De taligheid in Nederland richt zich meer op het Engels dan het Duits of het Frans. Toon Kasdorp betrok dat op literatuurkennis.

Wer Großes will, muß sich zusammenraffen;

In der Beschränkung zeigt sich erst der Meister,

Und das Gesetz nur kann uns Freiheit geben.

Wie het grote nastreeft moet zich concentreren.

In zelfbeperking toont zich pas de meester

En wet en regelgeving schenken iemand vrijheid.

Goethe was een groot dichter, iets wat je pas goed beseft als je probeert om hem te vertalen. Erg veel meer grote dichters heeft het Duitse taalgebied eigenlijk niet gehad. Rilke en Heine misschien. Er zijn nog wel een paar meesters geweest van de Duitse taal, waaronder in de eerste plaats Maarten Luther met zijn Bijbelvertaling. Maar ook Kurt Tucholsky, Theodor Fontane en Robert Musil.

Om een of andere reden zijn die in Nederland veel minder bekend dan de grote Engelstalige schrijvers. Zelfs al heb je op school tegenwoordig minder Duits dan wij vroeger hadden, blijft dat toch een raadsel. Het Duits lijkt toch wel zoveel op het Nederlands dat je het met wat moeite lezen kunt, ook al heb je er geen les in gehad.

In de dertiger jaren las men wel Duits hier. De boekenkast van mijn vader was overwegend Duitstalig zoals die van onze grootouders Franstalig was. Maar sinds de Tweede Wereldoorlog is het daarmee afgelopen. Engels heeft eigenlijk alle andere vreemde talen verdrongen. Het is natuurlijk waar dat er meer en beter in het Engels wordt geschreven dan in alle andere wereldtalen bij elkaar en dat zal dan ook wel de verklaring zijn.

---

Dit artikel over taligheid in het Duits verscheen eerder op het Blog van Toon Kasdorp.

Meer van Toon Kasdorp vindt u hier.