Brussel:Eurabia is een boek waarover ik al zoveel had gehoord, dat het hoog stond op mijn lijstje van boeken die ik lezen wilde. Auteur Arthur van Amerongen (columnist Don Arturito van De Volkskrant) schreef er een tweede deel bij, dat recent tezamen met het eerste deel uitkwam. Voor mij daarom een gouden kans om vorige week een recensie-exemplaar te bietsen.

De inleiding hierboven moet U maar zien als mijn ode aan de stijl van het boek. Toen het binnenkwam wist ik eigenlijk niet goed wat ik er van verwachten moest. Soms vraag ik me af of Arthur zelf beseft welk een cultstatus Brussel:Eurabia door de jaren heen gekregen heeft. Er wordt door veel mensen aan gerefereerd, maar al lezende realiseerde ik me dat eigenlijk maar weinig mensen het ook echt gelezen hebben. Ik ben blij dat ik niet meer bij die mensen behoor.

Dat eerste deel is een heerlijk boek, maar niet wat de media en de mythische status er door de jaren heen van gemaakt hebben. Ongeveer op een kwart begon ik me te realiseren dat de achteloze stijl nog het meest weghad van de bekendste boeken van Henry Miller. Maar waar Miller vooral bekend is vanwege zijn voortdurende rondneuken in het Parijs van het Interbellum, is Don Arturito vooral bezig elke keer weer zijn shot te regelen. Waar dan ook. De drugsroes alsook de alcoholische beneveling, maar niet seks of de islam, is wat het leitmotiv van Brussel:Eurabië is.

Als U dat idee vasthoudt, en daar delen van een schelmenroman en de autobiografie van een junk doorheen mengt, hebt U een aardig idee van wat U verwachten kunt. Voor de eerste driekwart van het boek, tenminste. Don Arturito spaart zichzelf niet, en dat is functioneel. Gaandeweg merkt u ook dat de oorspronkelijke opzet van Brussel:Eurabië eerder literair was dan een pamflet tegen de infiltratie van België door de islam. Mijn indruk is dat Don Arturito een literair product in gedachten had dat wel degelijk een moderne Kreeftskeerkring had moeten worden. Helaas voor hem kwam de realiteit er tussen, en verwierf hij een cultstatus van een ander type.

In het laatste kwart van het boek verandert namelijk de toon. De auteur voelt zich minder vrij en blij in zijn zelfgekozen retraite. En de schuld daarvan is de islam. Die kende Arthur van Amerongen al wel heel goed, maar hij keek dit geloof in Molenbeek van een zijde in het gelaat die hem weinig beviel. De laatste hoofdstukken zijn een beschrijving van een rondgang door islamitisch Brussel waarover plotseling een grauwsluier is komen te hangen. Overal blijkt uiteindelijk dat beeld te worden herbevestigd: in de oude volkswijken van Brussel broeit het, en wie geen moslim is wordt nauwelijks nog geduld. Dat Arthur zowel vloeiend Arabisch spreekt als een waarachtige belangstelling heeft voor het godsdienstige element van de islam behoedde hem voor onplezierige confrontaties, maar de gedachte aan een glinsterend geloof bleef in het vervolg weg. De islam in zijn meest pure vorm is geen prettige verschijning.

Hiermee eindigde deel 1, en ik moet zeggen dat ik vooral teleurgesteld was. Niets onverwachts, weinig onbekends. Een leuk boek van iemand die beter dan gemiddeld in staat blijkt de islam te doorgronden en daarover vlot schrijvend bericht.

Maar het waren dan ook vooral de suggesties die tussen de regels door te lezen waren die in België grote onrust veroorzaakten. In België is men gevoeliger voor dergelijke nuances dan in Nederland. Dat is een cultureel gegeven dat je ook bemerkt bij Wim van Rooy. Want wat Arthur van Amerongen beschreef, deed het oude beeld van de Belgische hoofdstad haar glans verliezen. En dat werd in België niet voetstoots geaccepteerd.

Van Brussel:Eurabië1 werden 6000 exemplaren verkocht, wat voor dit type boek extreem veel is. Arthur verhuisde naar Paraguay en werd Don Arturito. Hij had even genoeg van België, Nederland en de islam, met alles dat daarbij kijken kwam.

Deel 2 is veel rauwer. Het is werkelijk een vervolg op deel 1, en gaat verder waar het verhaal in deel 1 stokte. Stokte, niet stopte, want de roze bril is voorgoed verdwenen en dat zult u weten ook. Het toont in grote vaart hoeveel er in 8 jaar ongemerkt veranderd is in onze attitude tegenover de islam. Gebleven zijn de boze en wegkijkende reacties van de politiek-correcte Belgische elite, die verontwaardigd is dat haar roze wolk wordt weggeblazen. Gebleven zijn de moslims in de oude Brusselse volkswijken, en ook hun attitude is niet veranderd. Maar ze zijn allen geëvolueerd. Ook wijzelf, die ons beschouwen als altijd al kritisch op de islam. En dat maakt dat ook het lezen van deel 2 een beklemmende ervaring is, vergelijkbaar met de laatste hoofdstukken van deel 1. Maar wel is het allemaal veel, veel harder.

Het contrapunt is de beschrijving door Arthurs metgezel van die paar dagen terug in Brussel. Teun Voeten – die de epiloog schrijft – is een man die losgekomen is van de rozige bril der multiculti-gedachte, maar minder scherp en onbarmhartig kijkt. Het is zijn aarzeling in het aangezicht van het onmiskenbare, dat in Brussel:Eurabië2 een wellicht onbedoelde extra nadruk geeft aan de noodzaak om in Brussel zonder aanzien van personen grote schoonmaak te houden. De recente aanslagen in Parijs zijn daarvoor slechts een argument ten overvloede.

———————————————————————————————–

Zowel qua leesplezier als qua informatie die de sfeertekening geeft een absolute aanrader.

———————————————————————————————–

Voor slechts 4,99(!) euro HIER te downloaden. Inclusief volledige herziene versie van Brussel:Eurabia1

Waarschuwingen:
Het is alleen verkrijgbaar als e-boek.
Deze herziene versie van het eerste deel is kennelijk ontleend aan het oorspronkelijke manuscript, aangezien het barst van de typo’s en foutjes die een professioneel redacteur niet had laten zitten. In deel 2 is dat trouwens maar weinig beter.