Het grootste Europese gevaar dat de EU vormt is dat het door haar goede bedoelingen het zicht op de realiteit van zichzelf verliest.

In veel opzichten is de huidige postmoderne wereld weer een terugkeer naar de middeleeuwse wereld. Zoals de moderniteit bovenal wordt gekenmerkt door de vorming van natiestaten, zo wordt de postmoderniteit in hoge mate gekenmerkt door de afbraak van die natiestaten. Het ‘Europese project’ van de Europese Unie (EU) wil een voorbeeld voor de rest van de wereld zijn in hoe landsgrenzen kunnen worden geëlimineerd om zo een (natie-overstijgende) vreedzame unie van Staten te realiseren. De verhouding met de middeleeuwen/moderniteit is – zoals het woord ‘postmodernisme’ al suggereert – echter dubbelzinnig en complex. Ik zal dat laten zien en daarbij ook hoe de EU een fascistische dictatuur van een nieuwe adel in Europa realiseert en de Europese bevolking bovendien tegen haar wil in een zinloze oorlog stort.

De middeleeuwse ideologie van de EU
Aan de ene kant is er de middeleeuwse christelijke gedachte (bv. bij Dante) van één God, één kosmos en één mensheid dus ook één keizer of wereldstaat als de reflectie van die goddelijke en kosmische eenheid. Middeleeuwse denkers als Aquino worden niet moe uit te leggen dat een alleenheerser ook de beste garantie vormt voor vrede omdat er geen strijd meer mogelijk is als er slechts één heerser is. De diepste grondslag voor het EU-project grijpt terug naar deze middeleeuws-christelijke vredes- en eenheidsgedachte, zoals dat tot uiting wordt gebracht in de mantra dat we dankzij de EU geen oorlog meer in Europa kennen en om welke reden de EU ook nooit af kan zijn totdat de hele wereld wordt bestuurd door één regering. Daarbij vormt de katholieke traditie van subsidiariteit ook de grondslag voor het principe van de EU: leg de bevoegdheden op dat niveau – lokaal, nationaal of supranationaal – waar de doelen het best kunnen worden gerealiseerd.

Deze christelijke wortelen vormen de basis voor de steun van de conservatief-christelijke partijen voor de EU. Overigens, in dit opzicht is er een scherp verschil met het Anglo-Amerikaanse conservatisme, aangezien die juist sterk nationalistisch en als zodanig eurosceptisch is. Dat heeft uiteraard met de geschiedenis te maken: het conservatisme van het Europese vasteland was deels reactionair en probeerde de vorming van natiestaten en andere modernistische fratsen te voorkomen ten gunste van behoud van de macht van de supranationale adel (bv. koningshuis) en kerk. De politieke identiteit van Engeland en de VS zijn daarentegen gegrondvest op een nationalistische revolutie die het conservatisme daar juist wil behouden (en het is dan ook zeker niet ondenkbaar dat Groot-Britannië uit de EU zal stappen).

De moderne ideologie van de EU
Aan de andere kant is de EU ook de voortzetting van het typisch modernistische project van het liberalisme en socialisme, welke ideologieën op grond van de stoïcijnse Verlichtingsgedachte van één rede en één mensheid (je zou kunnen betogen dat een Verlichtingsfilosoof als Kant simpelweg God verving door de rede) – dat is de bekende “Alle Menschen werden Brüder”-gedachte – zich willen ontdoen van de ‘racistische’ landsgrenzen omdat die discrimineren op grond van nationaliteit dus afkomst en alle mensen in werkelijkheid gelijk zijn en gelijk moeten worden behandeld. Het socialisme zoekt daarbij bewust de samenwerking over landsgrenzen heen, bv. om iets aan de klimaatverandering te kunnen doen die de mensheid bedreigt, en het liberalisme ziet de eenwording als een onvermijdelijke ontwikkeling op basis van de handel die zich sowieso niets van landsgrenzen aantrekt: handel bewerkstelligt vanzelf een ‘globalisering’ van uitwisseling van mensen en goederen over de hele wereld.

Ten eerste staan landsgrenzen die handel alleen maar in de weg en dat is de reden waarmee men de EU altijd aan de bevolking heeft verkocht: het opheffen van de landsgrenzen vergemakkelijkt de handel – ‘wij’ (lees: de multinationals) zijn rijk geworden door het Schengenakkoord, zo wordt men niet moe de bevolking voor te houden – zoals ook u als burger direct van de invoering van een eenheidsmunt heeft geprofiteerd door geen munten meer om te hoeven wisselen op vakantie binnen Europa. Ten tweede vereist al die internationale handel onvermijdelijk supranationale rechtsspraak om de onvermijdelijke internationale (handels)conflicten te beslechten en zo uiteindelijk een supranationale Staat. Sowieso achten zowel socialisten en liberalen het van urgent belang dat de soevereiniteit van natiestaten wordt vernietigd om zo oorlog en grove schendingen van de mensenrechten te voorkomen: in dit opzicht presenteert men de EU graag als de noodzakelijke want ‘Nie wieder’-reactie op Hitlers activiteiten. Om deze redenen hebben ook de sociaal-democraten en liberalen doorgaans een warm ‘Europees’ hart.

De draai van idealistische ideologie naar pragmatische machtspolitiek
En zo zijn eigenlijk alle Europese (midden)partijen – van links tot rechts – pro-EU, zodat de trein van Europese eenwording zonder noemenswaardige weerstand kon gaan rijden en heeft kunnen blijven rijden. Hooguit de ‘extremen’ aan de linker- of rechterkant waren tegen en konden precies om die reden dan ook eenvoudig electoraal onschadelijk worden gemaakt want wie wil er nu in het extreem-linkse of nog erger extreem-rechtse kamp worden geplaatst? Overigens, seculier liberaal/conservatief zoals de VVD is van de gevestigde partijen nog het meest eurokritisch: dat is niet slechts een rol die Rutte speelt om kiezers bij de PVV weg te halen, maar is gebaseerd op enerzijds het liberale geloof in volkssoevereiniteit (het liberalisme is geneigd volkeren in internationaal verband op te vatten zoals individuen in nationaal verband van welke individuen hun autonomie moet worden gerespecteerd) en anderzijds het pragmatisme van het conservatisme, zodat de VVD niet principieel voor of tegen (meer) EU is maar voor is als het goed is voor het nationale belang c.q. het Nederlandse bedrijfsleven (zoals open grenzen) en tegen als het daar niet goed voor is (zoals opvang van vluchtelingen). Maar uiteindelijk is het dan (op korte termijn) altijd meer in het Nederlandse belang om mee te gaan met de wil van de EU dan om een dwars buitenbeentje te zijn, waardoor de VVD zo makkelijk buigt naar de EU.

De meest eurofiele partij is uiteraard D66 die echter hun wens van een heuse Verenigde Staten van Europa met name verdedigt met een (EU-)vreemd argument, namelijk dat we in de wereld met nieuwe opkomende supermachten zoals China alleen maar kunnen overleven als we zelf een Europese supermacht vormen. Dat is niet alleen een weinig liberaal want weinig principieel standpunt, het is zelfs een typisch fascistisch ‘de groten eten de kleinen op ‘-argument: Rost van Tonningen (NSB) bepleitte om precies die reden aansluiting van Nederland bij Duitsland en de vorming van een groot Europees Rijk om zo ons mannetje te kunnen blijven staan in de wereldpolitiek tegenover de na WO I opgekomen nieuwe supermachten van de VS in het westen en de Sovjet-Unie in het oosten.

Uiteindelijk worden zowel VVD en D66 in hun eurofilie gedreven door machtswellust c.q. angst onze macht en invloed te verliezen: als we niet op deze trein stappen, dan komt Nederland buiten spel te staan, in eerste instantie binnen Europa (waar de VVD vooral aan denkt) en in tweede instantie binnen de wereld (waar D66 vooral aan denkt). Het welbekende argument hier is dus: we zullen ons sowieso moeten onderwerpen aan de Europese regels en het mondiale spel der grootmachten en dan kun je maar beter mee hebben mogen beslissen bij die regels c.q. mee mogen doen met het spel van de grootmachten.

Kant en het probleem van de wereldstaat
Nu is Kant een belangrijke inspirator geweest voor het concept van universele mensenrechten (de ‘Europese waarden’ van de EU) en de ontwikkeling tot een federale wereldstaat (waartoe de EU de aanzet en lichtend voorbeeld vormt). Maar Kant was niet naïef: hij achtte het van belang dat slechts liberale republieken zouden moeten toetreden tot de federatie en dat de volkssoevereiniteit intact zou blijven, want een echte unie met één (wereld)regering zou onvermijdelijk afglijden tot chaos en tirannie. Immers, zo’n wereldregering zou zowel te zwak zijn (bij elk groot Rijk neemt de effectiviteit van de centrale macht af naarmate we meer naar de uithoeken van het Rijk gaan), resulterend in opstanden, burgeroorlogen en chaos, en tegelijkertijd te sterk (er komt een ‘one size fits all’-beleid en brute onderdrukking in een poging de wetten overal te doen gelden). En hiermee heeft Kant al precies de feitelijke ontwikkeling van de EU geschetst.

Wel kan de EU vanwege de moderne technologieën, die Kant niet kende, ook in de verste uithoeken van het Rijk en tot diep in elke huiskamer haar macht doen gelden (Mussolini en Stalin zouden jaloers zijn op de totalitaire macht van de EU) en zo opstanden in hun kiem smoren, zodat de EU veel eerder te sterk dan te zwak is. Eurofielen hameren er weliswaar op dat de EU juist nog te zwak is omdat de nationale belangen nog altijd een grote rol spelen en zo de Unie hopeloos verdeeld en weinig daadkrachtig is, maar doordat de eurofielen de EU bepalen is de ontwikkeling van de EU sowieso naar een steeds sterkere EU met steeds meer bevoegdheden overgeheveld van nationaal niveau naar de EU – en daarmee van een democratisch gekozen dus gelegitimeerde volksvertegenwoordiging naar een democratisch nauwelijks (direct) gekozen en gelegitimeerd niveau. Hiervoor herinnerde ik de lezer eraan dat een basisargument voor de EU het ‘Nie wieder’-argument is, maar het is duister waarom een natiestaat wel maar een supranationale unie geen dictatuur zou kunnen worden. Integendeel, als macht corrumpeert (zoals links meent) dan neemt de kans op machtsmisbruik en dus ook dictatuur alleen maar toe bij een unie van Staten die immers machtiger is en in de huidige structuur sowieso nauwelijks verantwoording aan de bevolking hoeft af te leggen.

In de praktijk zien we ook dat politici en multinationals gretig naar het supranationale niveau van de EU grijpen indien zij de door hen gewenste zaken niet op nationaal dus democratisch niveau gedaan kunnen krijgen. De EU functioneert immers vrijwel geheel ondemocratisch, zonder veel inspraak door de burger (maar des te meer inspraak door machtige lobby-groepen zoals van multinationals) of zelfs maar enige controle of kennis bij de burger (EU-politici hoeven doorgaans geen verantwoording af te leggen aan de bevolking en het meeste wat er wordt besloten is geheim). D66 kan wel blijven roepen dat de EU in de kern goed is maar nog wel aan haar democratisch gehalte moet werken, maar alle daadwerkelijke ontwikkelingen wijzen erop dat de EU een even geraffineerde als effectieve dictatuur wordt die zelfs het laatste restje aan democratie en vrijheid wil uitroeien om zichzelf staande te houden in weerwil van de ‘populistische’ opstand en om niet in burgeroorlog en chaos te vervallen.

Reeds de draai van de hierboven als eerste gegeven idealistisch-ideologische argumenten voor de EU naar de pure machtsargumenten waar de eurofiele partijen zich inmiddels van bedienen, verraadt die afglijding naar een fascistische dictatuur (zoals overigens elke idealistische revolutie uit de wereldgeschiedenis in de praktijk snel ontaardde in een onderdrukkende dictatuur).

De Brave New World van de EU
Tegelijkertijd hoeft de EU mede vanwege de nieuwste technologieën eveneens haar ongekende macht niet bruut en onderdrukkend te brengen maar kan zij elke burger op subtiele wijze in alles controleren en manipuleren, daarbij haar dictatuur zelfs als alleen maar efficiënter genot voor de burger verkopen (zoals ook de sociale media hun privacy-schendingen steevast verkopen als het leveren van meer gebruikersgemak). De hedendaagse dictatuur – die overigens niet specifiek is voor de EU maar door alle bedrijven en regeringen wordt omarmd – is zo meer Huxley’s ‘Brave New World’ dan Orwell’s ‘1984’; De Tocqueville voorspelde al begin 19^de eeuw deze nieuwe, vanuit de democratie ontaarde dictatuur – de burger kiest zelf voor veiligheid en comfort ten koste van zijn vrijheid – in de vorm van een ‘fluwelen slavernij’. ‘Kennis is macht’, wist Bacon en daarop berust de toekomstige almacht van Google en overheid: zij maken profielen van elk individu om zijn gedrag te voorspellen en daarmee te beheersen (om hem de juiste advertenties te tonen of om afwijkend gedrag vroegtijdig te signaleren en bij te sturen).

Digitaal toezicht op zelfs de meest intieme details van ons leven is het seculiere antwoord op de alziende God die dood is, maar het christendom was daarbij gebaseerd op het idee dat elk mens een tweede kans verdient (‘vergeving’) want ‘herboren’ kan worden. De hedendaagse panopticon is echter wetenschappelijk gebaseerd en gelooft dus niet dat mensen kunnen veranderen (de wetenschap gelooft in de ‘duivelse’ causaliteit in plaats van de ‘christelijke’ vrijheid): eenmaal gemaakte fouten blijven eeuwig aan de persoon kleven en alles is bovendien gericht op totale controle en conformering zodat mensen niet eens de kans zullen krijgen een fout te maken.

De EU is gegrondvest op de mensenrechten maar heeft bv. weinig geduld met andersdenkenden: het wenst mensen die bijvoorbeeld tegen de immigratie of tegen de EU als zodanig zijn op zachte of harde wijze de mond te snoeren (en omgekeerd geeft de EU vele miljoenen uit om propaganda voor de EU en haar opvattingen te verspreiden). In plaats van dat de EU haar burgers beschermt tegen schendingen van hun rechten door nationale overheden, hetgeen de EU soms ook wel doet, is de algemene tendens aldus dat ook de EU de technologie wil gebruiken om alle burgers te controleren en haar eigen macht te vergroten.

De euro als politiek instrument
Dit artikel is vooral gericht op de EU in relatie tot de twee zaken die nu in de publieke belangstelling staan, namelijk de vluchtelingenstroom en de actie over het associatieverdrag met (onder andere) Oekraïne. Ik maak echter eerst nog een opmerking over de hele economische rampspoed als gevolg van de eenheidsmunt (zie Griekenland en de voortdurende recessie in veel EU-landen). Sowieso laat de praktijk zien dat juist kleine Staten economisch makkelijk floreren omdat ze democratisch en flexibel zijn terwijl grote Rijken bureaucratisch en log zijn (is het toeval dat Rotterdam de grootste haven ter wereld was maar na de toetreding van Nederland tot de EU inmiddels is voorbijgestreefd door het ministaatje Singapore?).

De invoering van de euro was een politiek en geen economisch instrument: de economen waren er al bij voorbaat tegen, maar hij is met name onder druk van Frankrijk ingevoerd om a) de wereldhegemonie van de Amerikaanse dollar te ondermijnen (Frankrijk is een trotse natie die het nooit heeft kunnen verkroppen dat het geen wereldmacht meer is en heeft als katholiek-socialistisch land zich altijd willen profileren tegen de protestants-liberale VS) b) de intern-Europese almacht van de Duitse Mark op te heffen als ruilmiddel voor de Duitse eenwording. De munt moest aldus zowel de macht van de VS als van Duitsland ondermijnen ten gunste van een nieuwe Europese grootmacht (en Frankrijk zag zichzelf als het grote land in het hart van Europa daarbij als de logische centrale politieke leider van die nieuwe wereldmacht met Duitsland als haar economische motor).

De eurofielen wisten al te goed dat de munt tot financiële instabiliteit en crises zou leiden (daarvoor hadden alleen al in Nederland 100 economen gemeenschappelijk in de krant gewaarschuwd), maar dat was des te beter: never waste a good crisis dus crises zijn altijd welkom als je iets wilt veranderen en zo ook is de EU ongetwijfeld stiekem blij met de – voorziene – crises in Griekenland want dat geeft hen de gelegenheid om hun droom van een Europese unie weer verder te realiseren door bv. de vorming van een bankenunie en de definitieve vernietiging van de soevereiniteit van de Europese Staten af te dwingen door die Staten op te leggen dat zij voortaan hun begroting door Brussel laten controleren en goedkeuren alvorens te implementeren.

Sowieso was de uitkomst van de meest recente crisis voor velen een demasqué, aangezien Brussel ongevoelig bleek voor de democratische uitkomst van het Griekse referendum (al heeft Brussel uiteraard ook gelijk dat het als het gaat om de democratie dan ook rekening moet houden met de rest van de Europese bevolking).

Multicultuur als zoöpolitiek project
Het is deze financiële afhankelijkheid die nota bene de VS tot haar onafhankelijkheidsoorlog tegen Engeland bracht en welke onafhankelijkheid wij omgekeerd wel hadden maar nu kwijtraken. Dat kan sociale onrust en rebellie geven zoals die in met name Griekenland en Spanje dus in Zuid-Europa al regelmatig de kop op steekt. De migrantenstroom geeft weer juist in Noord- en Oost-Europa grote onrust (waarbij voorzitter van het Europees Parlement Schulz al dreigende taal uitslaat naar de Oost-Europese landen die de immigranten willen tegenhouden). De EU haalt niet alleen zo veel vluchtelingen binnen  om humanitaire redenen maar ook omwille van de ‘Europese waarden’ zoals antiracisme en open grenzen.

Daar zit echter ook een pragmatische reden achter: om de Europese integratie te doen slagen moet niet alleen de volkssoevereiniteit maar ook de volkshomogeniteit worden ondermijnd. Gecombineerd met het probleem van de vergrijzing verwelkomt de EU miljoenen vluchtelingen waarmee het twee vliegen in één klap slaat: het verkleint de vergrijzing en het vergroot de multicultuur waardoor de ‘volkswil’ (‘das gesundes Volksempfinden’) wordt gefragmenteerd of vertroebeld en Brussel eenvoudiger over het zo nieuw gevormd Europees volk kan heersen.

Het lijkt op het project dat ook Nietzsche voor ogen had: meng alle Europese volkeren door elkaar om er een superras van te maken. Alleen maakt men nu mede gebruik van vluchtelingen en immigranten van buiten Europa bij gebrek aan voldoende interne bewegingen en gaat het er niet om om een superras te scheppen maar om het in wezen Plato’s zoöpolitieke project van ‘het beheer van een mensenpark’ zoals Sloterdijk het omschreef.

De associatieverdragen met Moldavië, Georgië en Oekraïne
Uiteindelijk gaat het er de EU om om de soevereine wil van de Europese volkeren te breken en van Europa een centraal geleide supermacht te maken die op elk gebied kan concurreren met de andere supermachten in de wereld. In dat verband is de EU ook een typisch imperialistisch project dat om die reden haar buitengrenzen steeds verder naar buiten wil verleggen vanuit het idee ‘hoe groter hoe sterker’ dus hoe belangrijker de EU op het wereldtoneel kan worden. Zelfs met Moldavië, Georgië en Oekraïne zijn inmiddels associatieverdragen getekend die als zodanig de samenwerking op allerlei terrein met deze landen versterken en de eerste stappen vormen van een toetreding van deze landen tot de EU.

Nu zijn dit niet alleen de drie armste en meest corrupte landen van Europa (en vanwege de oorlog is ook de economie van het grote Oekraïne helemaal rampzalig geworden), zodat we zeker kunnen zijn dat deze landen ons nog veel meer geld dan Griekenland gaan kosten en alles sowieso in een bodemloze put zal verdwijnen, maar zo mogelijk nog verontrustender is dat dit precies de drie landen zijn waarvan op z’n minst een deel door Rusland wordt geclaimd als Russisch, althans dat Rusland het van vitaal belang acht dat deze landen in Russische invloedssfeer blijven.

Deze drie associatieverdragen lijken dan ook bovenal een oorlogsverklaring tegen Rusland te zijn, temeer nu die associatieverdragen ook militaire samenwerking omvat die niet anders dan tegen Rusland kan zijn gericht, waardoor deze verdragen de Europese volkeren welhaast onvermijdelijk in een oorlog stort, nota bene over een paar landen waarvan de gemiddelde Europeaan geen idee heeft waar ze liggen laat staan dat hij er een oorlog om wil voeren.

Een oorlog tegen Rusland in Europa
Nederland heeft een traditie van afzijdigheid bij grote oorlogen, maar door middel van de machtswellust en imperialisme van de EU zoals laatstelijk tot uiting gebracht in de associatieverdragen met Moldavië, Georgië en Oekraïne worden wij het (door de VS aangewakkerde) escalerende conflict met Rusland ingezogen. In feite vormden deze associatieverdragen ook de reden voor de onrust en revolutie in Kiev, gevolgd door de oorlog in Oost-Oekraïne. Poetin heeft niet alleen altijd al laten weten dat het voor hem onacceptabel is dat deze landen bij de EU (of NAVO) gaan of door het aanbieden van een zak geld uit de Russische invloedssfeer worden gekocht, maar hij wijst het Westen daarbij ook graag op het feit dat Rusland nog altijd over (veel) kernwapens bezit.

Met andere woorden: ‘is het Westen krankzinnig geworden om Rusland zo te provoceren?’. Ook als we een direct militair conflict met Rusland aan de grenzen van Europa weten te vermijden – hetgeen waarschijnlijk is – dan nog zal de verder gaande samenwerking, ook militair, met de pro-EU-delen van Moldavië, Georgië en Oekraïne leiden tot een nieuwe Koude Oorlog met Rusland, op grond waarvan Poetin middelen zal vinden om ons leven ‘zuur’ althans een stuk minder zorgeloos te maken dan het nu nog is, alsmede een verder escalerende oorlog met pro-Russische rebellen in bv. Oekraïne waaraan de EU zich steeds moeilijker aan zal kunnen onttrekken wegens de associatieverdragen: nu al dringt Porosjenko, president van Oekraïne, aan op wapensteun door de EU in zijn oorlog tegen Rusland. Niet alleen leidt dat weer tot nieuwe vluchtelingenstromen, maar omdat die rebellen gesteund worden door Rusland (dat in tegenstelling tot de EU jarenlang zeer stevig heeft geïnvesteerd in haar leger) ontvouwt zich het Vietnamscenario waarbij Europa die oorlog niet kan winnen en haar verliezen steeds groter zal worden.

Een oorlog tegen Rusland in het Midden-Oosten
En zelfs een direct treffen met Rusland lijkt welhaast onvermijdelijk in het andere conflictgebied waar de EU graag aan mee wil gaan doen: Syrië. Mogelijk zet de EU opzettelijk haar deuren open voor de Syrische vluchtelingen om zo draagvlak onder de Europese bevolking te creëren voor een militair ingrijpen in Syrië. De Europese politici wijzen er in ieder geval op dat het dweilen met de kraan open zal blijven als we niet ook de bron – Syrië – aanpakken en in ieder geval Hollande heeft al gezegd dat het vanwege de migratiestroom onvermijdelijk is geworden dat Frankrijk ook in Syrië gaat bombarderen (men herinnere zich mijn opmerking dat Frankrijk altijd wil concurreren met de VS op het wereldtoneel).

Zoals bekend escaleert het conflict in Syrië al naar een soort Derde Wereldoorlog – Syrië vormt het brandpunt van de regionale strijd tussen Saoedi-Arabië c.q. soennieten en Iran c.q. sjiieten maar is ook van belang voor de grootmachten zoals de VS en Rusland (en China en Iran) waarbij Assads regime cruciaal is voor Ruslands en Irans invloed in de regio. Nu ook Turkije (overigens een aartsvijand van Rusland) zich in de strijd tegen Assad heeft gestort en Assad in het nauw is gebracht, heeft Rusland besloten niet alleen maar wapens aan Assads regime te leveren maar ook zelf militair te gaan opereren in Syrië.

De verschillende buitenlandse machten zijn verenigd in hun strijd tegen IS maar uiteindelijk gaat het niet om IS maar om Assad waarbij die machten tegenover elkaar zullen komen te staan. Ook Iran – die inmiddels ook een supermacht kan worden genoemd – zal zich mogelijk gedwongen voelen om nog actiever aan de kant van Assad te strijden tegen onder meer de VS en Turkije als Rusland hulp nodig heeft om Assad overeind te houden. Uiteraard is er ook nu al enige low profile Iraanse militaire bemoeienis in Syrië zoals ook het Libanese Hezbollah in Syrië voor Assad strijdt: de Iraanse invloed in de regio loopt door tot aan de grens met aartsvijand Israël om welke reden ook Israël Assad kwijt wil om zo de Iraanse toevoer van wapens naar Hezbollah af te snijden.

De situatie escaleert aldus snel tot een quasi Derde Wereldoorlog (waarbij de mondiale strijd buiten de regio waarschijnlijk niet ouderwets militair maar in cyberspace zal plaatsvinden) en de EU lijkt niet langer afzijdig te willen blijven maar als nieuwe supermacht ook met de andere grote jongens mee te willen doen op het serieuze wereldtoneel om zo geschiedenis te schrijven.

De EU stevent zo af op een tweefrontenoorlog met (onder andere) Rusland en het associatieverdrag met Oekraïne vormt daarin een belangrijke katalysator. Als reeds deelname van Nederlandse militairen aan een militaire missie tegen een paar slecht bewapende barbaren in Afghanistan reden was voor D66-partijleider Dittrich om op te stappen en in het algemeen een kabinetscrisis kan veroorzaken (een oorlog is immers een zaak van ‘leven en dood’ en sowieso politiek de zwaarste beslissing), dan is het onbegrijpelijk dat men nu de Europese bevolking stiekem een allefrontenoorlog instuurt tegen nota bene een supermacht die op de VS na de meeste kernwapens (4480) ter wereld heeft en dat nota bene antimilitaristische referendumpartij D66 niet tekent voor het raadgevend referenduminitiatief hierover – omdat het eurofiele D66 helemaal in de fascistische doctrine van de EU is gaan geloven.

Zeg daarom ‘nee’ tegen het associatieverdrag met Oekraïne
Niet alleen vereist een dergelijk associatieverdrag, dat nu al meer dan 6000 doden en bijna een miljoen ontheemden in Oost-Oekraïne heeft veroorzaakt en vanwege de overeenkomst tot militaire samenwerking in de toekomst mogelijk miljoenen doden waaronder vele Europese militairen en burgers kan veroorzaken, een referendum aan de Europese bevolking; zij voert ook tot een oorlog die zowel onzinnig als niet te winnen is zodat men bij een referendum goede redenen heeft om ‘nee’ te stemmen.

De oorlog is onzinnig omdat we ons bemoeien met zaken die niet de onze zijn: Rusland maakt er geen geheim van dat het (weer) een grootmacht wil zijn, dat het de wegens de Sovjet-Unie net over de grenzen van het huidige Rusland gevestigde Russische bevolking onder de hoede van Rusland wil houden, dat het geen NAVO (of EU-troepen) aan haar grenzen accepteert en dat het niet met zich laat spotten.

De EU is in zekere zin imperialistischer dan Rusland: Rusland wil geen vreemde volken overheersen maar in wezen slechts haar eigen bevolking en cultuur beschermen, ook als die net buiten de grenzen van Rusland ligt. Sowieso laat Rusland (net als bv. de moslimwereld die snel door radicale moslims zoals IS wordt veroverd) precies zien wat Huntington in zijn vermaarde en beruchte boek ‘Clash of Civilizations’ beschreef: wij denken wel dat onze Westerse of Europese waarden universeel zijn die overal dienen te gelden, maar dat zijn ze niet en de rest van de wereld is het arrogante Westen met haar ‘universele’ mensenrechten en bemoeienis beu en ziet haar kansen schoon: terwijl het Westen verzwakt en in verval raakt door financiële tekorten (schuldencrisis na schuldencrisis), morele decadentie en cultuurrelativisme, herrijzen andere volkeren als feniksen uit hun as, staan zij op hun eigen traditionele waarden en willen ze geen Westerse bemoeienis meer.

Zowel de moslimwereld als Rusland hebben het Westerse model geprobeerd – in Rusland eerst socialisme toen kapitalisme – maar zijn nu algeheel antiwesters geworden: moslims willen weer een kalifaat of theocratie en de Russen willen weer een tsaar onder de culturele paraplu van de orthodoxe kerk. Wij moeten ons sterk maken ter verdediging maar de tijd dat we de rest van de wereld kunnen (of zouden moeten willen) domineren is voorbij. Zoals Huntington beschrijft lopen de grenzen van de nieuwe machtsblokken langs religieus-culturele lijnen en Oekraïne is overwegend christelijk-orthodox en hoort dus bij het blok dat door Rusland wordt beheerst. De EU kan met name westelijk Oekraïne wel ‘kopen’ (het rijke EU kan er veel gratis geld brengen ten koste van de EU-bevolking), maar zoals de EU nu al laat zien vormt culturele diversiteit een zwakke basis voor een unie en een kruitvat aan spanningen.

Net als in de middeleeuwen verdraagt zo’n Europese multiculturele samenleving geen democratie en is zij slechts te beheersen door middel van tirannie; omgekeerd bracht het concept van democratie juist de natiestaten voort. Sowieso leidt het willen toe-eigenen van christelijk-orthodox gebied door het Westen onvermijdelijk tot een oorlog met Rusland en die oorlog is ook niet te winnen, omdat de Russen voor hun ‘eigen’ mensen, (cultureel) Russen, vechten terwijl wij niets met de Moldaviërs, Georgiërs en Oekraïners hebben: vrijwel alle Russen zijn bereid hun levens te geven voor hun broeders in Moldavië, Georgië en Oekraïne, maar dat geldt helemaal niet voor ons.

Net zoals dat in de middeleeuwen ging is dit een strijd van de Europese elite en niet van het volk (waar de Europese bevolking juichend de straten op ging toen de Eerste Wereldoorlog uitbrak, staat die bevolking nu helemaal niet te popelen om tegen de Russen te gaan vechten): het volk is slechts kanonnenvoer. En net als Napoleon en Hitler gelooft die elite dat het Rusland op haar knieën zal krijgen en opnieuw zal zij een bittere nederlaag proeven. Sowieso heeft dit Rusland kernwapens en zal Poetin niet degene zijn die bij de escalatie als eerste een stap terug doet in het dreigen ermee.

Conclusie
De EU is een Statenunie die de euro heeft ingevoerd om de volkssoevereiniteit te breken, die bewust veel immigranten opneemt en een multicultuur nastreeft om de volkshomogeniteit te ondergraven en een nieuw Europees volk te scheppen, die een ‘Brave New World’-dictatuur realiseert om nationalistisch gedreven opstanden in de kiem te smoren en die imperialistisch is om groot en sterk genoeg te zijn om met de andere supermachten op het wereldtoneel te concurreren. In het kader van dat imperialisme heeft de EU associatieverdragen met Moldavië, Georgië en Oekraïne gesloten. Die groeiende samenwerking met deze straatarme, corrupte landen, waarschijnlijk resulterend in lidmaatschap van de EU, zal de EU-bevolking niet alleen veel geld kunnen kosten, maar brengt haar ook direct in conflict met Rusland (waarbij het die ook in Syrië treft als de EU ook daar wil gaan meevechten).

De associatieverdragen hebben reeds geresulteerd in de oorlog in Oost-Oekraïne en het begin van een nieuwe Koude Oorlog met Rusland. Mede door middel van de associatieverdragen dreigt de EU-bevolking te worden meegezogen in een derde wereldoorlog. Dat vereist een referendum over die verdragen waarbij er goede redenen zijn om tegen die verdragen te stemmen omdat zo’n (proxy-)oorlog tegen Rusland onzinnig en niet te winnen is. De postmoderne EU komt vooral voort uit de moderne idealen van het liberalisme maar heeft vooral een nieuwe Europese adel – een conglomeraat van politici, banken en grote bedrijven – voortgebracht die zich mondiaal wil laten gelden ten koste van de eigen bevolking die met desinformatie, entertainment en digitaal toezicht dom en tam wordt gehouden.

---

Dit essay verscheen eerder op GebandVanJoop