Zwitserland ziet definitief af van verdere samenwerking met de EU. Staatsomroep NOS betreurt dat enorm, en laat dat merken ook.

Het stukje waarin deze Zwitserse beslssing werd gemeld had al een teneur van teleurstelling, die begon met de kop:

Zwitsers staken na zeven jaar gesprekken over verdrag met EU

En vervolgt met een betoog dat impliceert dat de Zwitsers hiermee iets doms deden.

De regering van Zwitserland stopt na zeven jaar met de onderhandelingen over een nieuw verdrag met de Europese Unie. Nu worden de banden tussen beide partijen nog geregeld met meer dan honderd akkoorden, maar het was de bedoeling dat al die akkoorden in één nieuw verdrag zouden worden opgenomen.

Dat het met die domheid reuze meevalt, constateerde ik twee jaar geleden al toen ik verslag deed van EU-chantage die Brussel in het eigen gezicht had zien ontploffen. En ik ben niet de enige die Brussel hierover hoont:

Following the declaration by the Swiss government not to sign the so-called “framework agreement” covering the EU-Swiss relationship, something which the EU was hoping Switzerland would agree to, the former longtime President of the EFTA Court, Swiss legal expert Carl Baudenbacher discusses in an exclusive piece for Brussels Report.eu the implications and the way forward:

Dat begint aldus:

After much agony, the seven-year long negotiations between the EU and Switzerland on the conclusion of a framework agreement have ended without result. To the extent that people in the EU member States have taken any notice at all, disappointment prevails. In line with Brussels’ spin, public opinion tends to put the blame on the Swiss. But the matter is not that simple.
The EU concluded two packages of bilateral agreements with Switzerland from 1999 onwards, including in the areas of technical barriers to trade, free movement of persons, air transport and land transport. The latter secures the EU access to Italy. With the exception of the air transport treaty, all these treaties are institution-free and new EU law is generally only adopted statically. Conflicts are settled in joint committees. Nevertheless, according to the understanding of both sides, Switzerland has become a partial member of the internal market.

Een herkenbaar voorbeeld van kolonialistisch gedrag, zou een zekere bevolkingsgroep direct opmerken als de Zwitsers wat zwarter van huid, en wat blanker van ziel waren geweest. De Nederlandse staatsomroep vindt dat echter logisch:

De Europese Unie wilde dat Zwitserland zich meer zou gaan houden aan de regels van de Europese interne markt, waaronder het vrije verkeer van personen en goederen. Ook zouden handelsconflicten met het verdrag eenvoudiger kunnen worden opgelost.

Natuurlijk ligt het allemaal heel wat genuanceerder dan dat:

Negotiations began in 2014 and a full draft text was reached in November 2018, setting in motion a back-and-forth between Bern and Brussels to add clarifications and amendments. Two years went by without progress until discussions were resumed earlier this year.

Meest schokkend voor Brussel zal zijn geweest dat Zwitserland niet van plan was lang te gaan soebatten:

The Swiss Federal Council concluded on Wednesday that there remain “substantial differences between Switzerland and the EU on key aspects of the agreement” and “the conditions are thus not met for the signing”.

De Zwitsers weten beter dan wie ook dat de betrouwbaarheid van de EU beperkt is tot de grens, en vaak veel minder ver. Niet voor niets zijn referenda een EU-angst geworden – de Zwitsers gaven ze er ook reden voor. Die beperkte betrouwbaarheid komt ook duidelijk naar voren uit de reactie van de EC in Brussel (mijn vet, H.):

De Europese Commissie “betreurt het eenzijdige besluit” van de Zwitserse regering. Er is de afgelopen jaren juist vooruitgang geboekt om het verdrag te verwezenlijken, meent de commissie. De komende jaren zullen de bestaande afspraken verouderen en verlopen, waarschuwt het dagelijks bestuur van de EU. “En ze zijn op dit ogenblik al niet uitgerust voor wat de betrekkingen tussen de EU en Zwitserland zouden moeten en kunnen zijn.”

De rancune druipt er eenvoudig af:

Zwitserland “blijft een betrouwbare partner” van de EU, zegt een woordvoerder. Brusselse bronnen zijn daarvan vooralsnog niet overtuigd. Een vroegere EU-onderhandelaar zet er op Twitter vraagtekens bij. Bern heeft zich veel minder ingezet voor een akkoord dan Brussel, zegt een hoge EU-bron. Zwitserland wilde de EU-regels voor de gemeenschappelijke markt alleen volgen waar het goed uitkwam, klaagt de ingewijde.
“We vroegen de Zwitsers zelfs minder dan de Britten”, zegt deze bron. Nu Zwitserland niettemin de onderhandelingen afbreekt, “is iedereen heel kalm” in Brussel. Zwitserland dringt aan op het “handhaven van de bestaande afspraken”, maar daar denkt de EU anders over. Die zullen “onontkoombaar wegslijten”.

Wordt derhalve ongetwijfeld vervolgd. De staatsomroep nam alvast een voorschot.

---

Meer over de curieuze positie van Zwitserland – volledig omgeven door de EU – vindt u hier.