Naar de dood van de Iraanse generaal Soleimani kun je op vele manieren kijken. Objectieve, subjectieve, partisane en van alles daartussen.

De vraag of het doden van Soleimani zinvol was is een andere, en voor mijn gevoel belangrijk om eerst uit de weg te ruimen (pun intended). Dus laten we eerst eens kijken naar het belang van Soleimani voor Iran en een groot deel van de oorlogen die nu in het MO woeden.

Dat er door strijdende partijen maar zelden hardnekkig wordt gepoogd elkaars commandanten te doden heeft een paar goede redenen:

1. de meeste commandanten worden eenvoudig vervangen door een nieuwe te benoemen – je blijft aan de gang
2. aanvallen op geliefde leiders hebben maar al te vaak tot gevolg dat het de rangen van zijn ondergeschikten doet sluiten, het nationale saamhorigheid stimuleert en daardoor de tegenstand intenser wordt.

Hieruit moeten we de conclusie trekken dat de dood van een geliefd leider in ieder geval de militaire strijd verzwaard wat betreft de inzet van de vijandelijke soldaten. Om er speciale aandacht aan te geven is dus noodzakelijk dat je er van uit kunt gaan dat de toekomstige vervanger van een minder kaliber is. Dat lijkt in dit geval het oordeel van de Amerikaanse militaire leiding te zijn geweest – in zekere zin is de dood van Soleimani door een specifieke actie van het Amerikaanse leger daarom zowel een erkenning van Soleimani’s kwaliteiten als een daad van respect.

Ook al zal men dat niet snel zeggen, de essentie van iemands daden is maar al te vaak een kwestie van perspectief. Wij versus zij. Wie voor de een een moordende struikrover is, kan voor de ander een held zijn. Iedere poging dat te objectiveren is het creëren van schone schijn op basis van eigenbelang.

Los van ons eigen perspectief in het westen kan niet anders dan gezegd worden dan dat Soleimani een opvallend briljant tacticus was, die ook vanuit zijn eigen perspectief het maximale uit de mogelijkheden die Iran hem bood wist te persen. Voor het Iraanse leiderschap is hij bijkans onvervangbaar, en dat rechtvaardigde de aanslag in Irak. Wat het naar het zich nu laat aanzien wel degelijk was.

Dat Soleimani schuldig was aan oorlogsmisdaden? Tja. Persoonlijk ben ik het daar wel mee eens, maar je mag tegelijkertijd nooit vergeten dat winnaars achteraf de moraal bepalen. Altijd. Het concept oorlogsmisdaad is een Amerikaans bedenksel dat dankzij Hitler groot werd.

Niet voor niets zijn er na WW1 geen dergelijke processen geweest, want de USA was niet de leidende wereldmacht van dat moment. Terwijl het bedenksel oorlogsmisdaad al ontstond tijdens of heel kort na de Amerikaanse burgeroorlog (1860-65) werd het genegeerd tot de USA de erkenning er van kon afdwingen. Als de nazi’s er geen ampele aanleiding toe gegeven hadden was het concept waarschijnlijk nooit van de plank gekomen waarop het heel lang gelegen heeft.

De dood van Soleimani is me welkom, en een misdaad was het mijns inziens niet omdat hij handelde alsof hij met vrijwel de hele wereld in oorlog was. Dat de wereld met wie hij in oorlog was hem uiteindelijk te pakken kreeg voelt daarom aan als gerechtigheid. Maar als je het wilt objectiveren is daar wel wat op af te dingen.

Overigens niet door de nitwits in het westen die tekeer gaan omdat president Trump iets heeft gearrangeerd dat ze van zijn Democratische voorgangers luid zouden hebben toegejuicht. Wie iets wil objectiveren zal met een zuiver geweten moeten komen. En dáárvan kun je de Amerikaanse Democraten en de westerse MSM niet beschuldigen.