Staat de ChristenUnie een interne opstand te wachten naar aanleiding van het regeerakkoord? En hoe diep zit dat schisma eigenlijk?

Als het aan Antonie Fountain ligt, komt er een opstand van activistische CU-leden tegen het voorgenomen kabinetsbeleid. “Met dit regeerakkoord haalt de ChristenUnie de naam van Jezus door het slijk”, vat EO Visie de toestand bondig samen.

Dinsdag verscheen deel 1 van dit tweeluik (ik was helemaal niet van plan om een serie te schrijven, maar sinds vandaag sluit ik niets meer uit). Daarin legde ik uit dat niet principieel tegen een kinderpardon ben, maar dat de bezwaren ertegen eenvoudig te groot zijn.

Vandaag verras ik lezers dezes misschien met de stelling dat ik me eigenlijk wel kan vinden in het relaas van Fountain. Probleem is alleen dat het Nederland waarin hij zijn zin wil krijgen, niet bestaat. Dat probleem — dat gisteren in een ander verband al langskwam — heet soevereiniteit.

Voor een kabinetsbeleid waarmee Fountain kan leven (én zijn Heer Jezus én Bonhoeffer als die vandaag nog onder ons zou zijn) is geen ruimte binnen deze EU, waarvan ons land en haar merendeels eurofiele bestuurders (namens VVD, D66, CDA, …) deel uitmaken. De EU is dan ook een teken van de eindtijd — een interessant thema voor een volgend blog. Fountainisme kan, is sympathiek en is minstens neutraal te billijken via hetzij een Nexit, of een aanpassing van de huidige EU of structureel Nederlands verzet tegen “Brussel”. Op z’n Orbáns, maar dan anders. En dan ook nog met spoed. Wanneer dát lukt, zal ik Fountain steunen of ten minste het voordeel van de twijfel geven.

Bergrede-dissidenten in de ChristenUnie
Als Fountain c.s. succes hebben, schiet er een EVP 2.0 uit de grond (maar dan binnen de partij, vooralsnog). Deze beweging voor “Bergredepolitiek” kan sneller vleugels krijgen men denkt. Pikant detail: Sander Terphuis, pain in the ass van regeringspartij PvdA onder Rutte-II, is inmiddels CU-lid geworden.

Toch lijkt het acute gevaar niet groot, omdat de ChristenUnie haar leden voor een fait accompli stelt. In de trant van: ‘Dit is het regeerakkoord, en daar moet u het mee doen. Het snijdt ons door de ziel en u zelfs door de geest. Jammer, maar helaas. Als we afgehaakt waren, hadden we helemaal niks. En wij zijn géén getuigenispartij.’ Ook zitten de dissidenten annex loyalisten niet ín de fractie — zoals in de tijd van Van Agt-Wiegel en onder Rutte-I binnen het CDA — maar daarbuiten, in de achterban. Overigens blijven de geruchten rond Joël Voordewind als het beruchte “76e kamerlid” aanhouden. Maar dat spreekwoordelijke 76e lid zou ook een D66’er kunnen zijn. Of Pieter Omtzigt van het CDA.

Wel of geen getuigenispartij, Fountain beweert, niet ten onrechte, dat er principes bestaan waarbij domweg geen vergelijk met andersdenkenden mogelijk is. Daar heeft hij gelijk in. Partijleider Segers zelf heeft gezegd dat compromissen over principes niet mogelijk zijn. Dat zit zo: een principe voor

• voor Fountain is een humane migratieparagraaf (inclusief verruimd kinderpardon)
• voor Segers is het conflict met D66 over medische ethiek (“voltooid leven”)
• voor ondergetekende is het andermaal weggeven van soevereiniteit aan Brussel (het Europese OM onder andere)

Zoals we dinsdag in deel 1 zagen, gaat een verruimd kinderpardon over een relatief beperkt aantal kinderen en hun ouders, die geen aantoonbaar gevaar vormen voor de openbare veiligheid en leefbaarheid en de stabiliteit van Nederland. Lees het stuk vooral terug om te begrijpen waarom zo’n kinderpardon toch geen goed idee is.

Denk niet dat ik er niet mee worstel. Een kinderpardon, niets liever dan dat. In een voluit gastvrij, sociaal en humaan Nederland dat de moed heeft

• Europese richtlijnen resoluut naast zich neer te leggen en delen van EU-verdragen, -procedures enz. op te schorten;
• alles wat geen echte vluchteling is, daadwerkelijk uit te zetten;
• criminele asielzoekers harder aan te pakken;
• tot zero tolerance voor salafisten en ex-jihadisten (spijt is meestal taqiyya);
• niet te talmen met vastzetten en uitzetten van illegalen;
• fors extra te investeren in politie en een justitie-apparaat dat functioneert – en dán Schaffen Wir Das, jawohl;
• zelfstandig, nationaal migratiebeleid te voeren, met intensieve grensbewaking (wat menige (dure) uitzetting later voorkomt);
• te stoppen met het veel te vrijblijvende integratiebeleid, ook voor ‘oudkomers’;
• specifieke aandacht te geven aan ex-moslims en christenen onder de asielzoekers, en islamkritiek niet te frustreren —

in dát Nederland is voor een kinderpardon alle ruimte. Forza Antonie! De vijand zit in Brussel, achter een tankgracht.