‘Terug naar Afrika’ is de realistische benadering van een probleem dat steeds verder uit zijn voegen groeit. Wat moeten we met al die immigranten?

Terreur verdachten en andere criminele jongeren zijn vaak laag opgeleide allochtonen, afkomstig uit Arabië en Afrika en het zijn er in Noordwest Europa intussen zoveel, dat bestraffing, met gebruikmaking van de daarvoor in de wet voorziene procedures, niet goed meer mogelijk is.

Het zou voor de hand liggen dat de betrokken landen, Nederland, Engeland en alle landen ten westen en noorden ervan, een gezamenlijk plan zouden maken hoe we van deze groeiende overlast af kunnen komen.

Dat gebeurt nu niet, omdat massaal optreden tegen allochtone jongeren als in strijd met de Europese moraal en fatsoen wordt gevoeld. Dat gevoel lijkt me ten onrechte.

Laten we de immigratie uit Afrika en Arabië en de daaraan verbonden criminaliteit over ons heen komen zonder tijdig te reageren, dan is Europa straks voor haar oorspronkelijke bewoners onbewoonbaar geworden.

Ik meen dat we tegenover onze kinderen en kleinkinderen verplicht zijn om er nu wat aan te doen. En ook niet zomaar wat, maar dat we het probleem bij de wortels moeten aanpakken en er alle geld en inspanning aan moeten wijden die het zal blijken nodig te hebben. Dat project zal de omvang hebben van een wereldoorlog maar dat moeten we er maar voor over hebben.

Het is duidelijk dat een dergelijke onderneming heel zorgvuldig moet worden voorbereid en dat we niet alleen aan de technische kant ervan aandacht moeten besteden maar ook aan de morele. We moeten met andere woorden niet alleen het welzijn van de autochtone bevolking van Europa voor ogen houden maar ook die van de immigranten die hier al zijn of die uit Afrika en Arabië hierheen willen komen. Pakken we het probleem verkeerd aan dan lossen we het niet op, maar roepen de gevolgen vervroegd over ons af

Op de langere termijn is iedereen er mee gediend dat er geen immigranten meer naar het al volle Noordwesten van Europa komen en dat de groeiende bevolking van Afrika ter plekke onderdak en bestaan kan vinden.

We moeten met andere woorden in Afrika, liefst in de onbewoonde Sahara, waar nog ruimte is, een centrum creëren dat tegelijk voor opvang dienen kan, en als voorbeeld voor de Afrikaanse en Arabische bevolking hoe men met eigen middelen in zijn levensonderhoud kan voorzien.

Als U mij vraagt of ik er veel fiducie in heb dat dit ook werkelijk gaat gebeuren dan is het antwoord nee. Ik zie het ons niet eens worden over de aanpak en ik denk ook dat het probleem nu nog niet als voldoende dringend wordt ervaren. Maar dat is het wel en als we wachten met er iets aan te doen tot het onverdraaglijk wordt is het te laat.

---

Dit artikel verscheen eerder op het Blog van Toon Kasdorp