Nationaal socialisme en fascisme zijn na de Tweede Wereldoorlog uitwisselbare scheldwoorden geworden. Tussen de twee was in het interbellum nog een behoorlijk verschil, als je naar de theoretische grondslagen kijkt van beide bewegingen. De Russen scheerden ze over een kam, in die zin dat ze over Hitler en de zijnen altijd als fascisten hebben gesproken. Over Franco trouwens ook en die was zeker geen fascist, al was hij wel een onaangenaam persoon.

Maar het nationaal socialisme had best veel van het communisme. J.A.A van Doorn, die het nazidom goed bestudeerd heeft, hield het voor een socialistische beweging, met dien verstande dat het Duitse volk daarin de plaats van de arbeidende klasse had ingenomen en het nationalisme in de plaats kwam van het internationalisme.

Maar Stalin noemde de Tweede Wereldoorlog niet voor niets de Grote Vaderlandse Oorlog. Internationalisme betekende voor de communisten vooral dat ze op een koopje spionnen en medestanders hadden in de westerse wereld. Ethisch was er niet zo veel verschil tussen Hitler en Stalin. Het belangrijkste onderscheid was eigenlijk wie ze als hun vijanden definieerden. Haal je uit het communisme van Stalin het internationale element en de top down besturing van de economie, dan is wat je overhoudt iets wat erg veel lijkt op het fascisme of het nationaal socialisme. Als U die woorden wilt vermijden, omdat het nu eenmaal scheldwoorden zijn geworden, noem het dan Poetinisme. A rose by any other name will smell as sweet.