De ChristenUnie in de Tweede Kamer en de CU-bewindslieden in het kabinet hebben opnieuw gefaald. Afschaffing van de dividendbelasting was en is niet uit te leggen.

Redenen genoeg om dit merkwaardige kabinet – op de been gehouden door een nepparlement – te dwingen haar koers bij te stellen. Nu krijgt opnieuw de Eerste Kamer de kans om te laten zien wat wij waard is. Sneuvelt het belastingplan van Rutte III in de senaat, waardoor de afschaffing van de dividendbelasting alsnog niet doorgaat?

Er zijn vast wel voorbeelden te bedenken van maatregelen die werden aangekondigd in een regeerakkoord en uiteindelijk niet doorgingen. Omdat ze niet uitvoerbaar bleken. Of door de praktijk achterhaald werden. In een vorig Rutteleven (toen “rechts Nederland [nog] zijn vingers kon aflikken”) moest minister Gerd Leers in Brussel gaan praten over het asielbeleid, met als doel de onwerkbaarheid ervan voor lidstaten te doorbreken. Daar is weinig van terecht gekomen. Of het toen precies ook over de lengte van procedures ging, weet ik niet precies. Maar vandaag de dag worden we geconfronteerd met een Armeense moeder die the shit outa system kan procederen en het eind van het liedje is dat haar beide kinderen, die hier zijn getogen maar helaas niet geboren, alsnog worden uitgezet, terwijl een illegale crimineel en terrorist als Khalid Abdou Jone na zestien jaar procederen en “actievoeren” een verblijfsvergunning kreeg.

Khalid Wie? Google is your friend; klop ook <We Are Here> in het zoekvenster. Een conclusie annex wanhoopskreet van vier woorden volstaat.

Niet. Uit. Te. Leggen.

Mutatis mutandis de dividendbelasting. De afschaffing ervan was niet uit te leggen. Naarmate de tijd vorderde, werd dat alleen maar erger. Een steeds groter deel van de doelgroep haalde er de schouders over op; andere ‘kapitalisten’ weten zich genaaid en genomen.

En dan toch willen vasthouden aan een achterhaalde afspraak uit het regeerakkoord. Anderhalve week geleden maakte econoom Johan Graafland, die we nog kennen van het CU-rapport over de euro, gehakt van de steun aan Mark “EUnilever” Rutte door de Tweede-Kamerfractie van zijn partij.

De ChristenUnie stevent af op een groot debacle. Met de steun voor het afschaffen van de dividendbelasting dreigt ze al haar geloofwaardigheid te verliezen. Om diverse redenen.

Graafland gaat allereerst in op de inhoud en concludeert:

Gert-Jan Segers heeft recent aangegeven dat de ChristenUnie juist deze neoliberale agenda ter discussie wil stellen. Maar de steun aan de afschaffing van de dividendbelasting reduceert dit tot een loos gebaar.

De repliek vanuit de partijleiding is voor de hand liggend en ook bekend. Zo van: ‘Make no mistake, wij zijn inhoudelijk tegen “neoliberale” fiscale sinterklazerij. Maar coaliteren is nu eenmaal genieten en pijn lijden. You win some, you loose some.’ We zagen dit ook tijdens de bijna-opstand rond Antonie Fountain over het kinderpardon. Arme ChristenUnie! Gemangeld tussen Bergrede-zeloten die de herinnering aan de reeds lang overleden Evangelische Volkspartij levend houden aan de ene kant en RPF-angehauchte hardliners zoals schrijver dezes anderzijds. Zucht, je kunt het nooit goed doen. Na deze dingen zouden nog vele kleine irritaties en faux-pas volgen, amper opgemerkt in de MSM. Zoals de aandacht voor de schrijnende misstand van de meisjesbesnijdenis, waarbij de ChristenUnie — zeer symptomatisch — weer eens PVV-motie hielp wegstemmen, met hoogst onbevredigende argumenten.

Sjoemelen met de waarheid is de ChristenUnie onwaar-dig
Graaflands tactisch-strategische standpunt over meisjesbesnijdenis ken ik niet. Maar de afschaffing van de dividendbelasting hoogst onbevredigend noemen, zal hij een understatement vinden. Graaflands tweede argument tegen de CU-steun voor Rutte:

De ChristenUnie [laat] politiek sjoemelen met de waarheid ongestraft passeren. Dit beleidsvoorstel heeft immers een duistere voorgeschiedenis, waarin diverse bewindslieden een loopje met de waarheid namen, over het al of niet bestaan van geheime nota’s die tijdens de kabinetsformatie op tafel zijn geweest. (…) door premier Rutte nu de hand boven het hoofd te houden, maakt de CU zich […] medeverantwoordelijk [voor het gemarchandeer en zogenaamd geheugenverlies] van diverse VVD-ministers.

Ten slotte legt Graafland de vinger op de zere plek van de kuddegeest in het kabinet:

Zelfs CU-bewindslieden [gaan] nu het verhaal dat afschaffing van de dividendbelasting van groot belang is voor de werkgelegenheid in Nederland verdedigen. Zij hebben blijkbaar geen boodschap aan wetenschappelijk onderzoek. Er is namelijk geen onderzoek dat hier op een wetenschappelijk verantwoorde manier steun aan geeft.

Dat eerste ligt staatsrechtelijk voor de hand (de regering spreekt met één mond), maar deze affaire laat opnieuw pijnlijk zien dat het staatsrecht bij de ChristenUnie allang niet meer in veilige handen is. Er wordt selectief gewinkeld in principiële en morele argumenten zoals het uitkomt voor de huidige CU, die, in tegenstelling tot de “instabiele PVV”, een betrouwbare partner wil zijn en dit “misschien wel laatste” kabinet van het “politieke midden” op de been houdt om de “verkeerde populisten” zo lang mogelijk uit de macht te houden. De prijs is hoog — daarover zijn dit blog, ikzelf en Graafland het wel eens.

Laat maar komen, die kabinetscrisis
Als de CU dan tóch zo selecreatief is, kan men zich afvragen waarom zij en de andere coalitiepartijen niet harder hebben gezocht naar een tussenweg om een kabinetscrisis te voorkomen. CU en D66 hadden ook het ontstaan een kabinetscrisis kunnen toelaten, aangezien een kabinetscrisis niet per se tot de val een kabinet leidt. Dankzij een lijmpoging zou dan een agreement to disagree kunnen worden benadrukt en de maatregel in elk geval worden uitgesteld. Of iets dergelijks. Niet fraai. Maar als het mijn doel was, om als Politicus van het Heilige Midden, Wilders-Baudet I of Italiaanse toestanden (Wilders-Marijnissen I) koste wat kost te voorkomen, zou ik koortsachtig blijven zoeken naar een muizengaatje of anders een tussenweg, en niet opgeven. ‘Laat maar komen, die kabinetscrisis; dan toon ik mijn achterban tenminste echte ballen. Dit dossier is het verdorie wel waard. Pick your battles, we gaan ervoor’.

Het heeft niet zo mogen zijn, en Gert-Jan Segers heeft het alleen maar erger gemaakt. In een email aan de CU-leden is het eerste argument dat hij noemt voor het voortbestaan van (het huidige) Rutte III dat de radicale en fundamentalistische islam via het blokkeren van haar financiering vanuit schurkenstaten als Qatar en Saoedi-Arabië bestreden moet worden. Mij dunkt nog steeds dat daarvoor betere coalities denkbaar zijn dan Rutte III. Let wel: niet volledig de lijn-Wilders, want Wilders krijgt geen meerderheid van 76 zetels of meer. Maar wél in samenwerking met de PVV en andere partijen die nu niet aan de bak komen. En onder een akkoord dat werkelijk weerstand biedt aan iedere vorm van internationale druk, die ons land gebonden houdt aan wat politiek-correct acceptabel zou zijn.

Hoe Johan Graafland over de noodzaak van officiële islambestrijding denkt, weet ik niet precies. Ik vermoed dat we van mening verschillen, omdat hij meer ‘bergredegristen’ lijkt dan ik. Er zijn echter redenen genoeg om dit merkwaardige kabinet, op de been gehouden door een nepparlement, te dwingen haar koers bij te stellen. De Tweede Kamer heeft gefaald. Nu krijgen de (CU-)leden van de Eerste Kamer een nieuwe kans om werkelijk zuiver te oordelen, naar hun klassieke mandaat, en te bewijzen dat hun binding aan het regeerakkoord anders is.

In de plotseling nuchtere (?) geest van de plotseling tot de democratie bekeerde (?) EC-voorzitter Jean-Claude Juncker: ‘De mensen willen het, wij doen het’ — wat ook wil zeggen: ‘de mensen willen het niet, wij doen het niet‘.