Paul van Liempt met Arthur van Amerongen – Grote foute Jongens
“Het NRC is een Wehkampgids met Bas Heijne, geboren als een oud omaatje in het lichaam van Billie Turf”. Een interview over foute jongens.
Columnist Arthur van Amerongen schreef samen met Telegraafcollega, Rob Hoogland een boek voor 50.000 duizend boze blanke linkse mannen die allemaal werken. De aanleiding was een chatwisseling op Facebook die werd uitgewerkt en geredigeerd tot een bundel. Over het spanningsveld tussen de “correcten” en de “niet-correcten”, over gekken in de journalistiek en verder het NRC als een Wehkampgids met Bas Heijne geboren als een oud omaatje in het lichaam van Billie Turf en John Jansen van Gaalen, de oud linkse azijnpisser.
Arthur van Amerongen was links. Is links, maar op een manier die we niet meer herkennen: als een verstandige Nederlander die politiek links is, maar niet blind voor wat er rondom hem gebeurt. Is @DonArturito echt links? Dat hangt van je definitie af. Links in de zin van rebels, hoe slecht dat ook functioneert als definitie. Een weerspannige anarchist met bindingsangst omschrijft het ook wel aardig – waarmee je bijna terug bent bij de titel van het boek waarover men het nu al weer schuimbekkend praat in femifoutieve kringen: het Grote Stoute Foute Jongensboek.
Wie Brussel: Eurabia (recensie) gelezen heeft weet echter dat Arthur van Amerongen eerst en vooral probeert zichzelf te blijven. Omdat hij het heeft opgegeven de wereld te veranderen, zo hij dat ooit al als doel had. Daarmee val je eigenlijk al direct buiten alle definities van modern links zijn – de tragische held is immers altijd rechts?
Gepubliceerd op 5 maart 2017.
Steun Café Weltschmerz. Onze gesprekken zijn vertegenwoordigd in de collectie van het Instituut voor Beeld en Geluid. Ze zijn relevant en blijven geldig voor de toekomst. Help deze toekomst met een donatie: NL23 TRIO 0390 4379 13
Helaas heb ik geen tijd genoeg, alle interview’s te beluisteren.
Maar “Café Weltschmerz” is heel belangrijk – juist vanwege die goede interview’s.
Hopelijk groeit het uit tot een veelbekeken, onafhankelijk, alternatief medium. Dat hebben
we broodnodig, voor het realistische, heldere, kritische geluid.
Ik steun “Cafe Weltschmerz”.