De spreekbuis van de liberale wereld – The Economist – is ten prooi gevallen aan globalistisch en marxistisch gedachtegoed. Raymond Peil zegde na twintig jaar zijn abonnement op.

Op deze website wordt geregeld geklaagd over de teloorgang van wat vroeger eerbiedwaardige instituten waren. Als gevolg van de Global World Order, Social Justice, cultuurmarxisme en politiek verval zien we deze betonrot ook in media als NRC Handelsblad, jarenlang een baken van liberaal verstand en betrouwbare analyses. Het blad gaat nu aan wokeness en anti-racisme ten onder, van slijpsteen voor de geest naar het natte sponsje van BLM en intersectioneel geleuter. Hannibal fileerde hier eerder The Financial Times, Frits Bosch Het Financieele Dagblad.

Is dan niets meer standvastig of heilig? Nee.

Het gezaghebbende instituut The Economist – sinds 1843 – was vele decennia dé spreekbuis van de echte, ouderwetse Bolkestein-liberalen[1], en voorvechter van de vrije economie en vrije handel. Artikelen uit het weekblad werden breed gedeeld en geciteerd binnen intellectuele kringen, in de toenmalige kwaliteitskranten en weekbladen en door toonaangevende schrijvers en journalisten. Een artikel in The Economist , dat deed het ertoe.

De liberale visie van The Economist veranderde vanaf 2006 met de entree van hoofdredacteur John Micklethwait, lid van de Bilderberg-Groep en een overtuigd globalist. Tot die tijd was het genieten van geroemde en veel genoemde rubrieken in het blad als Bagehot, Charlemagne, Schumpeter en de financiële column Buttonwood. Sinds die tijd is het blad steeds verder afgegleden, en heb ik mijn abonnement met pijn in het hart na twintig jaar beëindigd. Het onpartijdige, elitaire, klassieke Engelse liberale weekblad was zichzelf niet meer.

De ruk naar links van John Micklethwait, die tot 2015 de scepter, laat zich onder andere aflezen uit de steunbetuigingen die The Economist kenbaar maakte voor presidentskandidaten in de VS. In 2008 pleitte hij voor de socialist Barack Obama. “He has campaigned with more style, intelligence and discipline than his opponent. Whether he can fulfil his immense potential remains to be seen. But Mr Obama deserves the presidency.” En in 2012: “Mr Obama has dragged America’s economy back from the brink of disaster, and has made a decent fist of foreign policy. So this newspaper would stick with the devil it knows, and re-elect him.”

Met Micklethwait’s opvolger Zanny Minton Beddoes, die zich in marxistische termen uitlaat in interviews en haar nieuwsbrieven, ging The Economist nog een rukje verder naar links. In 2016 gaf ze zelfs een warme aanbeveling af voor Hillary Clinton. “Hence our vote goes to both Mrs Clinton and her party. Partly because she is not Mr Trump, but also in the hope she can show that ordinary politics works for ordinary people—the sort of renewal that American democracy requires.” Als dit niet de totale onttakeling illustreert van voorheen een prachtblad, wat dan wel?

Mevrouw Minton Beddoes zou in het Nederlandse politieke spectrum moeiteloos passen bij GroenLinks of D66. Zij is een fan van Kamala Harris (“Joe Biden’s choice of running-mate reflects well on him”) en opa Biden (“Joe Biden is a lifelong centrist, but if he wins in November he could be the most ambitious Democratic president in generations”). Zij verwijt de Republikeinen vrouwen te weinig voor te trekken (“Record numbers of women are running for office, but the party has failed to diversify”). Ook is zij natuurlijk dol op elektrische auto’s, gender-gedoe en immigratie.

Vandaar dat The Economist tegenwoordig ook welhaast bol staat van artikelen tegen Boris Johnson en Donald Trump, beschouwingen over het glazen plafond en de wenselijkheid van meer diversiteit, meer EU, tegen nationalisme en de redactie was en is een geharnast tegenstander van Brexit. Linkse en duurzame economen voeren de boventoon en de klimaatopwarming vinden ze verschrikkelijk. Je kunt net zo goed De Volksverlakkerskrant lezen.

Ondanks de naar links gerukte koers van de redactie lag de gemiddelde wereldwijde gedrukte oplage van The Economist in 2019 op bijna 910.000 exemplaren, terwijl ze gecombineerd met hun digitale aanwezigheid meer dan 1,6 miljoen bedraagt. Via hun sociale mediaplatforms bereikt het een publiek van 35 miljoen. The Economist is gevestigd in Londen, Engeland en is eigendom van The Economist Group, met redactiekantoren in de Verenigde Staten en in grote steden in continentaal Europa, Azië en het Midden-Oosten.

De koersverandering bij The Economist omvatte tevens een hernieuwd, extreem eurofundamentalisme. De leader van de editie van 12 september 2019 beweerde bijvoorbeeld dat Europa het risico loopt een achterlijk land voor ondernemingen te worden. Ze gaven de schuld aan nationale verschillen in beleid, waarvoor meer EU de enige remedie is. Specifieker, meer centrale regulering, meer bestedingen, introductie van gecentraliseerde welvaart en een harmonisatie van belastingregelingen. In bredere termen ziet Beddoes’s Economist nationalisme, zelfs in zijn mildste vorm, als een obstakel en een gruwel voor liberale idealen, die massa-immigratie verdedigt tegen “nativistische nationalisten”.

Het presidentschap van Trump wordt behandeld als een sinistere, existentiële bedreiging. Maar The Economist voelde zich volkomen op zijn gemak de corruptie en incidenteel autoritaire fantasieën van de Obama’s, Clintons, Kennedy’s en Bushes te negeren, en hen te behandelen met het respect van waardige staatslieden. Waarom zouden ze nu moeten veranderen? Of zoals Beddoes het zelf zegt:

“Liberalisme gaat over vechten tegen diepgewortelde belangen. Het gaat over vechten tegen opgetuigde systemen. Het gaat over het verspreiden van macht, het verspreiden van geconcentreerde macht, en het is nu belangrijk dat liberalen die geest terugwinnen. […] We zijn gemaakt om de rol van de armen op te nemen tegen de landadel. Vandaag de dag moeten liberalen, in diezelfde visie, de kant kiezen van een worstelend onderklasse tegen de patriciërs.”

Daarmee is het volstrekte liberale idealisme van Beddoes gecorrumpeerd door de marxistische logica. Haar trendy, clichématige argument is dat de grieven die het westerse populisme drijven volledig te wijten zijn aan verwarring van culturele en economische kwesties. Dit is de eeuwig herbruikte en uitgekauwde marxistische analyse dat ideologie wordt bepaald door de materiële basis, waardoor vals bewustzijn wordt voortgebracht in dienst van de heersende klasse. Of zoals Beddoes het omschreef, een alliantie tussen “blauwe kragen en rode broeken”. Deze analyse vermijdt andere factoren, zoals de opzettelijke erosie en vernietiging van conservatieve culturele waarden door hervorming van het schoolcurriculum en massa-immigratie, opgevolgd door een globalistische elite die elke vorm van geloof minacht als racistisch, seksistisch, homofoob en achterlijk (behalve de islam).

“Early liberalism provided freedom only for white men”, schrijft The Economist. Blieft u die peultjes nog?

---

Voor een heerlijke uitgebreide tirade in prachtig Engels kunt u ook terecht bij The Eccentric Flock – No systematic way of looking at the world can survive careful scrutiny.

---

1. Frits Bolkestein scheef zelf jarenlang regelmatig (anoniem) boekrecensies voor The Economist. Hetgeen op een nogal onverwacht moment ter tafel kwam, toen hij tijdens een debat met de Amerikaan Noam Chomsky een verwijt over plagiaat uit de Economist pareerde met de onthulling dat hij die bewuste recensie zelf geschreven had.