit gaat breken.
In het eerste geval niet veel en in het tweede geval horen we ons te realiseren dat we ons niet nog een keer de dood van zes miljoen joden kunnen permitteren. Als we voor de onappetijtelijke keuze tussen zes miljoen joden en anderhalf miljard mohammedanen worden geplaatst dan zullen we voor de joden moeten kiezen.
- van 4/2/12
- In Rutte1
Dit artikel over Arabische democratisering verscheen eerder op het Blog van Toon Kasdorp
Meer van Toon Kasdorp vindt u hier.
ISrael heeft niet zo veel te duchten van de haatbaarden om hen heen, ze maken zich vooral druk om de internationale opinie die pro-haatbaard is. ISrael slaat niet elke keer terug omdat hun verdedingsysteem van ongekend hoge kwaliteit is. JA honderen raketten worden wekelijks op Israel afgeschoten, maar in plaats van terecht elke raket beantworden met onegnadig harde precicie bombardementen, doet Israel niets, om de internationale bevooroordeelde opnie niet nog slechter te beinvloeden, men wacht even en op een gegeven moemnt slaat men een keer keihard terug en sloopt weer wat terrositische infastructuur. Wanner de haatbaarden Israel echt zouden aanvallen dan gebneurd het verdeidgen niet met politici aan de leiding, maar met generaals, dan word er teruggeslagen op eenmanier die de haatbaarden begrijpen, en het zou niet de eerste keer zijn sinds de oprichting.
We kunnen enkel hopen op vrede in het midden-oosten wat inhoud dat de haatbaarden zich op elkaar gaan richten, immers dat is al 1400 jaar het geval, en wanneer ze elkaar proberen af te slachten (lees te bekeren tot de juist stroming van de islam) dan is het in de rest van de wereld een stuk rustiger. Uiteraard, gaan we geen vluchtelingen meer opnemen om te zorgen dat het geloof van de vrede enkel elkaar proberen te overtuigen van hun liefde.
Die Arabische nachtmerrie was lachwekkend en je kan nieman serieus nemen die dacht dat er ietsa ozu veranderen, en dat was na drie dagen al duidelijk, aangezien eerst vooral vrouwen de straat opgingen, en na drie dagen zagen we enkel nog maar mannen in jurken met haatbaarden. Het was toen al duidelijk dit word nog meer islam, helaas voor de voruwen die twee dagen de straat opgingen.