Vroeger, u weet wel, toen alles beter was? Vroeger moesten we voor donker thuis zijn. Niet omdat daarvoor veel goede redenen waren, maar het was makkelijker dan klokkijken. Zodat je wist dat als je de bal niet meer zag met voetballen, je echt te laat thuis ging komen en dan zwaaide er wat.

Het ging me gisteravond door het hoofd toen ik op de BBC een natuurfilm bekeek. Richard Attenborough vertelde dat een rif in de Caraïben ’s nachts door heel andere waterdieren werd bevolkt dan overdag, en welk een verschil dat maakte. Dat was te zien: een horde lichtgevende beesten probeerde de aandacht van andere dieren te trekken met een lichtshow waarvoor je anders een stuk reizen moet. Sommigen lokten potentiële partners, sommigen zochten voedsel, terwijl anderen juist geen voedsel zochten, maar wachtten tot het hen de bek binnen zwom door op een aangestoken lichtje af te komen.

Leuk om naar te kijken allemaal. En me te realiseren dat het lang geleden was dat ik rustig en voor mijn plezier ’s nachts naar buiten ging. Om eens rustig te wandelen, zonder door andere mensen gestoord te worden. Want heel rustig is het niet meer, buiten. En de dolle paniek als een kind niet op tijd thuis kwam die ik me herinner van vroeger, is tegenwoordig nog eens te meer aanwezig.

Want onze kinderen spelen nauwelijks nog buiten, in de steden van West-Nederland. Veel te eng. Niet omdat je niet weet wat er niet allemaal rond zou kunnen lopen, maar omdat je weet wat er wel rond loopt. Daar wil je je kinderen niet aan wagen – wij hebben er nu eenmaal een stuk minder dan vroeger, dus hebben we per kind ook meer emotioneel in hen geïnvesteerd. Je weet dat een iPhone een stuk minder geweldig speelgoed is dan een bal waar je met tien andere kinderen achteraan draaft, maar het is de angst voor wat er achter onze kinderen aan zou kunnen draven die prevaleert. Dus laten we ze binnen muffen, al worden ze enige malen per week uitgelaten op sportvelden om hun gezonde teint te kunnen behouden.

Waren vroeger niet in ieder geval sommige dingen beter?