Oostenrijk & de EU – geen exit maar finito
Met de aankondiging van de Oostenrijkse presidentskandidaat om zich als president in te zullen zetten voor een referendum over het lidmaatschap van de EU, zit er een nieuwe lont in het Brusselse kruitvat. Een referendum in Oostenrijk over het lidmaatschap der EU betekent haar einde, ingewikkelder is het niet.
De aankondiging van Hofer is meer dan een verkiezingsstunt. Na de afgang eerder dit jaar lijkt hij de grote favoriet te zijn voor het Oostenrijkse presidentschap. Natuurlijk, peilingen hebben afgelopen jaren wel vaker mis gezeten, soms zelfs zeer aanzienlijk. Maar tot nog toe blijken alle fouten te zijn gemaakt met het peilen van de rechtse stem, zodat FPÖ-kandidaat Hofer zich daarover niet al te veel zorgen zal maken. Toch is zijn voorsprong in de peilingen minimaal. Technisch is het ambt van president in Oostenrijk vooral ceremonieel. Maar een president die nadrukkelijk de noodzaak van een referendum blijft benadrukken legt gewicht in de schaal. Zeker als het belangrijkste argument de onwil van Brussel is om de besprekingen met Turkije te beëindigen.
Toch is dit allemaal niet het hele verhaal waarom deze aankondiging, een week voor de verkiezingen op 4 december, van zo’n groot belang is. Met zijn aankondiging nu maakt Hofer van deze verkiezing tegelijk óók een strijd om de democratische inspraak van de bevolking. Zelf zegt hij niet speciaal tegen de EU te zijn, maar dat zij naar zijn idee veel te ver doorgeschoten is op het pad van federalisering, en dat nodig bevoegdheden dienen te worden teruggehaald. Maar hij wil de vraag of de bevolking dit wil aan het electoraat zèlf voorleggen.
Dit is precies waar de Eurocraten steeds zo bang voor zijn geweest, en waarmee ze bijzonder slechte ervaringen hadden bij het doordrukken van de ‘Europese grondwet’. Hofers tegenkandidaat Van der Bellen moet nu kiezen: als hij zich hiertegen uitspreekt vergooit hij hoogstwaarschijnlijk zijn kansen op het presidentschap, maar het idee omarmen geeft op termijn een grotere kans dat een dergelijk referendum inderdaad zal worden gehouden – iets wat de rest van de Oostenrijkse politieke partijen eigenlijk niet wil. Ook als hij schipperend het idee weet af te houden, is zonder onvoorwaardelijke afwijzing het zaadje gezaaid.
Dat garandeert dat de Oostenrijkse politiek de komende jaren van tijd tot tijd zal moeten reageren op oproepen het volk te laten spreken bij elke zoveelste opschaling door de Eurocratische bende in Brussel. Gezien het tempo dat men er daar probeert in te zetten met verdergaande integratie die niemand eigenlijk wil, een Europees OM en een Europese FBI, zal dat bijna dagelijkse kost worden. Zoiets kun je niet eeuwig blijven negeren.
Op diezelfde wijze zou een afwijzing van wat de EU koppig blijft proberen door te drukken de doodsteek zijn voor de geprojecteerde unie. Het is goed denkbaar dat het gehele weefsel in Brussel steeds verder los zal laten. Zelfs de Franse presidentskandidaat Fillon liet zich gisteren al in dergelijke bewoordingen uit.
Ik (78) hoop dat ik het nog mag meemaken dat we bevrijd worden van de EU bezetting mijn vlag gaat dan uit!
Ik vrees dat, zelfs als Oostenrijk uit de EU zou stappen, het nóg niet afgelopen is met dat federalistische monster. Die Eurofielen gaan vermoedelijk door tot het einde, totdat ze heel Europa kapot gemaakt hebben, daar reken ik op.
Persoonlijk vestig ik mijn hoop meer op Frankrijk. Als dat land er uit stapt, is het vermoedelijk echt over en uit voor de EU. Hoe eerder dat gebeurt, des te beter!!
Elk land zou een referendum over het lidmaatschap van dat “EU”-Viete Reich-konstrukt
moeten houden.
Nederland er uit.
Oostenrijk er uit.
Italie er uit. Frankrijk er uit. Enz.
Die “EU” moet opgeheven worden, om EUROPA te redden.
Naar een Europa van samenwerkende, zelfstandige landen.
Trouwens, volgens “verdrag van Lissabon”, kan elk land, ten alle tijden, uit treden.
Uit.
Nexit
Nu.
Ook ik (73) hoop het nog mee te maken dat we bevrijd zijn van de EU bezetting.
De uitgangspunten die ten grondslag lagen aan de vorming van de EU waren en zijn zonder enige twijfel legitiem en de uitwerking daarvan hadden een voordelige investering voor de Europeaan geweest kunnen zijn.
Mits met verstand geïmplementeerd zelfs een formule die op termijn welvaart zou creëeren en oorlogen en conflicten kon voorkomen. Een formule de een boost zou kunnen geven aan de wetenschap en nieuwe innovatieve arbeidsplaatsen had kunnen opleveren.
‘Had kunnen’ : Jammer genoeg heeft men bij de selectie van het EU-bestuursmodel teveel rekening gehouden met de krachtpatserij van enkele grotere lidstaten zoals Duitsland, Frankrijk en Italië allemaal geleid door brulapen met wel heel erg grote tenen. Aldus kon de EU niet volstaan met één vestiging in Brussel maar moest er in Frankrijk nog zo’n geld verspillend luilekkerland worden gecreëerd en moest de omvang van de Unie deze “hoorn van overvloed” financieel verwantwoord doen lijken.
Voor die uitbreiding was een excessieve snelheid van van toetredende naties het enige wat werd nagestreefd. Eerdere uitgangspunten werden terzijde geschoven. Het harmoniseren van de samenlevingen en afstemmen van de infra-structuren op de nieuwe economische fase van zo’n lidstaat werden verwaarloosd. De ambitie m te streven naar één EU zonder binnengrenzen was dermate zwaarwegend dat de buitengrenzen vergeten werden. Het beter verdelen van activiteiten over de unie, qua milieu en werkgelegenheid werd evenzeer vergeten en was voor onze bestuurders kennelijk niet sexy genoeg.
En zo kan een in potentie succesvolle exercitie door champagne zuipende en kreeft kauwende ambtenaren naar de filistijnen worden geholpen, en kon door lompe en hopeloos onnozele diplomatie, Europa terug de koude oorlog ingejaagd. En dit keer zonder rugdekking van de USA als het een beetje tegenzit.