Terwijl Europa overstroomd wordt door miljoenen migranten en zowel nationale regeringen als EU nog niet met het begin van een oplossing zijn gekomen, behalve wat gesputter over registratiecentra in de EU en uitgeklede voorzieningen, wordt steeds duidelijker dat de bureaucratische moloch EU in alle opzichten gefaald heeft.

Zowel in economisch opzicht – de economische groei van de EU loopt steeds meer achter ten opzichte van andere werelddelen – als met betrekking tot de problematiek van immigratie en integratie, is de Europese Unie een faalunie gebleken.

In een interessante uitzending van Buitenhof in 2012 met de Britse eurosceptische filosoof John Gray – bepaald geen rechtse hardliner – werd dit haarfijn geanalyseerd. De EU zal ten onder gaan aan het eigen succes, aldus John Gray. Het omslagpunt lag zo rond 2004, toen de EU een uitbreiding onderging van 18 naar uiteindelijk 28 lidstaten, als gevolg van het vallen van de Berlijnse Muur. De scherpzinnige Brit voorspelde dat de EU daardoor simpelweg te groot was geworden om grote problemen aan te pakken en op te lossen. Dat is precies wat we nu zien met de migrantencrisis: er is nog niet het begin van een overeenstemming hoe de problemen aangepakt moeten worden. Oost- en Centraal Europa liggen steeds meer overhoop met West-Europa en de EU organen. Het is zelfs nog erger, want ook binnen de Duitse regering zelf is geen overeenstemming en vindt een heftige strijd plaats tussen de deelnemende partijen CDU, CSU en SPD. Ook het CDU zelf wordt steeds meer strijdtoneel van hardliners en “softliners” onder leiding van Merkel.

Het Duitse blad Die Welt publiceerde vandaag een uitgebreide reconstructie hoe de Duitse bondsregering is omgegaan met de migrantencrisis en kwam tot de conclusie dat de Duitse staat in vrijwel alle opzichten gefaald heeft. Het geeft een beeld van politici, waaronder ook Merkel, die geobsedeerd zijn door hun eigen imago in de media, maar ieder contact met de realiteit zijn verloren. Dit beeld stemt somber, want als het al zo treurig is gesteld op het nationale vlak, wat moeten we dan verwachten van de bureaucraten in Brussel die al helemáál op een andere planeet lijken te leven? Behalve Pechtold en tegenwoordig ook Buma, zal geen zinnig mens in Nederland nog het heil verwachten uit de EU-hoek.

Bij al deze somberheid is er wel één positief gegeven: de Europese bevolking lijkt langzaam wakker te worden. In Nederland groeit de nationaal denkende partij PVV wekelijks, is nu al bijna zo groot als VVD, D66 en PvdA samen. Pro EU-partij D66 is hard achteruit gegaan. Van Pechtold horen we verder helemaal niets zinnigs, behalve dat hij het allemaal ook niet weet en dat immigratie er nu eenmaal bij hoort. Ook in Frankrijk en Duitsland zien we schuivende panelen: Marine Le Pen van FN wordt steeds meer gezien als een serieuze presidentskandidaat in 2017. In Duitsland rukt de vernieuwde, meer nationaal ingestelde AfD van Frauke Petry op en staat nu al op bijna 10% in de peilingen.

De Europese bevolking is niet gek, zoals onze MSM-elite wil doen geloven. Mensen snappen heel goed dat Europese samenwerking nodig en belangrijk is, maar ze snappen ook dat op dit moment een stap terug het meest verstandig is. Het is bijvoorbeeld een illusie om te denken dat de EU de buitengrenzen 100% kan beschermen, maar wat wel mogelijk is, zonder de interne markt te beschadigen, is dat landen weer identiteitscontrole doorvoeren aan de nationale grenzen. Als je dit combineert met een betere bewaking van de EU-buitengrenzen, het terug slepen van bootjes met migranten naar het punt van vertrek en het systematisch afwijzen van álle asielaanvragen van mensen die illegaal de grens over steken, kom je in de buurt van een werkelijke oplossing. De bevolking snapt het al; de elite helaas nog niet.

In het nieuwe Europa dat mogelijk in 2017 zal ontstaan na de verkiezingen in Nederland, Frankrijk en Duitsland – en het referendum in het VK niet te vergeten – zal de natiestaat hopelijk in ere hersteld worden, maar dat betekent niet dat de Europese samenwerking ophoudt te bestaan. Integendeel; die samenwerking zal weer op een stevige nationale bodem staan in plaats van in de modder van bureaucratische, nauwelijks gecontroleerde instituties zonder democratisch mandaat. Dat zal tevens een mooie gelegenheid zijn, verschillende Europese verdragen te herzien. Daarbij kun je denken aan een flexibelere EU, met monetaire flexibiliteit, bijv. via het model van TMS (The Matheo Solution). Ook zou het mogelijk moeten zijn om de strikte regels van unanimiteit aan te passen, zodat een meerderheid van landen verder kan, ook als de minderheid op een bepaald onderwerp niet mee wil doen. Dat zal mogelijk een Europa van verschillende snelheden opleveren, maar dat lijkt me veel beter dan een Europa dat helemaal niet beweegt.

Mocht dat niet lukken, het flexibiliseren van de EU, dan is het waarschijnlijk de beste optie voor Nederland om maar helemaal uit de EU te stappen, zoals Geert Wilders voorstelt. Marine Le Pen heeft op dit vlak overigens een iets genuanceerder standpunt: zij wil eerst de euro afschaffen of monetair flexibiliseren en daarnaast de verschillende EU verdragen namens Frankrijk heronderhandelen (dus niet per se uit de EU stappen). Op dit moment is dat ook mijn voorkeur, vanwege de voordelen van de interne markt. Ik zit wat dat betreft dus op de lijn-Marine, maar zeg er meteen bij dat we op dit moment eerder de andere kant opgaan: de EU wordt steeds rigider en neemt de lidstaten steeds meer bevoegdheden af. Als dat zo doorgaat, dan is de Nexit in mijn ogen toch de betere optie.