Soms begin je je af te vragen of men niet structureel te positief naar de eurozone blijft kijken bij het Ministerie van Financiën. Dat de EU er van uit gaat dat de euro nooit meer weg zal gaan houdt niet in dat dat ook zo gebeuren gaat.

Dat kwam heel sterk naar voren uit de reactie van minister Wopke Hoekstra op het advies dat de Raad van State uitbracht over hoe Nederland zich zou moeten opstellen tegenover landen die hun schulden ongebreideld laten oplopen. Dat de Raad van State niet gaat over het buitenlands beleid van Nederland laten we dan maar even buiten beschouwing – de moderne internationalisten beschouwen de EU immers al als binnenland.

Die reactie van Wopke was:

Precies waarvoor hij zich samen met zijn Duitse en Franse collega’s sterk heeft gemaakt? Dat ministers van Financiën uit hoofde van hun functie van tijd tot tijd moeten liegen is een feit, maar dit lijkt eerder een uiting van domheid en onbegrip. Het was dan ook geen wonder dat de NOS dit berichtje wegmoffelde in de (relatief slecht gelezen) sector economie, want soms merk je dat op de redactie mensen zitten die wel degelijk .lont ruiken.

Het probleem is dat de hierboven geschetste wensen van de RvS nooit binnen de EU gerealiseerd zullen kunnen worden.

Dat Duitsland er hetzelfde in staat als Nederland is bekend (Nederland is vaak de vooruitgeschoven pion van de Bundesbank), maar wat Hoekstraj hier over Frankrijk zegt is klinkklare onzin. Frankrijk maakt zich alleen hard voor het dwingen van Italië tot discipline. Hetgeen iets heel anders is dan het hier genoemde principe onderschrijven, aangezien het land zelf met discipline niets heeft uit te staan. Hetgeen mooi geïllustreerd wordt met het feit dat Frankrijk sinds mensenheugenis geen sluitende begroting heeft gehad, maar er wel voor zorgt dat het land door de andere leden van de EU mede gefinancierd wordt. Frankrijk is niet tegen een Transferunie – de factor bestaat die voor Frankrijk al, dat gulzig eet uit de ruif van landen die wel werken voor hun geld – maar is wel bezorgd over de haalbaarheid als de noordelijke landen Zuid-Europa mede moeten financieren. Wat daar heen gaat , gaat ten koste van wat de Fransen de noordelijke landen ontfutselen kunnen.

Dit is ietwat gechargeerd geformuleerd, maar het is de essentie van dit conflict. Want dat Italië komende maanden de EU de pin op de neus gaat zetten heb ik eerder al uitgelegd, en Wopke zal dan tot zijn afschuw ontdekken waarom zijn Franse collega het zo met hem eens was over Italië. En hoe dom het was daar in te trappen.

Als je de portee van het advies tot je neemt – en niet wat er staat en hoe er op gereageerd wordt – dan zegt de RvS eigenlijk dat we als de hazen de eurozone moeten verlaten. Gaat de politiek daarover nadenken? Kom zeg, het idee. De vraag om dit advies was nu juiste het ontsnappen aan een verantwoordelijkheid waartoe de meeste Kamerleden toch al niet zijn toegerust:

De Kamer heeft begin dit jaar om het advies gevraagd, omdat ze zich zorgen maakt over wat er gebeurt als landen binnen de zone zich niet aan afspraken houden. Dat was onlangs bijvoorbeeld nog het geval met Italië, dat voor dit jaar een begroting indiende die niet aan de regels voldeed. Daarnaast is de vraag wat er gedaan kan worden als meerdere landen en bankenstelsels tegelijk in de problemen komen.

Maar over Frankrijk heeft geen Kamerlid zich ooit zorgen gemaakt? Daarmee heeft de Kamer zichzelf met overtuiging gediskwalificeerd.

Zo gaat de regering er overigens ook mee om. Bovendien is parlementair gesputter verboten – dat hebben we gezien met de manier waarop is omgegaan met het Lombardstreet-rapport dat de PVV ooit liet opstellen.

Verder blinkt het verhaal van de RvS uit in algemeenheden. Daar wordt ze ook voor betaald, en als er iets uitkomt dat niet helemaal lekker ligt hebben we een minister Wopke om het weg te lachen en het te omarmen als ‘precies wat hij al dacht’.

Enfin, dat we het niet van de politiek hoeven te hebben als we tijdig de eurozone verlaten wisten we al. De hemeltergende incompetentie die gepaard gaat aan de kuddegeest in Den Haag staat daarvoor garant. Er zijn dingen die te groot zijn voor politici in een democratie. Eurozone en EU zijn er goede voorbeelden van – ook waarom men er nooit aan had mogen beginnen, overigens. Maar dat besef komt nooit voor het te laat is.