Eigenlijk is het een bizar bericht: ‘NGO’s (Non-Gouvernemental Organisations) waarschuwen de EU voor hun plannen met migranten.’ Deze clubs vinden dat er met Afrikaanse landen niet hetzelfde soort akkoord mag worden gesloten als met Turkije.

In principe ben ik het met die uitspraak eens, maar dat is omdat ik vind dat ook met Turkije zo’n deal niet had mogen worden gesloten. Want dat het weinig anders is dan subsidie voor het regime-Erdogan begrijpt een kind. Afrikaanse potentaten met geld extra ondersteunen is daarom evenmin verstandig.

Maar zo redeneert de EU niet, en zo redeneren NGO’s al helemaal niet. Wat wel opvalt is het selectieve gebruik van argumenten van de NGO’s. Als van asielmigranten blijkt dat ze niet voor een oorlog vluchtten, maar uit overwegingen van economische aard deze kant op kwamen, dan heet het geregeld dat ook dat een goed argument is. Maar niet als de inzet van ontwikkelingsgelden ter sprake komt:

Volgens de organisaties is ontwikkelingshulp een “instrument tegen armoede en ongelijkheid, niet om migratie te beheersen”.

Niet dat de EU zal luisteren. Men is nu al bezig met het sluiten van akkoorden met Afrikaanse landen. Zo sloot minister Koenders van Buitenlandse Zaken namens de EU in april overeenkomsten met Ghana, Mali en Ivoorkust over het indammen van de migratiestromen. En schudde daar en passant zijn buidel leeg.

Artsen zonder Grenzen wil sindsdien geen geld van de EU meer uit protest tegen de behandeling van vluchtelingen asielmigranten van de afzonderlijke lidstaten. De hulporganisatie vindt dat de EU een schandelijk en afschrikwekkend beleid voert. Wat een verrassing. Dat we ze uit zee vissen en niet direct terugbrengen is inderdaad vreselijk, als je perspectief is dat we ze eigenlijk met wagonladingen (oh nee!) naar de EU zouden moeten halen. Totaal geen idee van getallen, hoeveelheden en verhoudingen deze club – maar wel héél idealistisch.

Ondertussen viel mij ook de brutaliteit van deze clubs op: die ‘waarschuwing’ was geen goedbedoeld advies, maar eerder een soort ultimatum. NGO’s hebben de UN al min of meer in hun zak, en lijken zich meer en meer de rechtsopvolgers van nationale staten te voelen. Dat ze over drie maanden verdwenen zijn als hun subsidie ineens zou worden gestopt vergeten ze blijkbaar graag. Tot iemand suggereert dat het wel wat minder kan met die ontwikkelingssubsidies. Dat maakt deze waarschuwing vanzelfsprekend ook nogal verdacht.