Arie Elshout schreef drie jaar geleden over Syrië en de tegenstrijdigheden in het beleid van Obama ten aanzien van dat land. Toon Kasdorp over zwak zigzagbeleid van een erkende heilige.

Eerst had hij aangekondigd in te zullen grijpen als president Assad gifgas zou gebruiken tegen zijn tegenstanders. Maar toen dat eenmaal gebeurde kwam hij op dat voornemen terug. Later leek het erop alsof hij samen met Assad tegen Isis op ging trekken. Intussen beloofde hij zijn volk geen oorlogen meer te voeren, met als gevolg dat het aanzien van de VS in de wereld aanzienlijk daalde.

Indertijd heeft het weinig aandacht getrokken in de media dat twee Arabische landen, de Verenigde Arabische Emiraten en Egypte, een bombardement hebben uitgevoerd in Libië, terwijl Amerika ze had afgeraden om dat te doen. Waarom Amerika daar tegen was weet ik niet en waarom met name Egypte, dat sterk van Amerika afhankelijk is, zich van een waarschuwing uit Washington niets aantrok, weet ik ook niet. Als ik krant was zou ik dat wel hebben uitgezocht, geloof ik.

Ik denk dat zich hier opnieuw wreekte dat Obama te weinig ervaring had in de internationale politiek en geen groep vertrouwelingen had op wie hij terug kon vallen en dat hij indertijd met die gifgas aanval voor de gek gehouden is. Het heeft er alle schijn van dat die aanval toen door de tegenstanders van Assad is uitgevoerd met het doel Amerika in de strijd te betrekken. Ik heb horen vertellen dat Amerika indertijd door Rusland is ingelicht over de werkelijke gang van zaken. Sindsdien is Obama voorzichtig geworden met het nemen van besluiten die op de Arabische wereld betrekking hebben.

Westerlingen staan altijd op het verkeerde been als het om het Midden-Oosten gaat. Het zijn altijd wheels within wheels en geen van de partijen daar is verder te vertrouwen dan je ze kunt zien. Niet mee bemoeien lijkt het beste wat je kunt doen, maar er zijn grenzen, zoals Obama dan pleegt op te merken. Het optreden van Isis heeft zo’n grens overschreden en wat Obama wilde gaan doen kwam neer op een alliantie met president Assad. Dat zijn dingen die in het Midden-Oosten heel normaal zijn, maar waar mensen in het westen nog steeds niet aan gewend zijn geraakt.

Misschien zou het Obama helpen als men in het Pentagon of op het State Department in zou kunnen zien dat het in Syrië niet gaat om een keuze tussen good guys en bad guys, maar om een keuze tussen twee kwaden. Als hij wil voorkomen dat de minderheden in Syrië worden afgeslacht na afloop van de burgeroorlog dan moet hij het gewelddadige regime van Assad helpen die oorlog te winnen. Dan zijn we terug bij af, maar dat is onder de omstandigheden toch het beste wat er kan gebeuren. Dat was dus slikken voor Obama, die zich van het begin af aan verkeken heeft op het Midden-Oosten.

Wat Obama had kunnen doen als hij wat geslepener was, is een deal maken met Syrië en Iran om samen Isis vernietigen. In ruil daarvoor had hij dan misschien een controleerbaar staken van de nucleaire voorbereidingen kunnen eisen in Iran. Misschien zou het helpen als hij Iran tegelijk de technologie zou aanbieden voor het maken van thorium kerncentrales. Die zijn niet gevaarlijk en op den duur ook nog goedkoper dan de uranium-plutonium variant.

---

Dit artikel over Obama en het Midden-Oosten verscheen eerder op het Blog van Toon Kasdorp.

Meer van Toon Kasdorp vindt u hier.