Het probleem met de huidige regerende politici is niet alleen dat ze zelf het gevoel hebben – namens ons – te strijden tegen de elites. Ze vinden dat ze voor die opoffering ruim betaald dienen te worden. En als niemand hen dat aanbiedt, regelen ze het voor zichzelf.

Die elites waartegen men zegt te strijden? Dat zijn ze zelf geworden, maar doorkrijgen willen ze dat niet. Van Pechtold – het meest pure voorbeeld dat thans in ons land rondscharrelt – liet ik dat gisteren al zien. Ondanks al zijn gegraai en gesjacher bestond de man het een paar jaar terug in een debat te beweren dat zijn verstand hem zij economisch nuttige maatregelen te treffen, maar dat zijn (stenen) hart desalniettemin links klopte (overigens een botte belediging van de Maaskeien die je in veel Nederlandse voortuintjes vindt). En niemand lijkt dit vreemd te vinden.

Net zo min als veel mensen het vreemd vinden dat men zich in het EP niet alleen vorstelijk laat betalen voor de zwakzinnigheden waarmee het de gemiddelde Europeaan lastig laat vallen, maar ook dat het nooit genoeg blijkt. De vergoeding voor deze ‘vertegenwoordigende functie’ is meer dan ruim, €8.611 per maand. Daar komt nog een waslijst aan extra’tjes bij, in de vorm van specifieke vergoedingen van allerhande kosten. Maar voor de zekerheid heeft de EU het ook nog een goed idee gevonden en maandelijks een ongecontroleerd, ongespecificeerd douceurtje van €4.416 te geven. Wat neer komt op een onbelaste opslag van ruim 50%. Maandelijks.

Gevonden geld. Want wat niet gecontroleerd wordt, verdwijnt al snel in je weet niet wat. Slechts twee zekerheden kun je er van geven: het geld is binnen de kortste keren niet langer traceerbaar, en er is nooit iets over om terug te storten wegens ‘te veel’. Dat klopt precies, en dat de leden van het EP in meerderheid dan ook niet genegen zijn op dit extraatje te beknibbelen bleek gisteren maar weer eens. Zelfs de NOS sprak er schande van. Over de voorstellen en de oorzaken van deze betalingen:

Europarlementariërs krijgen naast hun salaris elke maand een onkostenvergoeding van 4400 euro, onder meer bedoeld voor de bekostiging van een kantoor in het thuisland. Op jaarbasis kost dat 40 miljoen euro. Vorig jaar bleek uit een groot Europees journalistiek onderzoeksproject dat een derde van de parlementariërs helemaal geen kantoor heeft in het eigen land.

Naar aanleiding van dat onderzoek werd op initiatief van de voorzitter van het Europarlement een werkgroep in het leven geroepen die nieuwe regels moest opstellen voor meer openheid. Dat leidde tot verschillende ideeën: Europarlementariërs zouden bonnetjes moeten bewaren en steekproefsgewijs gecontroleerd worden, ze zouden een accountant moeten gebruiken en ongebruikt geld teruggeven.

Resultaat? Wat verwacht u als de WC-eend haar eigen vlees keurt? Men gaat nu dit geld op een aparte rekening storten. Een hele stap, vindt men zelf. Bonnetjes, verantwoording? Daarvoor wordt niets geregeld, zodat je er op kunt rekenen dat er te zijner tijd bij navraag zal worden geantwoord dat men de regels niet heel duidelijk vond. En dat zijn dan de mensen die vinden dat het antwoord op alle problemen die Europa heeft is: meer EU. En dat het niet gaat om details, maar om de ‘geest van Europa’. Maar de geest van gezonde regels? Te moeilijk. En als je hen daarmee al niet vertrouwen kunt, waarmee dan wel?.