Noopt de realiteit tot het ontwikkelen van zelfverdediging, of moet je leren dat omzichtigheid soms beter is dan jezelf zijn?

Het vermogen tot verbazing is een kenmerk van beschaving. Een kenmerk dat de ratjes die in dit verhaal als de slechteriken figureren niet bezitten. Dat is reden hen te beklagen – hun leven zal niet eenvoudig blijken, hoe eenvoudig ze zelf ook zijn. Tegelijkertijd maakt het me razend te moeten lezen dat:

De 14-jarige Frédérique liep vandaag gewoon op straat in Amstelveen toen een jongen van een jaar of 13 haar lastig viel. ‘Ben je een jongen of een meisje?’, vroeg hij. Toen ze niet wilde antwoorden, sloeg hij haar compleet in elkaar. Nu zit ze met een gebroken kaak, tanden en neus in het ziekenhuis, waar ze moet overnachten.

Kolerelijers, Naar hun achtergrond hoef je nauwelijks te raden, er zijn maar weinig kinderen tegenwoordig die zo onzeker over zichzelf en hun identiteit zijn als allochtonen van een zeker soort. Dat neemt niet weg dat de overbeschaafde reactie van de vader van dit kind me kotsen deed:

Groot nieuws maakte de staatsomroep er ook niet van.

Haar vader Paul Brink is vooral verdrietig en verbijsterd, vertelt hij telefonisch vanuit het ziekenhuis. “Waarom zou je in godsnaam zoiets doen? Wat bezielt je?”

De rest van het incident kunt u lezen bij de link naar RTL, maar dat deze man zijn kinderen niet opvoedt met het oog op de toekomst die ze tegemoet gaan, wil ik eerst nog even kwijt.

Niet dat mijn ouders een honkbalknuppel grepen als mij iets dergelijks overkwam, maar dat je je er zelfs niet boos over maken kunt is pas echt verbijsterend. Wat is het beeld dat een kind zo van zijn ouders krijgt? Ik geloof niet dat ik het weten wil.

Mij is genoeg van dergelijke ongein overkomen[1] nadat ik als 8-jarige in een nieuwe wijk kwam te wonen, waar andere mores golden dan die ik gewend was. De agressie die de onmacht van geestelijk en sociaal zwakzinnigen kenmerkt, ken ik daardoor maar al te goed. Het was waarom ik tijdens mijn studie acht jaar portier was bij een studentenclub – mijn ego had het niet nodig, maar het vervulde een goed doel als bijstand voor mensen die ook niet waren opgegroeid met de noodzaak van weerbaarheid, en het besef van de noodzaak tot omzichtigheid in de omgang met mensen die je zelf nooit zou uitnodigen op je verjaardagsfeestje. Nog afgezien van wat ik als autist leerde over de manier waarop je met mensen om moet gaan – iets dat veel mensen van nature beseffen of hebben geleerd.

De Frederique die hiervan het slachtoffer werd besefte herkenbaar niet wat haar overkomen ging. Ze was niet voorbereid op wat er gebeuren zou als ze het juiste antwoord gaf dat haar thuis werd ingeprent – iets dat ik van die ouders in haar kennelijke leefsituatie eigenlijk onvergeeflijk vind. Het is stuitend als een ouder daar vervolgens nog zo vanuit de hoogte op reageert. Vader Paul liet merken de mishandelaar van zijn dochter vooral beklagenswaardig te vinden, maar natuurlijk wel aangifte te doen.

Gaat deze vader aangifte doen tegen een regering die hordes onbeschaafd tuig het land binnen liet? Natuurlijk niet, hij gaat zich beklagen over de gevolgen daarvan, en de pech die zijn dochter had die te moeten ondergaan. Iets anders zou hij als wraakzucht beschouwen, en daar willen mensen als deze boven blijven staan.

Dat daarmee het lijden van zijn eigen kinderen – en dat van anderen – in stand blijft zal hij weigeren te erkennen. Het is een geestelijke exercitie die hem een paar jaar therapie zou kosten om er mee te leren om gaan als dat besef ooit zou doordringen. Dat hij niet alleen een lul is, maar ook medeschuldig. Want hoezeer wat hier gebeurde ook de schuld is van de gebrekkige beschaving van de jongen die hier uit zijn dak ging – het is bijna evenzeer de schuld van ouders die hun kinderen hierop niet beter voorbereiden.

Je kunt niet ieder kind de fijne kneepjes van zelfverdediging leren, maar de fijne kneepjes van omzichtigheid zou als verplichting meer erkend moeten worden. Al zullen deze ouders dit mogelijk als racistisch beoordelen – derhalve doen ze dat niet.

Overigens ben ik van mening dat je dit soort tuig van overheidswege moet afstraffen met een lange lat. Gedoseerd verrot slaan, derhalve. Dat is iets wat ze het best begrijpen, en is daarom een humaner maatregel dan lange gesprekken waarbij ze niet toe in staat zijn er lering uit te trekken. Voor hen is dat een subtiele marteling, die hen met ressentimenten vervult.

Als je het zo belangrijk vindt dit soort volk in dit land te houden dien je ook bereid te zijn de consequenties daarvan te accepteren – wie daartoe niet bereid is, is voor de volle 100% medeplichtig aan mishandelingen als deze. Of het je kind is of niet.

---

1. Ik had nog geluk. De autochtone jeugd werd in die tijd opgevoed met de inprenting vooral geen onherstelbare schade aan te richten. Die restrictie lijkt bij de aanvallers van Frederique afwezig, en ook dat is een aanwijzing voor in welke hoek de daders gezocht moeten worden.

---

Meer over zelfverdediging en de maatschappelijke consequenties vindt u hier.