De rel rond de Armeense moeder Armina Hambartsjumian laat zien waar de grens getrokken is. Dat is best vergaand, maar de drambrigades is het nooit genoeg. Intussen is het draagvlak voor steun aan asielvragers op een naoorlogs minimum aangeland. Wie het onderste uit de kan wil…

En het onderste uit de kan is dat iedereen zonder verdere restrictie toegang tot ons land en onze voorzieningen hebben moet. Uiteindelijk is dat de bottom line van al dit gedram, en als je het zo hard stelt snappen zelfs de meeste van deze drammers dat dit extreemlinkse standpunt nooit te realiseren zal zijn: de wereld is te groot en Nederland is te klein. Dat de verhoudingen in werkelijkheid nog heel wat schever zijn dan het in de gedachten van deze goeddoenende drammers ligt, maakt het eerder lastiger dan beter. Er kan er toch nog wel eentje…? En dat kan als je het werkbaar houden wilt nu juist niet. En daarom hebben we rechters die – extreem ruimdenkend al – daarover moeten beslissen.

Onbarmhartig
De Telegraaf zet het vandaag onbarmhartig maar correct uiteen. Allerwege is duidelijk dat we door deze Armeense vrouw oneindig aan het lijntje zijn gehouden met de gedachte dat er op een dag wel een pardon langs komen zou. Want voor keiharde uitzetting was in Nederland toch nooit een basis? In de jaren tachtig was er de traumatische uitzetting van de Turkse kleermaker Gümüs. Uiteindelijk werd hij wel degelijk gedeporteerd, maar daarna werd het nog nauwelijks geprobeerd. Veel te veel moeite, leek Justitie te denken. En de zegevierende gutmenschclubs importeerden er nog een paar honderdduizend, daarmee het draagvlak voor alle asiel ondergravend. Daarmee hebben ze de basis gelegd voor het ongeluk dat deze kinderen nu treft, want ooit moet het ergens stoppen..

Draagvlak
Dat draagvlak is in grote delen van de maatschappij nu bijna nul geworden. Het gejank op actualiteitenprogramma’s gisteravond weer niet om aan te horen, maar verder lijkt er niet veel meer steun te zijn dan van de klasgenootjes van de getroffen kinderen. De betreffende kinderen beter gezegd. Toch laten de reacties al zien dat deze vrouw noch haar kinderen zullen uitgroeien tot de volgende Mauro.

Want het gaat niet alleen om draagvlak voor opvang van mensen in nood. In de afgelopen dertig, veertig jaar is het asielrecht aan alle kanten opgerekt en opengebloeid teneinde verdere mogelijkheden te laten ontstaan. Niet alleen moet de familie van een asielaanvrager tegenwoordig ook hier toegang krijgen – met een even karakteristiek als omineus woord heten dat ‘nareizigers’. Maar de drambrigades hebben het nu soms zelfs al openlijk over economisch asiel voor de gelukzoekende asielmigranten die Europa overspoelen.

Duitsland
Een kennis vertelde deze week dat zelfs in Duitsland recent nog Willkommen-zingende Duitsers even helemaal klaar zijn met de asielmigratie. Ook de meest linksredenerende Duitse Gutmenschen zien na twee jaar ongeremde immigratie waar het heen gaat. Dat belooft een enorme gordijnbonus voor de AfD bij de Bondsdagverkiezingen op 24 september, maar daarover een andere keer.

De logica van de gebeurtenissen wijst op een vervolg dat sterk doet denken aan wat men de varkenscyclus noemt. Hoe meer je er toelaat, hoe meer ellende en dan wordt de ruimte voor asiel teruggeschroefd. Maar in het natuurlijk evenwicht leidt een grote verstoring in de praktijk tot het volledige verdwijnen van een – of beide – elementen.

Voorbeeld: als je op een eiland last hebt van konijnen, en je introduceert roofvogels om ze in toom te houden krijg je uiteindelijk een natuurlijk evenwicht. Als om een of andere reden de hele populatie konijnen wordt uitgeroeid, zullen ook de roofvogels verdwijnen – of op andere dieren gaan jagen.

Vertaling naar de huidige asielellende: als je het draagvlak onder asiel dusdanig schade toebrengt dat we niemand meer willen toelaten, ontstaat die situatie vanzelf als de noodzaak daartoe maar groot genoeg wordt. Dan krijgt niemand meer asiel – ook niet de mensen die bij een meer gelijkmatige toekenning zonder meer in aanmerking zouden komen.

Inperking
Het draagvlak voor een dergelijke inperking is al veel groter dan we vaak horen. Dat zien we impliciet ook terug in het verweer dat asiel een universeel recht is. Dat is natuurlijk niet zo: het asielrecht is een gunst die we om haar zoveel mogelijk in stand te houden hebben verpakt als een universeel recht. Hoe dat uitpakt met mensen die daarvan grof misbruik maken – zoals de dobbernegers die triomfantelijk binnen drijven via Frontex en andere smokkelorganisaties – kunt u ook wekelijks in deze rubriek zien. De totale ontwrichting van Italië zoals u dat nooit op het NOS-Journaal voor ogen krijgt.

Dit wordt mogelijk gemaakt door ‘belangenclubs’ als Defence for Children, die zelf wel varen bij lange procedures, maar maatschappelijk onpeilbare schade toebrengen.  Op langere termijn zullen ze onvermijdelijk aan de wieg staan van het einde van alle asiel. Dat einde zal leren dat matigheid in alles de verstandigste politiek is, maar ook dat domme hysterie nooit iets is om voor te buigen. Maar wat een ellende moet worden verduurd om dat zo bekende feit opnieuw te bewijzen!