Nederland verliest. Ons land – zo maakte het Amsterdamse AT5 zojuist bekend – heeft er weer een nieuwe inwoner bij. Woordvoerder Khalid Abdou Jone van We are Here krijgt een verblijfsvergunning.

Nederland verliest steeds meer zijn verstand, maar wint een nieuwe burger die beter dan de meesten de weg kent in ons land. In die zin is het toekennen van een verblijfsvergunning aan Khalid Abdou Jone ook weer niet zó vreemd. Hij is gegarandeerd beter ingeburgerd dan onverschillig welke gelukszoeker die ons land de afgelopen drie jaren binnenkwam. Maar hij is hier dan ook al 16 jaar. Khalid Abdou Jone persoonlijk kan daarom alleen gefeliciteerd èn welkom geheten worden.

Dat geldt niet voor diegenen die hem al die jaren in behandeling hadden. Dat Khalid Abdou Jone na zestien jaar alsnog een verblijfsvergunning kreeg is het ultieme bewijs van een falende overheid en haar gebrek aan lef de wetten van dit land te handhaven èn uit te voeren. Ik zie de toekomstige kinderen van Khalid Abdou Jone nog wel eens protesteren tegen de zwakte van onze overheid. Wamt dat dit land vol is zou geen betoog meer dienen te behoeven. Ook niet bij de linkse gemeente die hierover ongetwijfeld innig tevreden zijn zal: ze hebben de hen eigen ambtelijkheid en zwakte van de overheid verslagen. Pyrrhus schudt in de coulissen zijn hoofd om zoveel domheid. Want is niet iedere nieuwe Nederlander een extra vervuiler als die 17 miljoen anderen die hier al zijn? You cannot have your cake and eat it. Ook van dat er free lunches bestaan is al even vaak bewezen dat dat een leugen is die voortkomt uit zelfbedrog.

Subsidiair lijkt het er op dat drammen en volhouden altijd loont. Sneuvelt een nieuw Generaal kinderpardon niet door het gezond verstand, dan is het dit wel. Dat er uitzonderingen bestaan en een discretionaire bevoegdheid, betekent niet dat die al te ruimhartig mogen worden toegepast. Eén uitzondering is een uitzondering, twee uitzonderingen zijn het begin van een patroon. Drie uitzonderingen zijn geen uitzonderingen meer, maar het begin van een gewoonte. Nu het precedent is geschapen dat mensen die als drukmiddel huizen gaan kraken waarbij de bewoners van hun  behuizing worden buitengesloten door geweld, en dat de daders worden beloond met het behoud van hun buit, om in een later stadium alsnog een verblijfsvergunning te krijgen waarvoor hun aanvankelijke aanvraag definitief was afgewezen, zullen we dit vaker zien gebeuren.

Nu is het best mogelijk dat Khalid Abdou Jone formeel nog niet geheel was afgewezen, maar dat had na de kraakacties van afgelopen maanden juist geen argument meer mogen zijn. Dat een regeringscommissaris de macht in Amsterdam had moeten overnemen, liefst permanent met de bijbehorende staat van beleg – het gaat niet gebeuren tot iemand de burgemeester overhoop schiet of als een ware Guy Fawkes de gemeenteraad laat hemelen -zou ieder weldenkend mens duidelijk hebben moeten zijn. Maar zoals de situatie in Italië bewezen heeft, zijn onze Regenten er te laf voor omdat de EU het niet wil.

Daarin komt pas verandering als de EU-baantjesjagers in de cel zitten en de EU is afgeschaft. Onze Regenten proberen in de tussentijd de leugenpremier van dit land te laten landen op het Brusselse pluche, terwijl zij braaf monkelen over de afschuw die zij hebben van mensen zoals Donald Trump die maar zijn mensen luistert in plaats van naar het geweten van onze regenten. Over het verschil in prioriteiten gesproken.