De affaire Özil begon toen hij een bezoek bracht aan Erdogan en hem een shirt gaf met een tekst waarin hij zijn respect voor Erdogan betuigde.

Later zei hij daarover dat hij de president van het land van zijn ouders wilde eren en dat het hem niet uitmaakte wie op dat moment president was. Achter zo’n verklaring proef je de pr-consultant die overal een draai aan kan geven.

Waarom Özil daar was weten we niet precies. Daar is geen informatie over te vinden. Dat hij op eigen initiatief bij Erdogan op bezoek is gegaan, lijkt niet voor de hand te liggen. Aannemelijker is dat hij is uitgenodigd en niet kon of wilde weigeren om op die uitnodiging in te gaan. Wilde Erdogan alvast een voorschot nemen op een mogelijke eindoverwinning van Duitsland die tot stand zou zijn gekomen met ‘Turkse’ hulp? We weten het niet, maar onwaarschijnlijk is het niet,

Het bezoek van Özil aan Erdogan viel in Duitsland slecht. Juist in een tijd dat de relatie tussen Turkije en Duitsland gespannen is en dat dit mede te wijten is aan het optreden van Erdogan, rees in Duitsland de vraag: “waar staat die Özil eigenlijk?”. Een terechte vraag. Özil beroept zich op het feit dat hij een vaderland en een moederland heeft. Een standpunt dat tegenwoordig door heel veel migranten wordt verkondigd. In feite zeggen ze daarmee dat ze geen keuze maken en bi-nationaal zijn.

Het zat Die Mannschaft op het WK niet mee en Özil was ook nog een hopeloos uit vorm. De Duitse voetbalbond had zich buiten de discussie over de affaire met Erdogan gehouden en stelde Özil gewoon op. Volgens insiders speelde de affaire echter ook een rol binnen de Duitse selectie en de organisatie daarom heen. Het zou de sfeer verslechterd hebben. Dat geeft brandstof aan al degenen die van mening zijn dat Özil buiten de selectie had moeten worden gelaten en dat de slechte prestatie op het WK te danken is aan de affaire.

Nu Özil zich in niet mis te verstane woorden heeft teruggetrokken uit de selectie, is het Erdogan die nog eens olie op het vuur gooit. Volgens Erdogan heeft Özil daarmee een patriottische daad gesteld die niet genoeg kan worden geprezen. In feite zegt Erdogan: ‘Özil is er echt een van ons, dat heeft hij bewezen. Özil lijkt echter het meest op een kind waarover de gescheiden ouders strijden. Hij is een slachtoffer van de nog steeds toegestane bi-nationaliteit en dat is waar deze affaire eigenlijk over gaat.

De bi-nationaliteit is niet het echte probleem. Het probleem in dit geval wordt veroorzaakt door de standpunten van Turkije (en Marokko). Eens een Turk, altijd een Turk is het standpunt van Erdogan. Je kunt bij wijze van spreken je Turkse paspoort opgeven, maar dan blijf je nog altijd een Turk. Alsof de etniciteit genetisch is en nooit meer tot in het zoveelste geslacht kan worden verwijderd. Erdogan verzet zich ook tegen integratie en beveelt aan dat Turkse kinderen in andere landen tot hun vierde jaar uitsluitend de Turkse taal om zich heen horen. Turkije roept ook Turkse jongeren die in andere landen verblijven op om hun Turkse dienstplicht te vervullen.

Özil wordt gemangeld tussen twee nationaliteiten en kiest na de affaire voor zijn Turkse kant door iedereen en zijn moeder van racisme, gebrek aan respect en gebrek aan steun te beschuldigen. Daarmee maakt hij het alleen nog maar erger en Erdogan is er als de kippen bij om te vertellen dat hij een geweldige patriot is. In de afscheidsbrief van Özil is zijn omgeving te horen. Duitse Turken zien hem als de toetssteen van hoe Turken in Duitsland worden behandeld. Nog meer olie op het vuur.

Het gemak waarmee Europese landen zich hebben neergelegd bij de weigering van Turkije en Marokko om hun elders verblijvende onderdanen te bevrijden van hun nationaliteit, wreekt zich hier. De Nederlandse regering heeft aangekondigd dat ze in de toekomst geen bi-nationaliteit meer wil accepteren. Iedereen moet kiezen waar hij bij wil horen, Dat werd de hoogste tijd. Een autochtone Nederlander kan wettelijk niet tegelijk twee paspoorten hebben. Wie kiest voor een paspoort van een ander land, verliest automatisch zijn Nederlanderschap. Dat zou internationaal de standaard moeten zijn. In het integratiebeleid is die keuze ook van belang.

Özil is een slachtoffer, maar ook iemand die van twee walletjes wil eten en boos wordt als dat niet wordt geaccepteerd. Met zijn beschuldiging van racisme heeft hij zich om in voetbaltermen te spreken volkomen buiten spel gezet. Het doelpunt dat hij had willen maken met zijn beschuldigingen wordt breed afgekeurd, maar niet door de Turken in Duitsland. Die vinden de ‘Scheissrechter’ partijdig.

Verwante blogs: de migratieval voor Nederturken  & Mesut Özil (Juvenalis)

---

Dit artikel verscheen eerder op Peter’s Blogboek