In het NOS Radio1 Journaal werd er vanmorgen opnieuw een nummer van gemaakt. Tientallen, zo niet honderden Nederlanders die al jaren met hun partner of familie in het Verenigd Koninkrijk wonen, zijn in blinde paniek. Ze moeten weg wanneer de Brexit een feit is. Gedeporteerd. Endlöst van het eiland dat voortaan in splendid isolation verder gaat.

D66-europarlementariër Sophie in het ’t Veld is een meldpunt voor dit soort gedupeerden begonnen, en haar initiatief kreeg, tijdens de vrijdagse ochtendspits dus, van Team Gelauff bij monde van Amber Brantsen opnieuw een eervolle vermelding.

Ik sta niet onsympathiek tegenover dit meldpunt. Alleen is de ALDE-heks niet de meest handige persoon om hierover te scepter te zwaaien, to put it mildly. Hieronder maak ik duidelijk waarom.

Een kerndoel van een exit — in dit geval de Brexit — is dat een natie — in dit geval Theresastan — geheel zelf bepaalt wie er binnenkomt, voordat men in alle vrijheid zijn ding doet en aan de  nationale of regionale (sociale) voorzieningen plukt. Een achterliggende gedachte van de meeste voorstemmers zal zijn geweest: laten we toch vooral de ongebreidelde immigratie van pseudo-vluchtelingen, asielzoekers uit islamitische landen en Afrika en werkers uit de armere EU-landen (Roemenen, Bulgaren, maar ook Polen) drastisch beperken.

We hoeven er niet uit over uit te weiden dat aan een onverkort opdreunen van het EU-mantra “vrij verkeer van personen” meer nadelen dan voordelen lijken te kleven, met name voor de lidstaten in Noordwest-Europa, maar ook voor Italië, waarvan de zuidgrens immers akelig dicht bij failed state Libië ligt. Immigatie op zichzelf is nog niets eens de grootste zorg. Op papier immers kan iemand de EU binnenkomen, asiel aanvragen en vervolgens worden afgewezen. Hét probleem is het principe van buiten is buiten, en binnen is binnen. Vanwege de diepgewortelde angst om de rechtsstaat overboord te gooien, blijven juridische beperkingen de grootste handicap. Er is geen haar op het hoofd van de zittende politiek-correcte bestuurderen die denkt aan noodwetten die met onmiddellijke ingang van kracht worden.

Kijken we naar Nederland, dan heeft de burgemeester wel speelruimte als het gaat om de openbare veiligheid en leefbaarheid (denk aan Weert, met nota bene een D66-burgemeester). Maar wat een enkele doortastende stadseindbaas doet, is ook maar pappen en nathouden, en bovendien vrij willekeurig; een andere burgemeester schrikt in vergelijkbare omstandigheden terug voor wat zijn collega in een buurgemeente doet. Er bestaat geen nationaal of Europees pakket van maatregelen dat voldoende effectief, consistent, structureel (langdurig), rigide en afschrikwekkend is: opsluiten van opgepakte illegalen en uitgeprocedeerden; gedwongen uitzetting én gedwongen terugneming door het land van herkomst. Plat gezegd: wij dumpen u aan de grens, zo bent u bijna weer thuis, dus u zoekt het verder maar uit. In plaats daarvan moet met een land als Marokko worden “onderhandeld” (sic) over het terugnemen van kansloze parasieten, die, God betere het, vanuit hun veilige vaderland naar schiettent Libië reizen, en oversteken naar Italië, om uiteindelijk in Groningen te lopen zieken en zakkenrollen. Afschrikwekkend zou ook zijn het consequent weigeren en terugsturen van zgn. dobbernegers door Frontex op open zee — wat dus, afgezien van de kosten en moeite van tijdelijke opvang, niet nodig zou zijn mits het uitzettingsbeleid een soepele en geoliede machine zou zijn, die niet werd gehinderd door weigerende herkomstlanden en imperfect, onpraktisch en inert internationaal recht, dat is geschreven in andere tijden.

Zoals Pat Condell afgelopen maandag kernachtig opmerkte (Twitter, @patcondell):

The most pressing problem is not immigrants, but immigrants who won’t integrate and criminal scum we can’t deport.

In lijn hiermee moet het Verenigd Koninkrijk zelf kunnen bepalen wat het doet met immigranten of ingezetenen met een niet-Brits paspoort. Dat laat onverlet dat het zonde is dat evident non scum, mensen die iets bijdragen aan de samenleving en ingezetenen met een Westerse afkomst of achtergrond massaal de sjaak zijn. Dat is niet in de geest van Pat Condell, die inhoudelijk meestal honderd procent gelijk heeft en profetisch spreekt.

Daarom is het heel goed dat er actie wordt gevoerd voor oprecht zielige gevallen, die je niet toewenst dat zij collateral damage van de Brexit worden. Voor alle duidelijkheid, het gaat hier in zeer veel gevallen om Nederlanders aan de overkant van de Noordzee, doordat beide culturen sterk verwant zijn en een taalbarrière nauwelijks bestaat.

Nu zie je dat mensen die daar al tientallen jaren wonen, een gezin hebben of een bedrijfje, een brief krijgen waarin staat dat ze geen verblijfsrecht hebben.

Maar daarom zou het evenzeer wenselijk zijn als er geen Verhofstadt-groupie in ’t speelveld stond. Eerder iemand die is doorkneed in diplomatie en tegelijkertijd geen been ziet in onbrusselse vormen van discriminatie — ik noem het beestje maar bij de naam — en kaas heeft gegeten van de praktische problemen van hardwerkende mensen die met hun poten in de  modder staan. Bij voorkeur iemand die een tijdje als horecaportier heeft gewerkt, of in dat vak alsnog een zomerstage zal doen. Een fatsoenlijke neorealist die het sentiment achter de Brexit respecteert (“It’s Not the Economy, Stupid”) en het discours van Pat Condell begrijpt en accepteert.

Niet Sophie. Dit zou weleens verkeerd kunnen aflopen, ook voor de categorie gedupeerden die zij én ik zien, en die opiniemakers als Condell geenszins op de korrel hebben.