Niet dat ze er iets over te zeggen hebben, maar dat de USA belang zou hebben bij een federale EU wordt door die club zelf regelmatig geadverteerd.

Een federale EU is een droom van politici zonder besef van wie ze vertegenwoordigen, maar met in het achterhoofd het idée-fixe dat  een vertegenwoordigende functie iets met macht van doen heeft. Dat noemen we terecht Eurofilie (Eurocrazy komt in aanmerking), en het is inderdaad een soort aandoening. Een aandoening die bovendien vergezeld gaat van een selectief geheugen en een opmerkelijke cognitieve dissonantie aangaande andermans uitspraken.

Frans Groenendijk maakte me, naar aanleiding van herkenbare reminder-propaganda van de staatsomroep daarover vanmorgen, opmerkzaam op een artikeltje dat 11 jaar geleden in de Financial Times verscheen, en dat ik hier een korte close-read behandeling geef..

Whenever European leaders want to justify the drive for ever-closer union in foreign policy, they quote Henry Kissinger’s famous remark – “Who do I call if I want to speak to Europe?”. The comment is meant to epitomise Europe’s failure to get its act together on the world stage. The hope in Brussels is that if the Lisbon Treaty goes through, the Americans will finally get that single number to dial; it will be the new EU foreign secretary for Hillary Clinton, and new EU president for Obama.

Onderhuids is herkenbaar de drang om serieus genomen te worden. “Ze bellen voor een vraag, voor overleg! Niet voor het doorgeven van een bulletin en voor het plaatsen van extra handtekeningen”. Als je Guy Verhofstadt te keer hoort gaan herken je dit moeiteloos.

The Kissinger “who do I call” remark was trotted out at almost every seminar I ever went to Brussels. So I’m delighted to add it to the list of “famous sayings that were never said”.

Hier wordt tevens de cognitieve dissonantie van de Brusselse EUrocratie belicht, alsmede hun wereldvreemdheid als het gaat over de plek van grote mogendheden in de wereld. De EU heeft economisch een groot potentieel, maar lijdt politiek aan het totale onbegrip dat weigert te accepteren dat je het IQ van een mierenhoop niet collectief kunt bepalen door dat van alle individuele mieren die er in wonen op te tellen. Dat aangaande wordt hieronder Kissinger heel wat adequater geciteerd (vet gemaakt):

Reginald Dale of the Center for Strategic and International Studies in Washington (and before that of The Financial Times) has written to me to say: “Kissinger never made the famous remark about Europe’s telephone number. According to the late Peter Rodman, who knew him well, the saying is apocryphal, and in fact Kissinger’s concern was the precise opposite – he was fed up with having to deal with a Dane whom he regarded as incompetent and ineffective, who was trying to represent the whole of the EU as President of the Council. Kissinger himself has disowned the remark, and it seems that he was actually seeking to divide and rule in Europe, rather than be restricted to a single voice on the telephone.”
Any more myths need puncturing?

Dat een machtspoliticus als Kissinger zou proberen elders in de wereld een blok met het economisch potentieel van de EU politiek aaneen te smeden is al te dwaas voor woorden. Maar dat de EU het als uithangbord gebruikt? De staatspropaganda van de NOS neemt zichzelf niet eens meer serieus – wat moet je er dan nog mee behalve zendtijd vullen?.

En tegenwoordig hebben we niet eens een Deen als voorzitter van de EC, maar hebben we Ursula von der Leyen:

VIDEO: European Commission President Ursula von der Leyen calls for building "a European Health Union" in her first State of the EU address to MEPs pic.twitter.com/yv6Gc9y9Ey

— AFP news agency (@AFP) September 16, 2020

Als Kissinger niet te oud was (97, en still going strong) om een stevige slappe lach te overleven, dan was dit een prachtig stukje uitspraak geweest om dat fenomeen op gang te brengen. Mits je hem zo ver gekregen had er naar te kijken, een mogelijkheid die ik eerlijk gezegd uitsluit.