De kop boven dit stukje is rechtstreeks ontleend aan een stuk dat Elsevier vandaag publiceerde over de aanwezigheid van Frans Timmermans in de Tweede Kamer. Alleen de toevoeging is van mij, maar die mocht dan ook niet ontbreken.

Het probleem met dergelijke teksten als van het weekdier Timmermans is niet eens dat ze een zekere welwillendheid suggereren die ze nooit waarmaken – iedere ervaringsdeskundige weet wel wat hij verwachten kan èn moet. Het probleem is dat het een volkomen onbegrip uitdrukt voor wat er de afgelopen veertig jaar tussen bevolking en zelfbenoemde elite is gebeurd. Vijftig jaar terug werden er besluiten genomen en idealen geformuleerd die haaks stonden op de beleving van de Europese autochtone bevolking. Overigens stonden die haaks op de mening van èlke autochtone bevolking wereldwijd, maar het werd nergens anders geprobeerd door te drukken dan in Europa. Dat ons werd verteld dat het goed voor ons was, is een premisse die de elites die uit dat proces voortkwamen zelf zijn gaan geloven. Van het begin af aan.

Frans Timmermans is het eindpunt van die ontwikkeling. Van jongs af aan is hem een bepaald paradigma ingegoten als waarheid. Dat hij het nu heeft over een Europees patriottisme is slechts eens te meer een bewijs dat hij een hopeloos geval is: hij kent de termen en begrippen uit zijn vocabulaire, maar niet wat ze inhouden voor de mensen die ze beleven willen. In die zin is hij geen Nederlander, en het vermoedelijk ook nooit geweest. Frans Timmermans is een zelfzuchtige EU-baantjesjager, en hij heeft de pech dat hij op zijn zelfgekozen plek aan kwam juist toen de EU uit elkaar begon te vallen bij ontstentenis van een solide basis.

Vandaag was Timmermans dus even terug in Den Haag, om ‘de opkomst nationalisme te begrijpen’. Toen hij nog als regent in Den Haag rondliep was dat ook al Sanskriet voor hem. Zouden een paar jaar in Brussel daarin verbetering hebben gebracht? Bespaar me uw antwoorden, de waarheid is duidelijk genoeg.

Dat Frans Timmermans nu pas een begin probeert te maken met ‘de opkomst nationalisme te begrijpen’ is te laat. Gewoon: te laat. Eer hij zover is dat er vanuit de EU adequaat op de zorgen en problemen van de EU-bevolking kan worden gereageerd, is die EU al lang geschiedenis, of zover heen dat zij zonder meer als reddeloos moet worden beschouwd. Dat de EU gedoemd is als niets verandert is niet alleen waar, het is nauwelijks meer dan een uiting van optimisme. Optimisme, omdat het de gedachte in zich draagt dat er nog iets te redden valt aan de EU – die prachtige LSD-droom van de bureaucratische Europese elites. Voor minder dan het huren van een Russisch bezettingsleger voor de komende twintig jaar hoeft hij verder geen moeite te doen. Het is voorbij, gedaan. Kansloos.

Want anders dan de Europese elites hebben de meeste Europese bevolkingen, curieus genoeg beginnend ‘van onderaf’ – zich de afgelopen dertig jaar steeds beter verdiept in de betrouwbaarheid en beweegredenen van hun elites. Soms kunt u iemand in een persoonlijk gesprek vast nog wel overhalen tot enig vertrouwen, maar als bevolking? Vergeet het maar, meneer Timmermans. We hebben u en uw soort in de peiling, en we weten wat we van u verwachten kunnen. Wat uw woord waard is. En hoe ver uw voorstellingsvermogen reikt over wat ons bezighoudt. We zijn klaar met u, èn met uw soort. Als de EU valt wordt u afgedankt en verdwijnt u eenvoudig roemloos naar de mestvaalt der geschiedenis. Dat zal niets te vroeg zijn ook.