Robert Miķelsons is tot 18 jaar veroordeeld net als Volkert van der Graaf en door dezelfde rechter Bauduin, die speciaal voor de gelegenheid was teruggehaald.

Anders dan op het delict van Van der Graaf staat op dat van Miķelsons geen levenslang (Amsterdamse zedenzaak) en dat lijkt de enige reden te zijn waarom de rechtbank het hem niet gegeven heeft. De president legde er de nadruk op dat het de wens was van de rechtbank dat twee derde van de straf eerst zou worden uitgezeten en dat daarna de dwangverpleging zou beginnen, die mogelijk in een long stay zou uitmonden zodat de samenleving de verpleegde nooit meer terug zou zien. Levenslang dus via een omweg.

Is hier sprake van een gehoor geven door de rechtbank aan een roep uit de samenleving? Heeft Frans Bauduin gedacht dat een misser als in het geval van Van der Graaf hem niet nog een keer moest overkomen? Of dat bedreigingen als na die eerdere zaak hem en zijn gezin bespaard moesten blijven? Waarom bedankte hij dan niet voor de eer om de Miķelsons zaak voor te zitten? Daar zou iedereen toch begrip voor gehad hebben, nog los van het feit dat het recht er mee gediend zou zijn geweest.

Uit de manier waarop hij zich tegenover de verdachte Miķelsons gedroeg op de zitting viel af te leiden dat hij de laatste in elk geval geen klassieke overtuigingsdader vond. Dat de man bekend had en met de vervolging had meegewerkt werd hem om onduidelijke redenen niet in zijn voordeel aangerekend.

Toen de verdachte door kreeg welke kant het op ging met de uitspraak, gooide hij de president een glas water in het gezicht. Die negeerde dat in mijn ogen volkomen ten onrechte en vervolgde zijn relaas, dat eindigde in de zwaarste straf die onder de omstandigheden mogelijk was. De verdediging beraadt zich over een hoger beroep. Dat mogelijk afzien van hoger beroep kunnen ze alleen doen om de appelrechters niet in de problemen te brengen. Als die een lichtere straf zouden geven dan Bauduin c.s. zouden ze wel eens met soortgelijke bedreiging te maken kunnen krijgen als na het vonnis tegen Van der Graaf en dat wil je als verdediging natuurlijk ook niet. Maar blij zijn met deze gang van zaken kan eigenlijk niemand.

Ik vond dat Van der Graaf zijn levenslang dubbel en dwars zou hebben verdiend maar van de andere kant ook dat een bedreiging van rechters niet zwaar genoeg gestraft kan worden. Tenslotte vind ik dat als je wijkt voor bedreigingen je nooit rechter had moeten worden.

---

Dit artikel over Robert Mikelsons verscheen eerder op het Blog van Toon Kasdorp.

Meer van Toon Kasdorp vindt u hier