Verantwoording is uitgesproken hèt zwakke punt van Rutte. Al zijn kabinetten leden er aan, en dat faciliteerde dat verrotting normaal werd.

De Corona-zaak Grapperhaus is dan ook niet veel meer dan een logisch incident in een reeks zaken die voortdurend worden weggehouden of genegeerd. An sich weinig belangrijk, maar zoals met veel van Ruttes compatriotten telt het na enige tijd op – want verantwoording blijkt toch maar een irritant detail. Dat vervolgens door de premier wordt weggepoetst.

NU is de faux pas van Grapperhaus met deze kwestie snel terug te brengen tot de fout dat hij het huwelijk niet wilde uitstellen. Grappen over CDA’ers en de eerste nacht daargelaten; was er een aanleiding dat niet te doen? Want zeker van iemand op de positie van Minister van Justitie mag verwacht worden dat hij beseft dat dit een gelegenheid is waarbij de Corona-regels met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid zouden worden overtreden.

Maar nee.

En dus gebeurde wat onvermijdelijk was. En als iets onvermijdelijk is, zou een minister zich dat tevoren bewust moeten zijn. Het in ieder geval overwogen dienen te hebben, om op basis daarvan te handelen.

Maar nee.

Spijt heeft hij wel, maar wat koop je voor spijt? In een tijd dat de achterdocht tegen het ‘bevoegd gezag’ de pan uit rijst zou het besef van aansprakelijkheid de minister onder alle omstandigheden na aan het hart moeten liggen. Want de motivatie van zijn medewerkers die moeilijk verdedigbare maatregelen moeten uitvoeren lijdt er onder. Het is onder andere de taak van een minister het werk van zijn ondergeschikten werkbaar te houden. En op dat punt heeft Grapperhaus ernstig gefaald.

De reactie van premier Rutte kwam recht uit een bekend draaiboek, die moest allen nog even worden voorgelezen:

Premier Rutte erkent dat er dingen fout zijn gegaan op het huwelijk van minister Grapperhaus, maar hij vindt niet dat de geloofwaardigheid van de minister op het spel staat.

“Voor mij geldt dat geloofwaardigheid samenhangt met het onder ogen zien dat iets niet goed gaat. Dat dat heeft Ferd Grapperhaus gedaan. Er zijn dingen fout gegaan, dat is duidelijk. Maar hij heeft spijt betuigd”.

De vraag is of de leugenpremier zelf enig besef heeft van wat geloofwaardigheid in houdt? Wie de lange lijst onder de link even doorkijkt weet wel beter.

Nu is dit gedoe om dit huwelijk een klein incident, dat vooral een zomerrelletje is. Inderdaad weinig van belang, op de keper genomen. Ware het niet dat de omgang met de diverse Corona-protesten accentueren dat Rutte cs weinig voeling met de maatschappelijke realiteit hebben. Ook dit gedoe is daarvan een voorbeeld.

Ernstiger
Maar als het ernstiger wordt duik regering, coalitie en leugenpremier ook weg. En dat is iets wat het parlement zich mag aanrekenen. Eind januari bracht het AD een groot en vernietigend artikel uit over klokkenluiders, en hoe Grapperhaus’ ministerie alle interne onderzoeken naar doofpotten frustreerde en ontijdig staakte.

Onder druk van topambtenaren heeft de Inspectie voor Justitie en Veiligheid jarenlang onderzoeksresultaten aangepast, waardoor gevoelige informatie is weggehouden voor de Tweede Kamer. Dat stellen klokkenluiders. De justitietop zette een onderzoek naar hun klachten stop.

In het artikel wordt ook nog aangegeven dat de minister van dit wangedrag op de hoogte was. Politiek lijkt dit me volkomen onacceptabel, maar veel is er niet mee gebeurd. En dit alles past in een lange reeks problemen met dit ministerie, waarvan ik hapsnap het WODC en het tweede Wildersproces noem, maar de lijst is veel langer.

Er wordt niets mee gedaan. Wat niet wordt afgestraft wordt altijd alleen maar erger, dat is een keiharde sociale wet. De Kamer schijnt dat besef te missen, maar veel bewindslieden van Rutte die moesten aftreden hadden een oplopende reeks ellende achter zich. Dat is geen toeval, en had eerder moeten worden aangepakt.

Maar nee, nooit.

Noodwet
En dan is er nu die vermaledijde Noodwet. Aangezien de Corona-crisis vrijwel afgelopen is, is de noodzaak er van minder dan ooit. Dat het idee niet deugt kunt u onder de link uitgelegd vinden, maar dat onze premier en zijn aanhangers een duchtige tip op de vingers verdienen, dat is pas noodzaak.

Het parlement snurkt ongetwijfeld door, en kijkt vooruit naar NL2021. Verantwoording is in Den Haag intussen een vies woord geworden.

---

Het probleem van verantwoording in Den Haag komt niet voor het eerst ter sprake, helaas.