De economen in Buitenhof waren het eens. Het Europese akkoord (EU-Griekenland) dat in oktober 2011, werd gesloten was onvoldoende en Nederland kon het daarom niet zonder meer goedkeuren. Die afwijzing gold niet alleen voor de PvdA waar zij alle drie toe hoorden maar voor een meerderheid van het parlement en dat hield in dat Rutte en Merkel het in hun ogen in Brussel niet erg goed hadden gedaan.

De ene wilde het IMF zijn normale rol laten spelen en de Trojka buiten spel zetten. De ander dacht dat een half akkoord toch beter was dan een lege dop en wilde niet alles afwijzen en de derde vond dat het vijf voor twaalf was en dat de risico’s van het akkoord gewoon te groot waren. Dus pleitte hij desgevraagd drie keer voor het afwijzen van het akkoord. Wat je drie keer zegt is werkelijk zo. Die laatste econoom was Flip de Kam. Hij heeft net als ik de neiging de dingen zo duidelijk mogelijk te zeggen, terwijl Tang zich een echte politicus toonde die meer let op wat haalbaar is. Boot bereed zijn hobby horse en had niet door dat het IMF in haar tegenwoordige vorm maar moeilijk een vuist kan maken.

Er is sinds oktober 2011 weinig veranderd. We zullen het als Eurolanden echt zelf moeten doen. De zegen komt niet van boven of van buiten. Alleen beslissingen die uitzicht bieden op een oplossing gaan helpen. Dat betekent om het heel kort samen te vatten: Griekenland de euro uit met schuldsanering. De andere probleemlanden een lange periode van sanering binnen de Euro met onder aansturing van nieuw op te richten speciaal lichaam van experts. Die moeten het noodfonds beheren, dat groot genoeg moet zijn.

Groot genoeg is iets in de orde van grootte van drie duizend miljard en dan geen onzin met beleggers of credit default swaps. De vorige crisis heeft geleerd dat zulke dingen niet werken als het er echt op aan komt. Het geïnstitutionaliseerde noodfonds moet een volmacht krijgen van alle lidstaten via een soort Ermächtigungsgesetz om voor de crisis te doen wat nodig is. De Duitse grondwet moet zo nodig maar worden aangepast. Het Europese parlement en de Europese Commissie schaffen we dan af. Dat deel van de Europese organisatie heeft niet gewerkt. We kunnen beter zonder en verder gaan met een raad van regeringsleiders , c.q. een raad van ministers, bijgestaan door een kleine groep Europese ambtenaren.

De nuttige functies van de EU worden in aparte nieuwe en zelfstandige organen onder gebracht, ieder in een andere hoofdstad van een van de lidstaten, die dan ook voor de kosten van het apparaat opdraait. België mag de gebouwen van de EU houden als ministeries voor haar eigen nieuwe regering. Als de Zuidelijke landen niet akkoord gaan met dit plan, treden de Noordelijke uit de euro.

We moeten door de zure appel heen bijten om de kern van de economische unie te behouden. Ook als ons dat straks als Nederland honderd zestig miljard gaat kosten, dan is het nog de moeite waard. In elk geval beter dan de EU in zijn tegenwoordige vorm te willen bewaren. Die vorm is niet geschikt voor 28 lidstaten met zulke uiteenlopende economieën en culturen.

Er wordt in de Zuidelijke landen gepleit voor meer inflatie, maar er is niets
zo moeilijk in de hand te houden als inflatie. Het is de statutaire taak van de ECB om inflatie tegen te gaan, al denkt haar tegenwoordige president daar misschien zelf anders over. Als ze bij de ECB die taak gaan negeren dan hoort Nederland uit de EU te stappen, al was het alleen maar omdat de Duitsers dat zeker ook zullen doen.

---

Dit artikel verscheen eerder op het Blog van Toon Kasdorp