Het besluit van de Amerikaanse president Obama om 35 Russische diplomaten uit te zetten en sancties in te stellen is vooral een uiting van machteloze razernij van een mislukte president.

Het uitzetten van 35 diplomaten is een diplomatieke sanctie die naar mijn weten in omvang ongeëvenaard is, daar ook nog eens sancties bovenop gooien suggereert dat indien Hillary Clinton gekozen was, we nog maar weken van WO3 zouden zitten. Het is de pathetiek van iemand tot wie afgelopen weken is doorgedrongen hoezeer hij heeft gefaald. Dat Putin hem dat afgelopen dagen in Syrië nog eens extra in wreef zal de toorn van (nog even) de machtigste man op Aarde tot ongekende hoogten hebben doen stijgen.

Putins wraak was zoet: hij heeft Obama vreselijk te kakken gezet, na eerst door hem te zijn weggezet als leider van een regionale grootmacht. Alsof een land dat 1/6 van het wereldlandoppervlak beslaat dat ooit zou kunnen zijn. Met de Russische overwinning in Syrië heeft Obama zijn trekken thuisgekregen, en het Amerikaanse prestige een enorme knauw. Dat laatste is niet verwonderlijk, en moést een keer gebeuren. Het laat zien dat ook diplomatiek er een zekere mate van imperial overstretch kan ontstaan.

Putin heeft al opgemerkt dat over 3 weken het gedoe voorbij is; zowel snedig als een volgende trap na. En een rake trap ook nog. Toch zal het minder snel worden teruggedraaid dan Putin schijnt te hopen, en dat heeft te maken met de uitgangspositie die Obama nu voor Donald Trump creëert. Hoe verleidelijk het ook is om veel van wat Obama heeft gedaan met een pennenstreek terug te draaien, dat gaat een verstandig man niet doen zonder de consequenties te wegen om de USA regeerbaar te houden. Want hoezeer het ook zou worden toegejuicht, pennenstreken zijn op langere termijn niet de meest handige wijze om een land te verenigen. En wie de nog steeds jankende Democraten beziet zal beseffen hoezeer dat noodzakelijk is. President Trump zal daarom de Amerikanen moeten bewijzen dat hij een bedachtzaam leider is. Een leider die de voorgaande president zozeer in de schaduw stelt dat men deze snel vergeten zal zijn. Dat is een belangrijke, ja, essentiële taak die bedachtzaamheid vereist. Desnoods de illusie van bedachtzaamheid.

De valstrik voor Trump is dat hij alles opzij veegt zonder verder commentaar, en daarmee de indruk wekt dat Rusland inderdáád achter de verkiezingsnederlaag van de Democraten zat. Op langere termijn is dat niet vol te houden, en het is een CIA-beschuldiging die door de FBI wordt ontkend – iets wat je hier niet heel vaak leest. President Trump zal om deze maatregel te kunnen ontkrachten dus zo onafhankelijk mogelijk uitgebreid onderzoek naar de feiten laten doen, en dat openbaar maken. Dat dat minstens een paar maanden nemen zal is de schade die Putins Rusland lijden zal, en waarvoor de USA uiteindelijk een diplomatieke prijs zal moeten betalen.

Niet alleen wordt daarmee de razernij van Obama uitgegumd voor wat het was, maar het geeft mogelijk een betere basis voor toekomstige internationale verhoudingen. Obama heeft met zijn laatste molenwiekengezwaai de USA veel schade toegebracht die enige tijd nemen zal om te herstellen. In sommige opzichten zal dat voor Trump een zegen zijn, omdat het hem het excuus verschaft zaken af te schrijven die door Obama zijn beschadigd, en waarvoor hij zelf al geen belangstelling had. Met een beetje geluk zijn Obama’s zandkastelen komend jaar door de opkomende vloed verzwolgen.