Raoul du Pré had in de Volkskrant van 29/6/12 gelijk toen hij opmerkte dat het er niet toe doet of je pedofilie een geaardheid of een ziekte noemt, je kunt het niet laten verdwijnen door het anders te typeren.

Wat hij niet doet en al die andere kranten ook niet doen, is hardop nadenken over betere maatregelen dan we nu hebben om onze kinderen te beschermen tegen pedofielen.

Als het een onbedwingbare lust zou zijn – niet alle lusten zijn onbedwingbaar – of in elk geval in een statistisch significant aantal gevallen onbedwingbaar zou zijn en het strafrecht helpt niet, dan zou de wet die de behandeling van psychiatrische patiënten regelt misschien aanknopingspunten kunnen bieden. Dat was vroeger de Krankzinnigenwet van 1884 en nu is dat de Wet Bijzondere Opnemingen in Psychiatrische Ziekenhuizen van 1994(BOPZ).

Die wet bevat een regeling tot een gedwongen behandeling, via een voorwaardelijke rechterlijke machtiging (VRM). De VRM kan door familie, de wettelijk vertegenwoordiger of door de patiënt zelf worden aangevraagd. Een verklaring en een behandelplan van een psychiater zijn noodzakelijk.

Als zich een noodsituatie voordoet, kan men een inbewaringstelling (IBS) aanvragen. Dit is een gedwongen spoedopname wanneer iemand een gevaar is voor zichzelf of zijn omgeving. Voor de aanvraag is een verklaring nodig van een algemeen arts, bijvoorbeeld de eigen huisarts, of van een psychiater. De aanvraag moet door de burgemeester worden getekend. Alleen ‘een sterk vermoeden’ is nodig dat het gevaar wordt veroorzaakt door de psychische stoornis. Bij de VRM moet al zijn vastgesteld dat er een verband is tussen de psychische stoornis en het dreigende gevaar.

In de Wet op de Geneeskundige Behandelingsovereenkomst (WGBO) is geregeld dat een arts zijn patiënt gedwongen mag behandelen als dat nodig is, maar de Wet BOPZ geldt als lex specialis[1] en gaat dus voor als het om psychiatrische patiënten handelt.

In het Nederlands Tijdschrift voor Geneeskunde 2006[2] staat een overzichtelijk artikel van H.J.C van Marle over het functioneren van deze wetten en zijn conclusie is dat dit functioneren te wensen overlaat. Het zou dus geen zin hebben de bescherming van kinderen tegen pedofielen, al dan niet via een aanpassing van deze wetten, onder de krankzinnigenzorg te brengen. In hoofdzaak, als ik het goed begrijp, omdat deze wetten – terecht natuurlijk – ook een aantal bepalingen bevatten, die burgers moeten beschermen tegen ondoordacht ingrijpen van overheden en familieleden.

Sinds kort weten we, vooral dankzij Dick Swaab, dat pedofilie een ziekte of afwijking is die in de hersenen via een scan is waar te nemen, dus de bepalingen die een patiënt beschermen tegen een verkeerde diagnose of ondoordacht ingrijpen hebben we niet meer nodig. We kunnen een aparte pedofielenwet maken, waarbij met een hersenscan moet worden vastgesteld of we met zo’n patiënt te maken hebben of niet. Die patiënt mag daarbij een second opinion vragen of hij kan in hoger beroep gaan tegen de uitspraak waarbij zo’n scan bevolen wordt, maar we houden ons uiteindelijk bij dit soort gevallen aan de wetenschap.

Op basis van een dergelijk wet moet het mogelijk zijn pedofielen uit de samenleving te weren. Als castratie of een andere medische ingreep een alternatief zou bieden moet het pedofielen mogelijk worden gemaakt voor de alternatieve behandeling te kiezen. Langs deze weg lijkt het mij mogelijk te zijn de kinderen op een effectieve wijze te beschermen, maar media zouden een discussie hierover horen te entameren.

---

1. Een lex specialis wil zeggen dat de wet een bijzonder geval regelt van iets dat een andere wet meer in het algemeen behandelt. De lex specialis ‘derogeert’ dan aan de lex generalis, dat wil zeggen dat voor zover de twee wetten tegenstrijdig zijn de lex specialis wordt toegepast en de lex generalis buiten toepassing blijft.
2. 150:286-8

---

Dit artikel over Pedofilie verscheen eerder op het Blog van Toon Kasdorp.

Meer van Toon Kasdorp vindt u hier.