Oplosbaar?
In een gesprek, een tijd geleden, definieerde iemand een probleem als iets dat onoplosbaar is. Iemand anders vond het juist pas een probleem als iets wel oplosbaar is, want anders negeer je het en is het geen probleem.
Die definities lijken mij allebei fout, alleen al taalkundig.
Als ‘onoplosbaar probleem’ een zinnige uitdrukking is en daar leek iedereen het na de discussie over eens te zijn, dan moeten er twee mogelijkheden zijn, wel of niet oplossen. Dan kan een definitie waardoor één van die twee wordt uitgesloten dus niet kloppen. Een probleem is eerder iets wat de spreker graag opgelost zag, maar waarvan hij nog niet weet of het opgelost kan worden of niet. Het is een van die begrippen die je in een historische context gebruikt, d.w.z. niet in je studeerkamer, maar in de praktijk. In de praktijk is er een toekomst die je niet kent en waarin nog van alles gebeuren kan. In je studeerkamer kun je doen alsof de wereld tijdloos is, maar dat is die natuurlijk niet.
Ik moest daaraan denken, toen ik een tijdje later in de krant over het Kamerdebat las, waarin de uitzending van politieopleiders naar Afghanistan aan de orde was. Wie zich op de hoogte stelde van de gang van zaken in Afghanistan en de aanwezigheid van NATO-troepen in dat land bezag, kon de zaak moeilijk anders inschatten dan dat die uitzending weinig positiefs uit ging halen en dat de kosten en risico’s ervan relatief hoog zouden zijn. Maar daar stond tegenover dat het bondgenootschap er al zat en om de uitzending vroeg. We waren het er aan de andere kant met de bondgenoten over eens dat het weinig uit ging halen en dat we er op afzienbare termijn weer weg zouden moeten.
Als Nederland met de bondgenoten geen rekening had gehouden, had het afbreuk aan de saamhorigheid gedaan. Het feit dat we in het verleden meer gedaan hebben dan sommige anderen doet daar niet aan af. Het staat wel vast dat we de NATO nog hard nodig kunnen hebben tegen de tijd dat de goedkope energie opraakt en de welvaart terug gaat lopen. Daarin schuilt een flink stuk eigenbelang.
We weten nu nog niet hoe de exit-strategie van de Amerikanen gaat werken. De kans dat de Taliban de macht overneemt als de NATO weg is lijkt me nogal groot, maar we helpen onze partners en de Afghanen niet door om die reden nu onze politieopleiders thuis te houden.
Zo ongeveer, in kringetjes, moet Jolande Sap er over gedacht hebben en dat ze besloot om de regering te steunen siert haar wel, vind ik.
Wie naar het Vietnam van vandaag kijkt, waar ooit een soortgelijke situatie heeft bestaan als nu in Afghanistan ziet er een soort samenleving die veel meer lijkt op die van de vrije landen in Zuidoost-Azië dan op het China of Rusland uit de tijd van de Vietnamoorlog. Heel anders in elk geval dan Noord-Korea. Met die ontwikkeling heeft de langdurige aanwezigheid in Vietnam van de Amerikanen tijdens de oorlog van alles te maken.
Het is denkbaar dat er ook in Afghanistan en Irak een vorm van voorbeeldwerking heeft plaats gevonden waar men later iets aan gehad zal blijken te hebben, al heeft de aanwezigheid van westerse troepen niet kunnen voorkomen dat het moorden in die landen eerder toe- dan afgenomen is. Als je moet aarzelen in geval van Irak en Afghanistan dan is dat omdat het hier moslimlanden betreft.
‘No problem!’ Betekent niet dat je er al uit bent, maar het is meer een uiting van optimisme dat je de problemen wel aan kunt, al zie je nu nog niet hoe. Dat is een Amerikaanse uitdrukking en een Amerikaans sentiment en het heeft te maken met een toekomst waarvan je vertrouwt dat je hem wel aankunt in plaats van een nostalgie naar een verleden waarin alles beter was.
Dit artikel over Oplosbaar zijn verscheen eerder op het Blog van Toon Kasdorp.
Meer van Toon Kasdorp vindt u hier.