Finland maakte een paar dagen geleden bekend dat 4100 asielaanvragers het land alweer hebben verlaten, en zijn teruggekeerd naar huis. Wat Finland en Europa hen te bieden had voldeed voor hen niet. Heel significant.

De bewuste terugkeer vanuit Finland, niet zelden zelfs op eigen kosten, zou een keerpunt dienen te zijn voor de goedbedoelende mensen, die zich tot op heden onvoldoende realiseerden wat het karakter is van de onafzienbare stroom mensen die onze grenzen overspoelen: gelukszoekers, die hoopten op een makkelijker en eenvoudiger leven. Maar al de eerste kennismaking met de Europese opvangkampen heeft hen duidelijk gemaakt dat het hier niet is wat men hoopte, en het vooruitzicht van een moeizame procedure met een lage kans op succes deed de rest.

Deze terugkerende golf laat zien dat uit veel landen juist de mensen die hun familie achter lieten geneigd zijn als eerste terug te keren. Niet alleen bewijst dat dat de omstandigheden op hun plek van vertrek verre van gevaarlijk zijn (ergo: niet erger dan anders), maar bovendien dat het hen in de eerste plaats te doen was om als men eenmaal binnen was, via gezinshereniging de hele familie over te laten komen. Omdat wij dat zo hebben geregeld, niet omdat voor hen de omstandigheden zo gevaarlijk waren dat ze hun families achter moesten laten om het vege lijf te redden.

Dat maakt de weg vrij voor een logischer wijze van tegemoet treden van de overigen. Juist de Iraki’s en Afghanen die het afgelopen jaar binnen kwamen vormden immers een twijfelgroep wat betreft de redelijke veronderstelling van gevaarlijke omstandigheden in hun land van herkomst. Daarmee resteren logische groepen als Syriërs en LHBT’s enerzijds, en de enorme instroom van pure gelukszoekers als Afrikanen en Albanezen en instromers van vergelijkbare herkomst. Die laatste groep dient versneld te worden aangepakt, omdat het vaak gaat om jonge mannen zonder familie. Alhoewel zij wellicht niet tevreden zijn met wat Europa te bieden blijkt te hebben, is er voor hen geen sterke reden terug te willen als ze daarbij niet een handje geholpen worden. Als de Europese overheden aankondigen dat voor groepen als deze de kans op asiel als nul moet worden beschouwd, en we hen en massa terug zullen gaan brengen – en om dat kracht bij te zetten er de eerste beelden van gaan vertonen – dan zal de rest vermoedelijk eenvoudiger te hanteren blijken. De werkelijk asielbehoeftigen kunnen daarna dan met minder moeite worden herkend en erkend.

Het grootste probleem met een aanpak zoals ik hier schets, is de binnenlandse asielindustrie, voor wie deze massa immigranten de belangrijkste reden van bestaan is. De maatregelen die hiervoor vereist zijn, zullen politiek het moeilijkst te verkopen blijken, maar zijn het hardste nodig: het limiteren van juridische bijstand voor groepen waarvan je voorspellen kunt dat ze zo goed als kansloos zijn, in geval van correcte toepassing van de regels voor asiel. gekoppeld daar aan is het noodzakelijk dat maatschappelijk wordt erkend dat de regels te zacht geworden zijn, en daardoor uitnodigen tot misbruik.

Voor de regering zal dat ernstig slikken blijken, en of regeringspartij PvdA er toe in staat zal zijn betwijfel ik. Maar het is broodnodig als men het asielrecht ongeschonden wil houden, want op de huidige weg verder gaan kan slechts leiden tot volledige afschaffing er van. Iets wat naar heel weinigen zullen bepleiten.