Turkije, Libië en de toegevoegde waarde voor NATO
De Turkse migrantenpolitiek zou zowel voor de EU als NATO een goede reden moeten zijn het bondgenootschap met Turkije nog eens tegen het licht te houden. Maar er is meer, veel meer.
En dan is er nog de expansieve Turkse politiek in Libië, die nog grote problemen geven gaat. Maar alles bijeen genomen is de echte tegenstelling die tussen Turkije en Griekenland. Met dat laatste land in de EU zou partij kiezen logisch moeten zijn, maar dat poogt men te vermijden, tot op het bespottelijke af.
Zo is dar het recente herstel van de verhoudingen tussen Turkije en de EU, waarvoor Griekenland zegt zich te hebben ingespannen. Daar wordt het land door Turkije in ieder geval niet voor beloond.
After begging for the European Union to fix relations with Turkey, Turkish Foreign Minister Mevlüt Çavuşoğlu has now said the borders are open for illegal immigrants.
In a televised interview with Akit TV, he said that nothing has changed for Ankara on the issue of illegal immigrants.
“Anyone who wants to can go to Europe, we do not prevent it,” he said.
En dan zou je denken dat die druk op de EU werd gezet? Denk dan opnieuw:
By Europe, he of course means Greece as Turkish President Recep Tayyip Erdoğan already assured Bulgaria, the only other European country that borders Turkey, that Ankara would honour its commitment and not allow migration pressure on Bulgaria.
Turkije zet die migrantendruk dus specifiek in tegen Griekenland. De druk is zo groot dat het zelfs de EU-laven (en dus de EU) opviel:
Grenswachten van het EU-grensagentschap Frontex zijn bij de grens tussen Griekenland en Turkije onder vuur genomen door een Turkse militair. Het gaat om een Grieks-Duitse patrouille die op Griekse bodem werd beschoten bij de grensrivier Evros.
Turkije meldt alleen dat Frontex zich voorbereid op een nieuwe vluchtelingenstroom.
Een militair is in dit verband EUspeak voor: “we horen graag uw excuus”, en zullen dan wijs knikken over zoveel jeugdige onverantwoordelijkheid van de betrokkene. De fluwelen handschoentjes die de EU hanteert als het gaat om contacten met Turkije werd afgelopen weken nog eens uitgebreid onthuld door de site Nordic Monitor, die er achter kwam dat de EU zowel had weggekeken van martelingen in Turkije – en berichten daarover had onderdrukt – als dat men zich bewust was van jarenlange spionage-activiteiten in Nederland, Duitsland en Scandinavië.
De eeuwige zwakte van de EU
Dat Turkije zich niet door de EU geremd voelt bleek vandaag weer. Zelfs voorstellen om de subsidies voor Ankara te korten worden in Brussel getorpedeerd. Er is zelfs sprake van het instellen van een fonds waaruit Turkije haar aanstaande entree in de EU zal gaan bekostigen.
In de Nederlandse pers is over dit alles geen rimpeling te bespeuren. Waarmee weer eens werd bewezen dat we niet alleen niet willen weten wat Turkije in het geniep uitvoert in West-Europa, maar dat we niet eens willen weten dat we het niet weten willen. Zoiets heet ook wel een blanco cheque. De EU praat alleen over de mensenrechten als het ons politiek-economisch goed uitkomt. Wees dan liever consequent, houd dan liever helemaal je mond, en sluit de grenzen ferm, zodat er geen ruimte is voor marchanderen.
Een ander punt dat laat zien dat Turkije vooral opportunistisch opereert is dat het twee weken terug aankondigde de olie-exploratie in de oostelijke Middellandse Zee op te voeren – in de gebieden die tot de exclusieve economische zones van Griekenland en Cyprus worden gerekend. Turkije wijst naar dat vreemde zeeverdrag met de stadsregering van Tripolis (Libië), en wuift alle verdere bezwaren weg.
De USA, Trump en de EC tegenover Turkije
Grappige zijsprong – Turkije is zo ongeveer het enige waarover de Amerikaanse president Trump en de EC het eens zijn. Vrijwel de gehele Amerikaanse politiek vindt dat Trump het land harder moet aanpakken, maar de president heeft zich blindgestaard op zijn persoonlijke goede contacten met president Erdogan. Trump zou er in zijn Turkije-politiek beter aan doen zich Putin tot voorbeeld te nemen.
Libië
In plaats daarvan kijkt men met instemming hoe Turkije 11.000 Syrische jihadi´s heeft gerecruteerd om in Libië te gaan vechten.
According to the SOHR statistics, the number of conscripts who have reached Libyan territory so far are about 7,850, among them a non-Syrian group, while the number of conscripts who arrived in the Turkish camps to receive training amounted to about 3,000 recruits.
The United Nations earlier condemned the flow of arms and foreign fighters into Libya, but did not directly comment on reports and accusations that Turkey was sending fighters linked to ISIS and Al Qaeda to operate as mercenaries in Libya.
Maar tegelijkertijd vindt men in Turkije dat de Franse bemoeienis met Libië schandalig is. In Frankrijk is men dan ook niet verzoenend tegenover Turkije:
Last month, the French foreign minister claimed that Turkey’s alliances with Europe and NATO were contradictory and undermined its solidarity with the whole world, including European countries.
Ankara immediately rejected Jean-Yves Le Drian’s remarks that came in an interview with the French daily, Le Monde. In response, Turkey accused France of backing terrorist organizations and illegitimate warlords in Syria and Libya. It emphasized that by supporting the putschist Gen. Khalifa Haftar’s forces in Libya, France is prolonging the suffering of the Libyan people. At the same time, it is blocking a political solution in Syria by engaging with terrorists on the ground.
Maar opnieuw antwoordt Turkije hooghartig dat het slechts haar plicht doet, en gaat vrolijk verder:
“In the previous nine months, we have been left alone to face the enemy aggression. For all that time we have sent repeated requests for help to our friendly countries with the hope of activating forms of mutual security. Turkey alone responded by sending experts and technicians to support our military programs, including training plans, the fight against terrorism and against illegal immigration,” Sarraj told Italian Corriere della Sera on Thursday, adding that the two countries signed a memorandum that defines “mutual prerogatives over territorial waters.”
Indirect gaat de EU dus via de structuurfondsen betalen voor de manier waarop ze zelf steeds meer onder druk wordt gezet.
Duitsland en NATO
Het enige goede nieuws is dat Duitsland zich op lijkt te maken de NATO effectief te laten voor wat zij is. Daarmee zou een herkenbaar drukmiddel van Turkije op dat land en daarmee de EU komen te vervallen. Niets om heel blij van te worden, maar op korte termijn kan dat voordelen bieden.
Nieuws over Turkije (hier) onder Erdogan op Veren of Lood vindt u hier. Over Libië leest u hier meer.
Het Turkijedossier is onderdeel van een grotere strijd, daarom houdt het ook nooit op. Die grote strijd gaat om de macht in Europa. De hefboom van de EU laven werkt simpel: regeerbaarheid in EU landen slopen op uiteenlopende wijze (bijv. in Nederland, Duitsland en Frankrijk door het midden uit het politieke landschap weg te politiseren, in Zuid- en Oost=Europese landen werkt het via EU- en Eurofondsen, in Denemarken, Oostenrijk en het Verenigd Koninkrijk is de strategie – soms op het nippertje – grotendeels mislukt). Normale regeringsvorming vindt niet meer plaats. Hierdoor wordt men ‘gedwongen’ tot een irrationeel beleid op basis van een corrupte of volstrekt krankzinnige belangenstapeling. Het tussendoel is om nuttige idioten als Rutte en Merkel de kudde al zigzaggend richting de EU haven laten loodsen. Op deze wijze kunnen anderen buiten schot blijven, ondertussen maar ook later flink wat graantjes meepikkend. Probleem met de EU is dat het een schijndemocratie is. Dat lijkt niet echt te willen doordringen. Probleem is tevens dat de eigen kracht van de verschillende landen wordt ondermijnd. Het totaalresultaat is een enorme politieke en economische verzwakking, waar alleen kronkelgeesten baat bij hebben. Het vertrek van Duitsland uit de NAVO past in het plaatje. Hiet door Hannibal gesignaleerde voordeel verdient toelichting.
Onderhand wordt het wel tijd, dat de Fransen en Italianen de Turkse baba een lesje a la Putin leren.
Het blijft zo door modderen met die imperialist in zijn paleis.
Figuren als Erdogan zijn alleen met geweld te stoppen.
Met het beëindigen van de koude oorlog zijn de strategische belangen aanzienlijk gewijzigd.
De voordelen om een land als Turkije binnen NATO te hebben zijn destijds grotendeels verdampt.
Wat bleef waren de nadelen; een land binnen het bondgenootschap dat zich ook destijds al als een agressor staat misdroeg (Cyprus).
En het is er met de komst van Kalief Erdogeit bepaald niet beter op geworden.
De, met de hakken over de sloot, seculiere democratie is inmiddels ingeruild voor een fundamentalistische islam staat.
Zowel Syrië als Libië zijn sindsdien aan Cyprus toegevoegd, moslim terrorisme wordt gesteund, en de agressie heeft zich inmiddels ook al tot de economische zones van diverse andere middellandse zee landen uitgebreid, met name mede NATO bondgenoot Griekenland, en EU lid Cyprus.
De tijd is al een tijdje rijp om Turkije de NATO uit te sodemieteren, en aanleiding daarvoor is er inmiddels ook al genoeg geweest.
Trump heeft vervolgens gewoon weinig verstand van militaire zaken en laat zich daarom, volgens mij, in dit soort gelegenheden door het Pentagon leiden.
Dat Pentagon wordt vervolgens bevolkt door lieden die niet hebben meegekregen dat de Sovjet Unie niet meer bestaat, en er daarom nog altijd van overtuigd zijn dat Turkije strategisch van grote militaire waarde is.
De realiteit is dat de NATO Turkije al twintig jaar geleden voor Rusland in had moeten ruilen.
Onze hedendaagse vijanden zijn namelijk China en de islam.
Die eerste is ook een natuurlijke vijand van Rusland, en met die tweede ligt Turkije in bed.
Tijd om de bakens te verzetten.
Uiteindelijk is Turkije ook een bijelkaar geraapt land, zie historische geschiedenis, en dan weet je het wel.
Zelf zien die mensen dat wellicht anders maar het is een blijft imitatie.
@Bennie,
Gaat Italië en Frankrijk Turkije een lesje leren :-). Italië steunt tegenwoordig in Libië Turkije. Zij hebben ook al ingezien dat de Turken aan de winnende hand zijn. Rusland heeft de Wagner groep teruggetrokken naar Tobroek. Die hebben het o.a. ook door dat Hafter niet meer kan winnen. Ondertussen is de strategische vliegbasis Vattiya ook gevallen. Mensen kwestie van tijd dat Hafter gaat verdwijnen. Die man wil dictatortje spelen. Dat komt sommige westerse landen wellicht goed uit kwestie van belangen. Nu Turkije eindelijk zich begint te ontwikkelen komen ze ook voor hun belangen op. Dit is voor sommige lui moeilijk te bekroppen. Dat een Haftar doelloos al maanden de hoofdstad belegert waarbij onschuldige mensen omkomen scheelt niemand wat. En wat betreft Frankrijk die begint in het westen van Afrika al zijn invloed kwijt te raken. Iedereen begint zich tegen de Fransen te keren.