Praagse lente in Praag
Ik ben maar eens naar Praag gegaan Praag, waar de lente gevierd en herdacht wordt.
Zoals beloofd heb ik bij de grensovergangen eens goed uit mijn ogen gekeken. Vertrek van Eindhoven met het vliegtuig, en na de veiligheidscheck en het boarden heb ik geen paspoort meer hoeven laten zien. Nu leken de rest van de passagiers met hetzij Tsjech, hetzij Nederlander, dus dat leek me niet zo een bezwaar. Met de trein terug, en ook daar heb ik geen paspoort hoeven laten zien, alleen de treinkaartjes. Europa, Schengen heeft geen lekke grenzen, het heeft geheel geen grenzen.
Praag, de stad die je ‘bezocht moet hebben’. Inderdaad, het is fraai, die stad. Vol toeristen, op de beroemde Karlsbrug met de beelden kan je over de hoofden lopen, en de daar verkochte producten deden me opmerken dat de handel in toeristenrommel in ieder geval wel geglobaliseerd was. In Praag is het hele centrum én fraai (er staat niets wat niet mooi is, en eigenlijk teveel van wat dat wel is om alles nog goed te kunnen bekijken) én vreselijk toeristisch én de echte horror: vergeven van de EU-vlaggen en -reclame. Een EU-vlag, maar die zouden we toch niet krijgen? Dat had Balkenende – die toen naarstig een functie najoeg die ook al niet bestond – voor ons geregeld?
Op het mooiste plein was een (naar verhouding) groot podium opgericht, met EU-banieren aan beide zijden. Het plein zelf was grotendeels gevuld met allerlei stands van de EU-landen, die daar reclame stonden te maken, én voor het eigen land, én voor de EU. Zoals overal waar de EU verschijnt: schoonheid verdwijnt. Wij dus ook maar, niet vanwege onze eigen schoonheid, maar wegens de weerzin die – in ieder geval ik – voelde bij het zien van dit alles. De vlag van de bezetter snijdt harder door de ziel dan ik eerder dacht dat zou gebeuren.
Wat deed de EU daar? Zulke manifestaties zie je in Nederland (of ik heb geluk gehad) maar zelden. De Praagse lente confisqueren? Dat lijkt me niet logisch, want die was nu juist tegen de dictatuur gericht en niet ervóór. Eerder, afgelopen jaar in Boedapest, was de opdringerigheid me ook al opgevallen: de opening van het concertseizoen begon met een dankwoord aan de EU (!!), en het spelen van het Europese volkslied, je weet wel, dat lied dat er niet zou komen. Ook recent, in Marseille, was een waterfrontontwikkeling, vergeven van billboards met gezwollen praatjes over zichzelf van de EU, en vlaggen natuurlijk.
Het is weer mei, daarvoor danken wij de partij.
Maar waarom dit vertoon juist in die landen, op die plaatsen? Ik heb er over nagedacht, en mij lijkt het -het betreft hier netto-ontvangers- dat de EU politieke steun zoekt in de landen die krijgen, om de landen die betalen zo politiek klem te zetten. Over de EU (de onvolprezen president Vaclav Klauss daargelaten) zal ongetwijfeld positiever gedacht worden in de landen waar het gelag wordt aangericht dan ‘hier’, waar het gelag wordt betaald. Over het kweken van animositeit tussen volkeren gesproken.
Ander opvallende bemerking: In Praag heb ik, afgezien van toeristen uit het Verre Oosten (hoe staat het eigenlijk met Japan?) en een enkele supermarkthouder, geen mensen gezien die me geen ‘etnische Tsjech’ leken, iets wat me in Hongarije (maar daar betrof het Hongaren uiteraard) ook al opviel. Dat dit bijdroeg aan een relaxte sfeer in Praag, ik zou het niet willen constateren, maar moet dat helaas wel. Geen luid geschreeuw, geen opdringerigheid, niets van dat alles waaraan we ‘hier’ inmiddels zo gewoon zijn. Wel een keuken die wat mij betreft alle keukengeheimen gewoon geheim mag houden. En voor ik het vergeet: onder etnische Tsjechen (en Hongaren) reken ik ook zigeuners en joden, iets wat men me – wist men da t- me ongetwijfeld kwalijk zou nemen daar.
Als gezegd, met de trein terug naar Nederland. Een eerste stop maakten we in Plzen, Pilsen, waar de huizen ook al zo mooi zijn, en het bier (ik houd daar eigenlijk niet van) ongelooflijk lekker, tenminste: dat ene glas Urquell dat ik er dronk. Je bent in de geboorteplaats van het pils, of niet immers.
Doorgereist naar Nùrnberg. Dat is echt een prachtige stad, een stad met een verleden dat nog niet tot de Efteling geconserveerd is. Met al meer dan 1000 jaar ook een heftig verleden. De herinnering aan de meest recente geschiedenis is uiteraard die aan het Tribunaal van Nürnberg. De tentoonstelling daarover en het bezoek aan de rechtszaal, Zaal 600, waarin dit alles, het proces toen, plaatsgreep was zeer indrukwekkend. Im Zinne der Anklage nicht schuldig!
Nürnberg is, net als Dresden. platgebombardeerd. Je kan alleen maar vervuld van ontzag kijken, naar wat de Duitsers er weer van hebben gemaakt. Zo kapot, en dan zo heel, zo schoon, zo mooi en zo gezellig, of misschien is gemütlich een beter woord. Geen EU-vlaggen, maar ach, juist in Nürnberg heeft men ervaren wat er gebeurt als je de verkeerde vlaggen laat wapperen, dus men zal wel uitkijken. Nürnberg was immers niet voor niets gebombardeerd, maar om Hitler c.s. op de knieën te dwingen (en omdat de geallieerden natuurlijk -net als iedere oorlogvoerende- ook gewoon oorlogsmisdaden pleegden en plegen), en om zijn gedroomde verbintenis met deze hoofdstad van het Heilige Roomse Rijk te vernietigen.
Wat een krachtig land, want een krachtige samenleving, de Duitse, Wat een beschaafd land ook, echt veeleer Beethoven en Heine, dan Hitler en Hess. Geen wonder dat de usurpators van de EU die samenleving als eerste kapot zullen willen maken, want als Duitsland eenmaal kapot is, dan zie ik niet wat ‘ons’ nog zou kunnen redden van de ondergang.
En inderdaad, ik ben degene die altijd pleit voor het afschaffen van de staat, en het in vrijheid al dan niet aangaan van verbanden. Maar als er dan toch een staat moet zijn, dan graag zo één als de Duitse, die – loop je in Duitsland rond – toch het bestaan van een samenleving die heel wat minder groezelige indruk maakt dan de onze, in ieder geval (nog) niet verhindert.
Juist in Duitsland, waar het 70 jaar geleden zo gruwelijk mis ging, realiseer je je misschien meer dan in Nederland, waar het de macht grijpen door gevaarlijke gekken toe kan leiden. Dat we het niet zien bij de EU is volgens mij eerder omdat de EU-usurpators er niet zo bij stampen, maar gevaarlijk gek en machtswellustig zijn ze net zo zeer. Het zal de landen en samenlevingen in Europa nog lelijk opbreken, als we hen blijven gedogen en niet zien voor wat ze zijn, en wat ze doen.
Over de volwassen discussies in Duitsland over politiek en de Euro en de reikwijdte van de erover te nemen beslissingen, heb ik het dan nog niet eens. De artikelen daarover in de Nederlandse kranten zouden daar niet eens op de dag van verschijnen als vulling voor de kattenbak gebruikt mogen worden.
En een paspoort? Nee, dat heb ik -afgezien van bij de incheck en in de hotels, nergens hoeven laten zien. Heim ins Reich, ik heb me wel eens gemakkelijker gevoeld.
Dit artikel verscheen eerder op 21 mei 2011 op Artikel7.nu