Toon Kasdorp had respect voor iemand als Maxime Verhagen, maar had naar het ‘stikstofprobleem’ ongetwijfeld heel anders gekeken. Dat ministers ondernemers beschermen tegen de willekeur en inhaligheid van gemeentebesturen – zoals in dit geval in Grave – had Kasdorps volmondige instemming. Dit is een fraai voorbeeld van hoe je dat doet.

Grave is zo’n plaatsje dat mensen van mijn leeftijd kennen van de waterstanden, die vroeger dagelijks op de radio werden doorgegeven om de schippers te gerieven. Wie wilde weten waar het lag moest het opzoeken in de Bosatlas. Aan de Maas ligt het, ergens ten zuiden van Wijchen, aan de Brabantse kant.

Het college van B en W van het dorp had bouwplannen gemaakt voor het terrein van de scheepswerf, die de grootste werkgever ter plaatse was. Ze rekenden daar bij de gemeente op het faillissement van de werf en dachten dan de grond goedkoop in handen te kunnen krijgen. Ze zagen wel wat in die gronden, en wilden daarom niet meewerken aan een aanpassing van de bestemming, die het bouwen van schepen van meer dan 110 meter mogelijk zou maken. De werf kon een opdracht krijgen voor twee schepen van 135 meter en daarmee 40 miljoen euro binnen halen, wat genoeg was om het faillissement af te wenden.

Maar de gemeente werkte pas mee toen de Minister van Economische Zaken ingreep.

Minister Verhagen was niet erg populair in zijn eigen CDA en bij politiek Den Haag maar sindsdien wel in Grave. Hij heeft op B en W van de gemeente ingepraat en toen kwam er een gedoogvergunning voor grotere schepen. De werf was gered en 60 inwoners van Grave bleven aan het werk.

Ik zou misschien wel op hem gestemd hebben de volgende keer, vooral als hij dan niet meer bij het CDA had gezeten. Maar hij zat intussen nergens meer in Den Haag.

---

Di artikel verscheen eerder op het Blog van Toon Kasdorp