De in onze contreien heersende West-Europese gedachte dat je op de leeftijd van 18 jaar de volwassenheid bereikt is in veel opzichten discutabel. Als het gaat over immigratie zo mogelijk nog meer, en ook daar valt nog veel over te zeggen.

Dit onderwerp is bijna grappig als je bedenkt dan we van veel dieren de volwassenheid bepalen met als maatstaf of ze in staat zijn zich voort te planten. Een tamelijk mechanische benadering waarvoor we onszelf als mensen te goed vinden. Hetgeen overigens ook door onderzoek wordt ondersteund: het zogenoemde ‘puberbrein’ kun je pas na het 22 à 25e levensjaar als volwassen beschouwen. Maar omdat we dat qua zeggenschap en het opbouwen van een maatschappelijke carrière te oud vinden, is gekozen voor het compromis van 18 jaar. Dat is volkomen arbitrair. Want de meeste mensen zijn rond hun 13e al geslachtsrijp, en veel jongere uitzonderingen zijn niet zeldzaam. Het heeft ook nog iets te maken met de omgeving waarin je opgroeit: van oermensen denken we te weten dat ze maar zelden ouder werden dan circa 30 – wat voor jonge vrouwen de leeftijd van een eerste kind op 12 a 13 brengt. Tegenwoordig is dat in het westen bijna boven de 30: u ziet de ironie in de vergelijking met onze verre voorouders.

Hoe moeten we de leeftijd van alleen reizende immigranten uit bijvoorbeeld Afrika nu duiden? Dat probleem is niet alleen actueel – veel misdragingen van die instroom worden ook nog eens geweten aan dat onvolwassen puberbrein, en daarom geëxcuseerd. Ik heb al eens een rechterlijke uitspraak over een verkrachting gezien die jeugdrecht toepaste op een migrant die ouder was dan 18. Die grens van 18-jarige volwassenheid begint dus meer en meer te wringen. Twee jaar terug werd in België vast gesteld dat circa 70% van de alleenreizende asielmigranten die een beroep doet op de leeftijdsclausule van het kind-zijn (=jonger zijn dan 18), sowieso een stuk ouder is. En 8% van de asielmigranten in België behoort tot die groep alleenreizende ‘minderjarigen’.

Dit alles werd bij mij getriggerd door een artikeltje dat verontwaardigd beschrijft hoe een Afrikaanse jongen uit Kameroen in Frankrijk twee jaar lang van het kastje naar de muur werd gestuurd, zodat pas op zijn 18e werd vastgesteld dat men hem twee jaar daarvoor de status van alleenreizend kindvluchteling had moeten geven. Die Fransen toch. Nòg verontwaardigder werd de auteur van het stuk over het Franse voornemen meer jonge asielmigranten op hun leeftijd te controleren door de leeftijd van hun botten via scans te bepalen – iets waarvan werd gezegd dat die methode niet alleen ouderwets was, maar ook onnauwkeurig.

Maar voor mij was dat in dit geval totaal irrelevant. Als deze jongen al op zijn 13e (!) van zijn geboortegrond de wereld in kon trekken om zijn geluk te zoeken, dan beschouw ik dat als een volwassenheidsverklaring in dezelfde zin als dat je in Nederland op je 18e toestemming krijgen kunt je eigen bedrijf te starten (handlichting heet dat). Dat niemand de behoefte voelde hem terug te halen omdat hij te jong was, werd ook duidelijk uit het verhaal rond zijn bewijsvoering dat de leeftijd op zijn papieren inderdaad klopte.

Het zal wel weer een politiek-incorrecte stellingname zijn, maar als je mensen van dit type als kinderen beschouwt omdat ze dat bij ons zouden zijn, doe je zowel hen àls ons onrecht. Door zijn daden, en die van zijn familie, blijkt onomstotelijk dat de persoon in kwestie volwassen is. Zo moet je zo iemand dan ook behandelen. Dat dit niet aan de man mens te brengen valt, is een signaal dat onze maatschappij te ver gejuridiseerd is. Te ver om met de realiteit om te gaan, als die realiteit anders in elkaar zit dan we ooit op basis van eigen ervaringen concludeerden.

De veranderde omstandigheden eisen van ons dat we realistischer worden. Zeker met gevallen als dit. Want dat dit geen uniek geval is wordt met grote regelmaat bewezen.