De onderhandelingen tussen de Britse premier Cameron en de EU lijken vast te lopen.

De onderhandelingen tussen UK en EU zitten dusdanig vast, dat het onwaarschijnlijk lijkt om ze voor deEU-top van 18-19 februari succesvol af te ronden. Dat betekent dat premier Cameron niet in staat zal zijn om nog voor de zomer (in juni) een referendum over de voorstellen uit te schrijven. Dat is niet allen een streep door de rekening, maar het betekent ook dat er feitelijk een lange campagne zal worden gevoerd, omdat alle betrokken partijen hun stellingen al lijken te hebben betrokken.

Even leek het er op dat er al overeenstemming was over een noodmaatregel, die het UK zou mogen nemen door de hoeveelheden Oost-Europese migranten die een te groot beroep doen op sociale voorzieningen. Brussel kon daarmee wel leven, na eerst te hebben aangegeven dat het onoverkomelijke bezwaren had tegen een eenzijdige vier jaar durende stop op die uitkeringen. Teveel precedentwerking, vanzelfsprekend. Alle mogelijke precedentwerkingen belemmeren deze onderhandelingen in hoge mate, want de EU weigert over haar ‘principes’ te onderhandelen. Daarmee kun je rustig constateren dat slechts lapwerk en incidentele maatregelen bespreekbaar zijn. Dit soort casuïstiek zal er voor zorgen dat aan de wensen van het UK slechts optisch tegemoet zal worden gekomen – zo dat al gebeurt. Maar op langere termijn zou het UK dan toch ooit wel weer eens door de gehaktmolen gaan, zo lijkt men in Brussel te redeneren.

Pijnlijk genoeg is dat een realistisch standpunt. de huidige Labourleider Jeremy Corbyn is een Euro-sceptic, maar daarmee ook een uitzondering in de toprangen van zijn partij. En hoe lang het ook duren kan, realistisch gezien komt er ooit een dag dat Labour weer aan de regering komen zal. Per saldo is dat waarschijnlijker dan dat UKIP voor die tijd winnen zou.