Progressief, sociaaldemocratisch? Het had beter gekund
De pretenties van zichzelf progressief en sociaaldemocratisch noemende mensen hebben geenszins kunnen waarmaken wat ze beloofden.
Heeft U zich wel eens afgevraagd hoe de wereld er zonder Karl Marx zou hebben uitgezien? Zoals de islam het christendom[1] heeft aangetast is het socialisme de ziekte van de liberale westerse samenleving. De twee ergste uitwassen, het Duitse nazisme en het Russische communisme, hebben aan het zicht onttrokken hoe schadelijk het democratisch socialisme op zich voor onze samenleving is geweest.
Iedere vorm van socialisme propageert een maakbare samenleving en steeds opnieuw meent men dat een top down organisatie van politiek en samenleving het geëigende middel is om geluk voor iedereen te waarborgen en dat is niet zo.
Socialisten noemen zich graag progressief en bij implicatie noemen ze iedereen die het niet met ze eens is ouderwets en conservatief. Op zich is er niets mis met conservatief, dat immers beoogt alles te onderzoeken en het goede te behouden. Maar ouderwets betekent toch dat men daarbij een voorkeur heeft voor de verleden tijd en dat men als conservatief de toekomst voor zich uit probeert te schuiven. Dat verwijt is ten onrechte. We zullen conservatiever moeten worden of er is straks geen toekomst meer.
Omdat we van eind negentiende tot eind twintigste eeuw ondanks de twee wereldoorlogen een ongekende economische groei hebben beleefd werd progressief in de ogen van veel mensen met die vooruitgang geassocieerd en zagen de meesten niet in hoeveel beter het allemaal had kunnen zijn zonder socialisten. Het is geen toeval dat de VS, waar het socialisme nooit echt voet aan de grond heeft kunnen krijgen, het economisch en sociaal zo veel beter doet dan Europa.
De top down organisatie van het bestuur in progressieve landen betekent dat te veel besluiten worden genomen zonder voldoende feed back van de mensen die het aangaat. Het betekent ook dat te veel macht in handen komt van te weinig mensen en dat het onvermijdelijk is dat die zich zelf en hun naaste omgeving bevoordelen.
Progressieven in West Europa vergelijken zich zelf graag in gunstige zin met autocraten in Rusland of het Midden Oosten en halen daar bewijs uit voor de voortreffelijkheid van hun opvattingen. Dat is een misvatting. Ook het West Europese socialisme is een vorm van autocratie, al is die minder gewelddadig dan de Russische of de islamitische variant. Men wijst op het meer-partijen stelsel en haalt daar een argument uit om de beschuldiging van autocratie te weerleggen. Maar het partijen stelsel is een uithangbord en de overheid is de winkel. Die winkel is intussen in alle West Europese landen progressief en paternalistisch-autocratisch. De mensen krijgen onvoldoende gelegenheid om voor zich zelf te zorgen. De samenleving wordt door de overheid gezien als haar verlengstuk. Onze overheden houden zich niet bezig met zaken die noodzakelijk zijn en die zonder hun ingrijpen verkeerd zouden lopen. Die houden zich bezig met het privé leven van de burgers. Het is 1984de uitkomst is even bizar.
Met afstand de twee grootste posten op onze begroting zijn zorg en sociale uitkeringen. Beide soorten uitgaven zouden veel beter door de samenleving zelf kunnen worden georganiseerd, zoals dat ook vroeger gebeurde. Daar hadden we charitatieve organisaties voor, die uitstekend werkten. Maar sinds de overheid de zorgtaken in de hand genomen heeft reizen de kosten de pan uit zonder dat we kunnen zeggen dat het nu zoveel beter gaat dan vroeger.
Een systeem van belastingaftrek voor uitgaven aan de charitas zou zonder verdere bemoeienis van de overheid een soort Amerikaans zorgsysteem kunnen bewerkstelligen dat in de meeste opzichten beter werkt dan dat van ons en in elk geval veel goedkoper is. Burgers zouden zelf kunnen zorgen voor hun oude dag en voor de risico’s tijdens hun werkzame leven en voor de werkelijke kassian gevallen zou opnieuw de charitas kunnen dienen Dat zou ons ook minder aantrekkelijk maken voor de immigratie uit derde wereld landen. De overheid zou de vrijkomende gelden dan onder meer kunnen besteden aan verbetering van de situatie in de thuislanden van de immigranten.
- Het christendom van de middeleeuwen leek maar in weinig op de leer van Jezus van Nazareth. Het was sterk beïnvloed door de dominante cultuur van die tijd, de islam
Dit artikel verscheen eerder op het Blog van Toon Kasdorp
Over ‘progressief’ vindt u op Veren of Lood hier meer.
De ‘maakbare samenleving’ waar de socialisten altijd mee komen is per definitie een plan-economie, een plan-maatschappij een plan-gemeenschap of wat voor een plan dan ook.
Voor alles een plan, dat steevast betaald moeten worden door anderen; burgers en bedrijven, daar waar inspanning, creativiteit en opbouw plaatsvindt en resultaten worden behaald.
Het socialisme is niet sociaal, het is a-sociaal. Het zijn nietsnutten, uitbuiters en parasieten. Overal waar het de overhand krijgt, volgt misere, ellende en uiteinderlijk goelags en concentratiekampen.
Socialisme en communisme is een ziekte, een kanker die vrije samenlevingen al 150 jaar teisteren.
Het bespelen van een meute en het benoemen en eindeloos herhalen van fictieve gezamenlijke vijanden, dat is de gevolgde strategie, al vanaf het ontstaan van deze pest.