Amerikaanse ambassadeursbenoemingen volgen een ander patroon dan in Nederland – en West-Europa in het algemeen – gebruikelijk is.

Onder corruptie wordt meestal verstaan omkopen of het gebruik maken van omkopen. In zijn stuk van 3/5/12 wilde Rob Vreeken aantonen dat de Amerikaanse ambassadeursbenoemingen in Nederland als regel door omkoping worden verkregen.

Zoals bekend worden de benoemingen in Nederland en andere minder belangrijke maar wel aantrekkelijke Europese posten gebruikt om medestanders van de Amerikaanse president te belonen voor hun hulp, die vaak, maar niet altijd, financieel van karakter is.

Van president Nixon is bekend dat hij daar tarieven voor hanteerde: voor een bijdrage van minder dan 250 duizend dollar werd men niet benoemd. Maar Nixon was een uitzondering. Verreweg het grootste deel van de Amerikanen die substantieel hebben bijgedragen aan de campagne wordt niet benoemd, ook al zouden ze dat dolgraag hebben gewild. Over de kwaliteit van geen van de ambassadeurs die in Nederland zijn benoemd hebben we ooit te klagen gehad, ook niet over die van Nixon. Er bestond om het anders uit te drukken geen rechtstreeks verband tussen de kwaliteit van de benoeming en een storting in de partijkas. Van omkopen of het gebruik maken van omkopen was al helemaal geen sprake. Bij de meeste benoemingen ging het om intimi van de benoemende president en daar hebben zowel het uitzendende land als het gastland voordeel bij gehad. De belangrijkste functie van een ambassadeur is het bevorderen van de communicatie tussen beide landen en de relatie met de president die hem uitstuurt is daarbij een belangrijke kwaliteit.

Waarom Paul Arlman, de eertijdse voorzitter van Transparency Nederland, deze vorm van benoeming niet transparant genoeg zou moeten vinden ontgaat mij. Als hij zegt dat dit soort dingen bij ons in de middeleeuwen gebeurden moet hij maar eens uitleggen waarom dat een diskwalificatie zou zijn. Ambassadeurs zijn functionarissen uit de middeleeuwen. Ze hadden toen geen andere functie dan tegenwoordig

Vreeken vond het verder een schande dat een eerdere benoeming van een ambassadeur door Bush sr in Nederland een directeur van Pizza Hut betrof, want van directeuren van fast food bedrijven heeft hij kennelijk geen hoge pet op. Ten onrechte. Het is een functie die aanzienlijk meer van iemand vraagt dan de Volkskrant vraagt van zijn gemiddelde redacteur.

De beoogde Amerikaanse ambassadeur Broas had persoonlijk geen geld in het verkiezingsfonds van zijn president gestort, hij was een van de mensen die belast waren met de fondsenwerving en is een intimus van de president en van diens echtgenote. Nederland zou baat gehad hebben bij deze benoeming en waarom deze ambassadeur als de benoeming was doorgegaan zijn mond had moeten houden als het over corruptie in Nigeria of andere islamitische landen zou gaan, zoals Vreeken vond, is mij een raadsel.

---

Dit artikel over ambassadeursbenoemingen verscheen eerder op het  Blog van Toon Kasdorp. Meer van Toon Kasdorp vind u hier.