De klucht rond de 60%-uitspraak van Frans Timmermans bereikt een niveau van cabaret dat de EC bestuurlijk nooit benaderen kan. Kortom, Juncker c.s. hebben hun roeping gemist. Dat ze zelf lijken te geloven wat ze uitkramen stelt het instructiebriefje voor Van der Steur in de schaduw.

Frans Timmermans baarde groot opzien toen hij maandag verkondigde dat ten minste 60% van de asielmigranten gelukszoekers zijn. Voor verstandige mensen geen nieuws; ik heb even gespeeld met het idee om rekenkundig te laten zien dat dat percentage tenminste 90% moet zijn. Maar dat zult u even te goed moeten houden, omdat het proces dat gaande is veel interessanter is dan de getallen waarmee de EU goochelt. Die laatste zijn uit de aard der zaak al suspect, aangezien een eigen schatting van de EU is, dat meer dan 100.000 mensen die de afgelopen zes maanden Europa binnen kwamen intussen uit beeld verdwenen zijn. Ik bedoel maar.

Gisteren (dinsdag) haastte Timmermans zichzelf te verbeteren, door te zeggen dat aangezien Nederland 70% van de aanvragen voor vluchtelingenstatus honoreert, dat toch echt het juiste minimum is. We hadden dus moeten begrijpen dat die 60% eigenlijk 30% was. In je enthousiasme als EU-potentaat spreek je wel eens van een hoger percentage dan de waarheid rechtvaardigt. Zoiets, Franske?

Enfin, alle leugens en bedrog daar gelaten, is wat we zien zoals gezegd een bijzonder interessante voorstelling. Niet door wat wordt uitgesproken, maar door wat werd teruggenomen. Wat het in alle openheid toonde was een EU-commissaris die de regering van zijn eigen land te hulp schoot, maar dat zó onhandig deed dat hij zelf zijn vingers brandde. Dat moeten commissarissen der EU ook niet doen, want hun functie is ongeschikt voor dergelijke openbare tegemoetkomingen. Ook niet als die premier toevallig net een half jaartje de EU voor mag zitten.

Auw, en zo.

Nu is de kern van de zaak dat alleen de halfjaarlijkse voorzitter van de ministerraden iets in de melk te brokkelen kan hebben in het misbaksel dat de EU-constructie is. Àlle andere regeringsleiders (behalve die van Duitsland en een beetje Frankrijk, maar dat is om andere redenen) dienen naar het pijpen van de Europese Commissie te dansen. Zo is de EU geconstrueerd.

Om hierop nog even verder te gaan: de manier waarop de machtsconstructie binnen de EU is opgebouwd, komt er op neer dat de Commissie de regering van een lidstaat als Kop van Jut gebruikt, die hun bevolking (theoretisch ook hun electoraat) voortdurend tot de (juiste?) stappen moet bewegen die de EU wenst. Vanuit EU-perspectief is dat de enige rechtvaardiging voor het bestaan van die tegensputterende regeringen. De bevolking er van is democratisch van mening dat het juist hun regering is die bij de Commissie er in moet hameren dat de bevolking iets anders wil. En dan heb je de EU-spagaat in optima forma.

Dat is waarom iemand als premier Rutte feitelijk in een onmogelijke positie zit. Hij doet het nooit goed, want hij kan het nooit goed doen. Veel te vaak wil de EU immers iets, dat niet direct (of zelfs helemaal niet) in het belang van ons land is. En dan wordt de bevolking opstandig, en zegt tegen Maurice de Hond dat men in het vervolg op Geert Wilders stemmen zal. Waarna de Commissie hysterisch begint te krijsen dat de Nederlandse regering haar bevolking beter moet dresseren. Et cetera ad infinitum.

Waarom Rutte’s problemen alleen maar groter geworden zijn, is dat hij gemeend heeft die spagaat te kunnen ontwijken door met grote overmoed de boel bij elkaar te liegen. Niet alleen is zoiets op lange termijn niet houdbaar (EenVandaag meldde gisteravond dat 91% van de Nederlanders hem als een leugenaar beschouwt, een heel indrukwekkende score). Maar het lijkt na aanvankelijke successen een gewoonte van hem geworden, zodat ons land hem nu eigenlijk wel kwijt wil.

Maar tijdens het EU-voorzitterschap kan Rutte eindelijk aan touwtjes trekken, en dat deed hij door direct bij aanvang van dat voorzitterschap aan te kondigen dat de asielstroom binnen twee maanden beheersbaar moet zijn, want anders zwaait er wat (de poort van Schengen zwaait dan dicht). Franske Timmermans greep dat aan om de Nederlandse premier te ondersteunen, vanwege de eindelijk begrepen noodzakelijkheid. Jammer genoeg voor hem zette hij daarmee zowel de EU als de Nederlandse regering voor leugenaar. En dat werd daarom gisteren weer braaf ‘rechtgetrokken.’

Een spagaat in een spagaat in een spagaat. Ze hebben inderdaad hun roeping gemist.