Klimaathoax, politici en energie
Politici hebben maar al te vaak geen benul van wat op hun bord verschijnt. De klimaathoax is er een pijnlijk voorbeeld van. Toon Kasdorp had een goed instinct voor politieke klets.
Hij wist wel wat het kostte, schone energie, zei premier Balkenende: honderden miljoenen. Maar dat hadden ze er in het kabinet ook wel voor uitgetrokken. Deze uitspraak deed de premier in verband met het euroberaad over dit onderwerp. De Duitse vertegenwoordigers, die door hun autolobby’s goed waren voorgelicht, deden wat minder luchthartig over de kosten van de Europese energieplannen. Maar in het algemeen lijkt ook buiten Nederland de politiek geen idee te hebben van de omvang van de problemen die op ons af komen.
Een opmerking als deze, van de belangrijkste Nederlandse politicus van dat moment, gaf aan hoe het er hier ten lande met de kennis over dit belangrijke issue voorstaat. Honderden miljoenen! Tientallen miljarden zal hij bedoelen. Een factor honderd keer zoveel en dat is nog heel bescheiden ingeschat. De impact van het energieprobleem is veel groter dan de mensen, inclusief onze eertijdse premier zich realiseren.
Gelukkig had hij in de persoon van Ronald Plasterk[1] een wetenschapper in zijn kabinet die hem misschien uit de droom had kunnen helpen, als zijn kabinet een langer leven beschoren was geweest. Maar dat de politici van het moment geen idee lijken te hebben van de kosten die de problemen van vervanging van fossiele brandstoffen, van het klimaat, het milieu, de gezondheid, de veiligheid, het verkeer, de massale migratiestromen, het toenemend geweld en alle mogelijke andere gevolgen van de wereldoverbevolking, dat zou ons behoorlijk zorgen moeten baren.
Wie de kranten en tijdschriften de laatste jaren heeft gevolgd moet de indruk hebben gekregen dat het de problemen van de multiculturele samenleving zijn die beslissend zijn voor de vraag of de volgende generatie voldoende te eten zal hebben of dat het de opkomst van de partij van Wilders is waar we de klimaatverandering aan te danken hebben.
Wekenlang kan een Tweede Kamer en kunnen de gezamenlijke media zich bezig houden met de vraag of het beledigend is om bezwaar te hebben tegen het hebben van een vreemde naast de Nederlandse nationaliteit door politici. Het moet iedereen toch duidelijk zijn dat het wettelijk is toegestaan en dat het dus niet helpt om er een issue van te maken, zonder tegelijk een wetsvoorstel in te dienen dat daar verandering in moet brengen.
Wat het doet is onproductieve emoties oproepen en daar zitten Kamerleden niet voor. We hebben toch geen parlement en regering om zich met nationale onlustgevoelens bezig te houden die door de journalisten worden opgeklopt? Ze zitten er voor de oplossing van de problemen van de samenleving en niet voor de journalisten.
Over Aboutaleb was men in Amsterdam tevreden en ofschoon een kinderhand in Amsterdam wel vlug gevuld is, is er reden om aan te nemen dat deze wethouder het hier goed gedaan heeft en dat hij ook in de landelijke politiek een aanwinst was. Als burgemeester van Rotterdam is hij in elk geval een succes. Wat doet het er dan toe dat de koning van Marokko hem als een onderdaan blijft beschouwen? Hetzelfde geldt voor de tegenwoordige Kamervoorzitter Khadija Arib en voor Kajsa Ollongren, tegenwoordig vicepremier. Zolang mensen met dubbele nationaliteit maar hun loyaliteit hier in Nederland hebben gesitueerd, is daar niets mee aan de hand, zou ik zeggen.
- Plasterk schrijft sinds enige tijd wekelijks in de Telegraaf het politieke onbenul rond de klimaathoax aan gort. Dat hij dat niet deed ten tijde van zijn ministerschap illustreert de politieke kuddegeest als weinig anders.
Dit artikel over klimaathoax, politici en energie verscheen eerder op het Blog van Toon Kasdorp.
Meer over de klimaathoax en het politieke functioneren ervan leest u hier op Veren of Lood.
Meer van Toon Kasdorp vindt u hier.