Nu de eerste fase van Russiagate is voltooid en een grootschalig onderzoek door AG Barr naar de oorsprong van start is gegaan, moeten we ons eens afvragen wat eigenlijk de doelen waren van deze hele charade, en welke valkuilen de gevaarlijkste waren op weg naar een normale presidency?

De rollback is in gang gezet, en de angst bij de vermoedelijke verantwoordelijken is bijna tastbaar, zo liet ik gisteren zien. Op de keper beschouwd was het hele plan echter nogal amateuristisch, als je het beziet in het licht van een aan het licht brengen van ‘collusion’ met Rusland. Eerder heb ik daarover al gesteld dat het me van begin af aan als onwaarschijnlijk voorkwam, aangezien het narcisme van Trump het niet verdragen zou als hij wist dat hij zijn presidentschap aan Putin te danken zou hebben. De psychologie van een trots en onafhankelijk man is een gans andere kwestie dan die van iemand die ten koste van alles de geschiedenisboekjes prominent halen wil – maar niet goed weet wat ze er eigenlijk mee bereiken wil als ze uiteindelijk gekozen wordt.

Het is – met andere woorden – het type redenatie van veel huidige Democraten (het veld van presidentskandidaten aan Democratische zijde bedraagt thans 24 stuks, wat bespottelijk veel is), maar Trump is uit ander hout gesneden. Daarom geloof ik ook niet dat een werkelijk knap strateeg die die naam waard is zijn val zou zetten door te gokken op enige bewijsbaarheid van ‘collusion’ van Trump met Rusland. De inhoud van het Mueller-rapport verbaasde me daarom niet, en het kan eigenlijk ook niemand verbazen. Het is onlogisch, en ontstijgt niet het denkniveau waarop buitenlandse correspondenten (zowel de Nederlandse, die van veel andere landen alsook de journalisten van de Amerikaanse MSM)) zich bewegen. Nuttige idioten, die een atmosfeer kweken waarin alles mogelijk wordt geacht, en die tegelijkertijd uitnodigt om tegengas te gaan geven door obstructie van het ingezette proces. Dat is waar het Mueller-onderzoek in het spel komen kon.

Door de benoeming van Special Coumsel Mueller als onderzoeker werd de handelingsvrijheid van de Amerikaans president ernstig beperkt gedurende de looptijd van Muellers onderzoek. Ook als dat niet langer dan een jaar zou duren, zou dat de eerste termijn van Trump (en zijn 2e is nog lang niet zeker, al staan de kansen hoger dan 60% naar mijn mening) in veel opzichten reduceren tot het geflapper van een lame duck. Een Amerikaanse president is het meest effectief gedurende de eerste100 dagen van zijn ambtsperiode. wanneer hij de grote lijnen van zijn beleid uiteen zet en begint met de uitvoering daarvan. Hoewel Trump van de nood een deugd wist te maken, is die limitering van zijn effectiviteit wel degelijk merkbaar geweest.

Deze situatie stond garant voor grote frustratie bij president Trump. Niets zo erg als weten dat je onschuldig wordt vastgezet, terwijl je formeel de macht hebt de wereld te bewegen. Het nodigt uit tot actief bestrijden van de hinderpalen, en dat is waar de samenzwering in werkelijkheid op gokte. Dat de onervaren Trump de fout van Nixon[1] in 1973 in een overtreffende trap zou maken, door te proberen Mueller voortijdig te ontslaan en zich schuldig te maken aan obstruction of justice. Met de wijsheid van nu weten we dat het inderdaad maar een paar haartjes gescheeld heeft of Trump had deze fout inderdaad gemaakt. En dan had niets de president kunnen redden van zijn impeachment, tenzij hij eerder af zou treden om het voor te zijn. Want voor een president is obstruction of justice een ambtelijke halsmisdaad.

Dat in dat geval Mike Pence president zou worden verontrustte de samenzweerders minder dan wat Trump aan zou kunnen richten. De Deep State was er van overtuigd dat met Pence te werken viel; wat men vreesde was de eigenzinnigheid van Trump. Hoogstvermoedelijk terecht geredeneerd, Pence is geen Trump.

Het vinden van collusion was derhalve nooit het doel van Russiagate: het doel was Trump in een situatie te brengen waarin men met recht en reden kon zeggen dat hij het ambt misbruikte, en er uit ontzet moest worden.

Het zal overigens nog moeilijk worden dit te bewijzen. Helaas voor de samenzweerders is er nog genoeg dat hen op andere punten vast zal pinnen. Dergelijke samenzweringen beginnen nooit vanwege het verlies van macht over iets als de buitenlandse politiek – ook persoonlijke belangen en eigenbelang moeten een rol spelen eer je je waagt aan het soort verraad waardoor achter je naam in de geschiedenisboeken een groot zwart kruis komt te staan.

---

1. Richard Nixon werd tot aftreden gedwongen omdat hij het onderzoek naar Watergate trachtte te torpederen, en die poging in de openbaarheid kwam. Met de eigenlijke inbraak had hij nooit enige bemoeienis.

---

Meer lezen? Op VoL leest u een ander relaas over Russiagate, The Memo, USA2016, Midterms2018, Spygate, de Deep State en Trump, en vanuit andere bronnen dan de bevooroordeelde verhalen van NOS en RTL.

---

Voor mensen voor wie scepticisme tegenover het NOS/RTL-verhaal nieuw is, raden we het stuk onder de link aan, dat een en ander in het perspectief van het heden zet.